De jacht op de grote schub – Rick Bongers
Het afgelopen jaar heeft Rick ‘hardcore’ gevist op een Nederlands circuitwater in zijn zoektocht naar de topvissen van zijn omgeving. Door strategisch zijn sessies voor te bereiden kwam hij steeds dichterbij zijn doel en in dit artikel doet hij verslag van zijn jaar tot nu toe!
Het afgelopen jaar ben ik zeer fanatiek bezig geweest op een van de drukste wateren uit mijn regio. Lang heb ik dit water links laten liggen om verschillende redenen, maar nu moest het gaan gebeuren! De hoofddoelstelling was simpel: het vangen van twee grote oude schubs en een aantal van de bizar mooie spiegels die het water rijk is. Ik heb nu eenmaal een zwak voor mooie Nederlandse karakter vissen!
Maar goed, na een zeer succesvol najaar in 2014, waarin ik al de grootste van het stel mocht vangen, ging de jacht verder op de nummer 2 van het water. Een schitterende bruine, stokoude karakterschub! Ik had mezelf voorgenomen daar te blijven vissen tot ik hem had. Toen wist ik echter nog niet dat dit geen gemakkelijke opgave zou worden…
In het najaar van 2014 kwam de topvis al op de kant.
Winterse visserij
Ondanks dat die oude schub in december nog gevangen was besloot ik toch de winter lekker door te vissen. Dit in de hoop hem te vangen of een van de spiegels die nog op mijn lijstje stonden… Januari en februari gingen stil en ijskoud voorbij. Meerdere keren werd ik wakker met een bevroren slaapzak en slechts een brasem als troostprijs.
Begin maart was het nog steeds rustig met vissers. Slechts enkele serieuze locals, waar ik goed contact mee had, zaten aan de waterkant. Begin maart ving ik ook m’n eerste vis van het jaar en niet zomaar één.
De afgelopen winter viste ik lekker door!
Na een brasem achtige aanbeet en een ijskoude dril kon ik de grote rijen landen. Fantastisch om deze vis in de winter te mogen vangen. Wat zou ik deze graag een keer met daglicht op de foto willen hebben. Ik hoopte dat het na deze karper langzaam een beetje zou gaan lopen en dat ik wat meer grip op de vangsten zou krijgen. Helaas bleek dit niet het geval.
Een brasemachtige aanbeet later…
Teveel voer in het voorjaar
Na de eerste zonnige dagen later in maart begon het weer drukker te worden met vissers. Iedereen met z’n eigen plan van aanpak en voercampagnes. Logisch, iedere visser gaat voor een ‘verse start’ en wil het op zijn eigen manier aanpakken. Alleen is het vaak niet handig als er op een water van slechts een paar hectare door meerdere partijen tegelijk gevoerd wordt zonder het te weten van elkaar. En al helemaal niet als de watertemperatuur nog rond de 8 graden schommelt…
Het was dan ook geen verrassing dat niemand wat ving. Ik dus ook niet. Ik geloof zeker wel dat voorvoeren heel goed kan werken. Mits het op de juiste manier wordt gedaan, denkend aan; omstandigheden, hoeveelheid, seizoen, temperatuur, bestand, andere vissers, enz. Nu ben ik geen echte voorvoerder. Ik vis eigenlijk vrijwel altijd instant. Soms doe ik het wel eens, maar ik ben ook een paar keer flink de mist in gegaan. Mijn favoriete manier van vissen is dan ook op mijn instinct: speuren naar karpers en daar keihard toeslaan.
Een maartse voorjaarsnacht die zonder actie voorbij ging…
Jammer genoeg voor mij gingen in april de drukte en de voercampagnes onverminderd verder. Uiteraard had ik hier van te voren over nagedacht en wist ik heel goed dat ik hiermee te maken zou krijgen. De vraag was alleen hoe ik hier het beste mee om moest gaan. Eigenlijk was het vrij simpel. Ieder water heeft bepaalde obstakels en drukte is er eigenlijk tegenwoordig ook eentje van. Daar probeerde ik me gewoon zoveel mogelijk naar aan te passen en niet te veel aan te ergeren. Want veranderen dat het druk is kun je toch niet en naar een ander water gaan vond ik een te makkelijke oplossing!
Helaas bleef ook april naast een aantal slijmjurken vruchteloos. Ik had het gevoel dat ik niet in een lekker ritme zat. Ik kreeg geen grip op de zaak en teveel externe factoren speelden hierbij een rol.
Eigen pad kiezen
Over het algemeen probeerde ik me gewoon niet te veel te storen aan andere vissers. Ik had mezelf een doel gesteld en dat was het vangen van die schub. Daar probeerde ik me zo veel mogelijk op te focussen. Al werd mijn geduld dit voorjaar op sommige momenten aardig op de proef gesteld. Bijvoorbeeld op het moment dat andere vissers gaan voeren terwijl je zit te vissen. Ook heb ik meerdere keren andermans troep opgeruimd en heb ik mensen er op geattendeerd dat het geen parkeerplaats is maar een voetpad. Kom op mannen, laten we het nou een beetje netjes houden met z’n allen.
