De wokkelvin: zin of onzin? – Mark Hoedemakers
Het is april 2016 en ik krijg nog maar eens bevestiging: religie is overrated. Tot welke club het opperwezen ook behoort en welke naam het sujet in kwestie ook mag krijgen van zijn (of haar) fans. Het zijn best mooie verhalen, maar hopeloos ingehaald door de tijd en door het verlichte denken. Na Bowie, Lemmy en tal van veel te vroeg van ons heen gegane artiesten, is nu ook Prince, virtuoos op vele instrumenten, niet meer. Slechts 57 jaar geworden, da’s amper 3 jaar ouder dan de ook ons veel te vroeg ontvallen Michel Hollaar. Waarom sterven er goede mensen veel te vroeg, terwijl er keus genoeg is wat overbodig tuig betreft.
Ook te vroeg bij ons weg gerukt: Michel Hollaar.
Ik denk maar aan Assad, of de nog doortraptere idioot Bakr Al-Baghdadi. Twee duidelijk iets te compenseren (klein geschapen, anyone?) hebbende klaplopers, die ongetwijfeld eind december weer hoog zullen scoren in het lijstje ‘Lul van het jaar’. Nee, als god al zou bestaan, kon hij van mijn part meteen opstappen wegens ongeschikt, en smeerde ik ‘m een proces aan z’n broek wegens schuldig verzuim.
Er is verdorie maar 1 ‘schepper’, en dat is de natuur. Moeder van alle creatie, stiliste pur sang, kapitein van het schip der evolutie. Haar fanclub bestaat, naast de doodgewone schare miljarden genieters, uit wetenschappers. Haar verhaal groeit mee met de tijd, is geen lectuur die al dik 2000 jaar op de schappen ligt. Moeder Natuur claimt geen credits bij monde van haar aanhangers, en is dus ook niet verantwoordelijk te stellen. Dig your own hole…
Eind april slaakte Moeder Natuur een diepe zucht. Prince, de artiest die ons onder andere Little Red Corvette, Nothing Compares to U en Purple Rain schonk, zakte in elkaar in een lift. Een week lang huilde ze bittere, ijskoude tranen van zelfs smeltende sneeuw. Aprilse grillen denken jullie? Neen, gebukt onder zoveel onrecht doorging ze op haar manier een periode van rouw. En wij, wij moeten dat gedwee ondergaan, zonder klagen. Want, after all, schonk zij ons ooit de karper… En die karper heeft, jawel: een anaalvin!
WOKKELVIN! MAAR WAT IS NU PRECIES DE VRAAG?
Op diverse fora en social media loopt al enkele jaren met regelmaat de zogenaamde ‘wokkelvindiscussie’. Het gaat ‘m over het feit of het al dan niet verkeerd vasthouden van de anaalvin van karpers tot blijvende schade (het ‘wokkelvinnetje’) kan leiden. In de marge van deze discussie wordt bovendien ook de vraag gesteld of dit geen te onnatuurlijke houding is om een karper even te tillen. Het woord onaangenaam valt dan vaak, wat natuurlijk naast de kwestie is, want dat is een menselijke emotie. Maar, je snapt best wat ik bedoel.
En grote groep karpervissers houdt de karper voor het trophyshot op zo’n wijze vast dat de anaalvin tussen twee vingers wordt geklemd. Het zij bewust, het zij onbewust.
En andere groep vissers houdt de anaalvin gestrekt tegen het lijf van de vis. Het zij bewust, het zij onbewust.
De vraag is:
" Leidt het tussen de vingers klemmen van de anaalvin mogelijk tot een blijvende vervorming van deze vin?"
Zoals in alle discussies heb je voor- en tegenstanders, opiniemakers en volgers. Maar 1 ding hebben ze gemeen: geen enkele wetenschappelijke onderbouwing. Om (hopelijk?) voor eens en altijd uitsluitsel te bekomen voor wat betreft de relatie van vasthouden van een karper en het mogelijk ontstaan van het wokkelvinnetje, legde ik de vraag voor aan 3 bevriende biologen. Biologen met een specialisatie voor vissen, welteverstaan. Ik ben hen erkentelijk dat zij de moeite namen om me van antwoord te dienen.