Op een avond was het wat rustiger dan normaal. Ik kon gewoon kiezen waar ik wilde gaan zitten en mijn vertrouwen was dan ook hoog. Helaas was dat van korte duur want midden in de nacht kwamen er drie mannen naast me zitten! Ze wilden hetzelfde stuk bevissen en vonden het nodig om hun bus (met een hoop kabaal) op de stek te parkeren. In mijn ogen een totaal kansloze actie om met 4 man op zo’n klein stukje uit te pakken. Maar deze mannen moesten en zouden daar vissen want ze hadden gevoerd. Sommige mensen vinden dan blijkbaar dat je met niemand rekening hoeft te houden (en dat terwijl er op de rest van het water plek zat was). Uiteraard ving ik geen klap die nacht. Soms blijkt maar weer dat respect bij sommigen ver te zoeken is.
Waar is de oude schub?
Die grote oude schub was er als enige nog niet uitgekomen, al 6 maanden niet. Ik hoopte natuurlijk stiekem dat ik hem als eerste zou haken. Maar dat ging even anders… Ik zat op één van m’n favoriete plekken voor wederom een kort nachtje. Het was ouderwets druk: vlak naast me zaten 2 jonge gasten die hier voor het eerst kwamen en gewoon voor de gezelligheid een nachtje gingen vissen met een biertje erbij. “Waar kan ik hem het beste leggen?” vroeg een van die gasten nog. Die nacht kreeg ik even visles. Ik hoorde ze ‘s morgens vroeg lachen en juichen. “Hebben ze nou beet?” dacht ik bij mezelf en ging toch maar even kijken. “Ik heb die 40er!” riep hij blij naar me. “Het zal toch niet waar zijn?” Stiekem hoopte ik dat hij die andere grote schub had, die ik in het najaar ving. Totdat hij het net open deed en ik daar in volle glorie m’n target zag liggen. Ik moest hem notabene mijn onthaakmat lenen, want die had de visser zelf niet eens bij. Ongelofelijk, na al die nachten vanaf januari laat die jongen me even in één nacht zien hoe het moet. Natuurlijk hartstikke leuk voor hem, maar ik had er wel een beetje een rare nasmaak van… 😉
Het wil wel eens voorkomen dat grote oude vissen er in het voorjaar in korte tijd twee keer achter elkaar uit komen. Met dat idee ging ik gewoon verder en een week later zat ik alweer aan het water. De omstandigheden waren perfect. Alles lag goed in en het vertrouwen was hoog.
Als het niet gaat zoals je hoopt: gewoon doorgaan!
‘s Avonds laat kwam er nog iemand een praatje maken. Hij vroeg of ik het erg vond als hij op de stek rechts van mij ging zitten. Hij was hier al een tijdje niet meer geweest en wilde weer eens een nachtje pakken. Geen probleem natuurlijk. Als ik een beetje geluk heb komt ie er misschien nog een keer uit, dacht ik toen ik m’n slaapzak indook. Dat gebeurde nog ook! Alleen niet bij mij, maar bij die jongen die rechts van me was komen zitten. Ik kon niet geloven dat het wéér gebeurde. Je zou haast denken dat iemand me een lesje wilde leren.
Mei
Op een dag in mei zat ik weer aan het water om een kort doordeweeks nachtje te pakken. Het was best warm en zonnig. Ineens zag ik langs de ondiepe kant een vis draaien. Ik twijfelde geen moment, beaasde een hengel, pakte een paar steunen en zette de hengel neer met een slappe lijn. Twee meter uit de kant waar ik de vis zag draaien. Op m’n gemak ging ik verder met het opzetten van m’n spullen, tot ik ineens een verschrikkelijke run hoorde. Ik keek naar de stek en zag een dikke boeggolf wegschieten. Meteen zette ik het op een sprinten. Na een redelijk rustige dril lag de Grote Rijen in m’n net.
Wat een unieke vis!
Wat een ongelofelijk uniek exemplaar is dit. Dat ik deze vis nu in het avond zonnetje op de gevoelige plaat mocht zetten was gewoon waanzinnig. De kleuren op die vis zijn echt fantastisch. De rest van de nacht bleef het stil, maar dat gaf niks want deze sessie was toch al geslaagd!
De maand mei verliep best wel goed ondanks de drukte. Iedere keer als ik ging wist ik wel een aanbeet te forceren. Er zaten echt een paar schitterende vissen tussen. Zelfs een PB graskarper, maar helaas liet de grote schub zich niet meer zien.
Een grasmaaier als deze is altijd welkom.