WOKKELVIN! HOE ZIT DAT NU?
Dixit Rudi Yseboodt, visserijbioloog van de 2 meest oostelijk gelegen provincies van Vlaanderen legt uit: de anaalvin maakt geen echte verbinding met het skelet van de karper, maar staat ze eerder op zichzelf.
De wijze van vastnemen waarbij deze anaalvin geklemd wordt tussen 2 vingers zorgt dus niet voor een bepaalde druk op het skelet van het beest, maar wel op het spierweefsel dat met deze vin in verbinding staat. Die ontstane druk is op dat moment niet van die aard dat een karper daar kwetsuren van kan oplopen. Het is wel een feit dat als hij of zij begint te spartelen deze druk gevoelig wordt verhoogd, wat in het slechtste geval kan leiden tot een spierscheuring of een breuk in de basis van de vinstralen. En net dit kan uitmonden in een blijvende vervorming: de beruchte wokkelvin.
Rudi zelf in actie…
We mogen echter geen voorbarige, verregaande conclusies trekken. De vraag blijft uiteraard of deze wokkelvinnen een gevolg zijn van behandeling door hengelaars. Dit zou experimenteel moeten vastgesteld worden, want een karper komt in z’n leven wel wat meer tegen dan een visser die met hem of haar op de foto wil.
Rudi stelt dat uit voorzorg hij eerder zou opteren om de anaalvin niet te klemmen tijdens het vast houden van een karper. Een anaalvin die tegen het lichaam gestrekt wordt, loopt alleszins veel minder kans op beschadiging wanneer de vis begint tegen te stribbelen. Klaar Meulebroek valt hem daarin bij.
CONCLUSIE?
Persoonlijk denk ik dat de gemiddelde karpervisser ontzettend begaan is met fish-care, en daar kunnen we alleen maar blij om zijn. Bovendien is het, als je een beetje door de discussies heen kijkt, bewonderenswaardig dat we nog steeds wikken en wegen om de reeks handelingen die we uitvoeren met een karper nog te finetunen waar het kan. Wat vroeger een maatregel was, is nu in vele gevallen de normaalste zaak van de wereld. De alomtegenwoordige onthaakmat is daar de bekendste exponent van.
We mogen zonder overdrijven stellen dat we gedurende enkele decennia ongelofelijk veel hebben bijgeleerd op gebied van visvriendelijk en visveilig hengelen, maar we mogen niet doorslaan. Wellicht doen we dat met momenten wel inzake de hele wokkelvinsaga. Vissen die worden geschept of getild (check ook steeds de sling!) met open gevouwen vinnen (dus niet strak tegen het lijf) lopen veel meer risico op een breuk of beschadiging. Dat gaf ook Marco Kraal trouwens aan.
Bij het uit het water tillen loopt de vis veel meer risico, zorg er dus altijd voor dat de vinnen strak langs het lijf liggen…
Het vasthouden van een karper voor het schieten van een plaatje houdt altijd een zeker risico in, en hoe meer je vangst op krachten is, hoe minder hij of zij zin heeft in een shoot. Wees altijd voorzichtig en zorg dat je alle handelingen boven een goede onthaakmat doet. Sta zeker niet recht met een karper, met uitzondering van in het water staan. Zelf zet ik meestal m’n knie aan de staartzijde van de vis op de grond, en laat ik de elleboog/onderarm aan de kopzijde rusten op de knie van het been aan diezelfde kant. Die voet plaats ik namelijk wel vlak, ongeveer onder de kop van de karper. De anaalvin hou ik zelf strak tegen het lichaam. Door de jaren heen bevalt me deze wijze van tillen het best, zeker bij gewichtigere vissen. ‘k Heb steeds een groot gevoel van controle over de karper, en kan snel reageren met de juiste handelingen, mocht ie gaan spartelen.
Laag boven de mat en in een voor mij stevige houding…
Bottomline is:
" blijf nadenken over wat je doet, en tracht de dingen die je doet, ook meteen goed te doen. Dan komt het vast wel goed. Met onze hobby, en met de karpers!"