Eind mei reed ik op m’n vaste avond weer naar het water voor een kort nachtje. Om niet altijd de geijkte stekken te bevissen koos ik er dit keer voor m’n hengel op een apart plekje te zetten. Ik zette de hengel ver naar achteren met de top boven de kant. Het aasje had ik zo dicht tegen de kant liggen dat m’n leader onder m’n topoog lag. Als deze afgaat, gaat hij hard, dacht ik nog. De hele nacht was het rustig gebleven, tot ‘s morgens vroeg. Terwijl het licht werd ging die kant hengel er vernietigend hard vandoor. Na een heerlijke dril kon ik een van de grote spiegels van het water landen. Een schitterende halve rijen, eentje die nog op m’n lijstje stond. Geweldig om zo’n vis zo dicht onder je top te haken. Uiteraard was ik super blij met deze vis.
Terugkijkend op de maand mei mocht ik zeker niet klagen. Met 10 aanbeten en 6 vissen boven de 15 kg, waarvan wel twee dubbels, was het een goede maand.
Ook in juni bleef het druk aan het water, elke week zag ik wel nieuwe gezichten. Het verloop was echt groot onder de vissers. De vangsten liepen terug en de vissen gingen op een gegeven moment paaien. Tot mijn verbazing bleef de halve rijen die ik in mei ving erg dik. Terwijl alle vissen al waren afgepaaid zwom deze nog rond met een dikke buik. Waar ik al bang voor was gebeurde, een week later dreef ze aan de oppervlakte. Waarschijnlijk kon ze haar kuit niet kwijt. Zonde.
Vakantie
Op 20 juni ving ik m’n laatste vis voor de vakantieperiode. Een mooie sterke spiegel die ik nog niet eerder had gevangen. De maanden juli en augustus heb ik het water volledig links laten liggen. Ik ben met de warme dagen hier en daar lekker gaan struinen met de brok maar wilde er vanaf september weer volgas tegen aan.
Toen ik de eerste week van september bij het water aankwam voor een doordeweeks nachtje zat het gewoon weer helemaal vol. Ik had een klein hoopje dat iedereen weer aan het werk zou zijn of weer was begonnen met school. Ik ben omgekeerd en naar huis gegaan. Een week later ging ik er weer heen en was het ook wat slechter weer. Nu moest er toch wel plek zijn, maar toen ik aankwam zag ik de tentjes al weer staan. Gewoon wéér geen plek, ik snapte er niks van. Meestal vond ik doordeweeks wel een plekje, maar het zat er niet in helaas. Ik zag mijn kans om die vis dit najaar te gaan vangen steeds verder krimpen. Als ik al niet eens een plekje kon vinden, hoe zou ik hem dan ooit kunnen vangen? Toch probeerde ik positief te blijven, het zou toch wel een keer rustiger worden?!
De ontknoping
De woensdag erop reed ik weer naar het water en zag tot mijn verbazing dat de stek die ik graag wilde bevissen nog vrij was. Al waren alle stekken de drie dagen ervoor bevist, ik had er vertrouwen in! Het was redelijk onstuimig weer en snel bracht ik alles in gereedheid. Nog een beetje slap ouwehoeren met wat locals en toen dook ik lekker mijn slaapzak in. Het was ruim twee en een halve maand geleden dat ik hier lag, nu maar hopen op wat moois.
Opeens werd ik midden in de nacht gewekt door m’n receiver die een serie piepen gaf. Het geluid stopte en af en toe klonk er nog een piep. Toch maar even kijken. Ik liep naar de hengel en zag dat m’n waker gewoon nog op dezelfde plek hing. Vreemd. Ineens gaf ie weer een tikje en een piep. Ik pakte hem toch maar op. Ik wees mijn hengel naar links, naar de kant waar ik lag, maar hoe meer ik opdraaide hoe meer de top naar rechts boog. Shit, hij is helemaal de andere kant op geknald, van de spanning af zeg maar. Snel had ik de spanning er weer goed opgedraaid en daarna had ik de vis onder controle. Er ontstond een rustige dril met een paar mooie uithalen. Het voelde veelbelovend aan en toen de karper klaar was om geschept te worden had ik nog steeds niet gezien welke het was. Pas toen ik aan de kant het net open deed om te kijken viel het kwartje. “WTF, ik heb hem! Het is hem gewoon, afgelopen, einde verhaal.” Wat een heerlijke ontlading. Zo blij als een kind rende ik naar de tent (met stiekem een klein huppeltje tussendoor) om m’n mat te halen. Meteen heb ik wat smsjes rond gestuurd met de vraag wie er foto’s kon komen maken.
Gelukkig kon Dion ‘s morgens vroeg even langs komen om een paar toffe foto’s te schieten van deze prachtige oude schub. Dit zijn de momenten waar je naar toe leeft en als het dan lukt is dat extra lekker. Zeker omdat het niet allemaal vanzelf is gegaan. Het is overigens niet allemaal kommer en kwel geweest, ik heb er heerlijk gevist! Daarnaast heb ik tijdens mijn sessies veel toffe mensen leren kennen en vooral hard gelachen met de locals. Dus ondanks de tegenslagen heb ik weer flink genoten. Dat is uiteindelijk waar ik het voor doe.
Het komende najaar ga ik lekker freewheelen en voor volgend jaar heb ik al weer een paar mooie vissen op het oog 😉
Tight Lines!
