Een paar keer in een vissersleven – Dennis Scherjon
Misschien een paar keer in je vissersleven kom je een water tegen wat in je huid gaat zitten. Het hele plaatje compleet, de omgeving idyllisch, mooie vissen, helemaal iets wat in je beleving past. Dennis Scherjon kwam er een tijdje geleden één tegen en hierover gaat onderstaand artikel…
Jaren geleden ben ik er al eens geweest, maar vond het toen niets. In die periode zaten er veel kleine vissen, het water leek bruine soep en de omgeving was kaal, op wat riet na. Door de jaren heen is er echter veel veranderd; het water is helder geworden, waterplanten tieren er welig, stammetjes zijn bomen geworden en rietkragen metershoog en breed.
De eerste keer dat ik toevallig in de buurt ben, ga ik er even heen. Als je visser bent blijft water lonken. Lopend langs de waterkant waan ik me even die kleine jongen die ooit langs een heldere vijver liep in Bloemendaal. Het water was er zelfs zo helder dat je bittervoorntjes kon herkennen aan hun paars/rode streep. Ook zwom er karper, in mijn ogen de grootste die ik ooit had gezien. Af en toe zag je die blauwe, brede schimmen naast of tussen de lelies liggen. Vaak droomde ik weg, in de hoop er ooit een te vangen…
Schimmen om bij weg te dromen…
Dit water geeft mij hetzelfde gevoel, het is kraakhelder en tientallen voorns zie ik zwemmen. Ik speur naar enig teken van karper, maar ik kan niets ontdekken. Ik wil hier toch eens vissen en loop even naar de auto omdat ik daar altijd wat boilies in heb liggen. Wat bollen en boiliekruim gaan in een gat tussen de waterplanten. Ik zal vanavond terugkeren met mijn penhengel.
Die avond aan het water voer ik eerst wat in het gat tussen de planten en loop verder op zoek naar meer interessante plekken. Er zijn er echter teveel om in een avond te bevissen, dus dan maar een paar plekjes vlak bij elkaar. Een half uurtje later zie ik tot mijn vreugde een enorm bruisplakkaat op de eerste aangevoerde plek. Gehaast tuig ik mijn penhengel op en twijfel even over wat ik aan de haak zal doen, een broodvlok of een halve boilie. Ik kies voor een half bolletje…
Ik zet het pennetje net naast het bruisplakkaat. Na een aantal minuten begint deze te zwalken, dan tikt hij even om daarna resoluut naar beneden te zakken. Ik sla aan en na twee lome beuken op de hengel neemt de vis een woest schot door de beplanting. Na een aantal minuten tokkelen door waterpest en lelies kan ik de vis scheppen. Een ongelooflijk mooie vis ligt er voor me op de mat. Ik kan mijn geluk niet op! Snel schiet ik wat plaatjes voordat de zon onder gaat en pak tevreden in.
Ik kan mijn geluk niet op!
Nagenietend rij ik naar huis en neem mezelf voor snel terug te keren; dit smaakt namelijk naar meer. Een aantal dagen voer ik op de plek waar ik de mooie spiegel ving en de eerstvolgende vrije dag loop ik in de vroege ochtend naar het water. De natuur begint net te ontwaken, merels zingen hun ochtendlied en de geur van nat gras stijgt op en prikkelt mijn zintuigen.
Twee handjes gebroken boilies gaan op het plekje. Dan loop ik nog even verder in de hoop een keer een vis te zien. Helaas zie ik niets, toch gek! Hoe is het toch mogelijk dat je in zo een helder water geen een karper kan zien zwemmen? Ik heb geen idee hoe groot het bestand is maar zelfs dan moet je toch eens wat tegenkomen. Afijn, dan maar terug om te kijken of er wat op de voerplek ligt.
Als ik bij de stek aankom zie ik weer bruisbellen boven komen. Verscheidene plakkaten verschijnen aan het oppervlak. Ik leg weer in en wacht af, kat in het bakkie of eigenlijk ‘karper in het zakkie’ zou je zeggen maar ik sla tot twee maal toe mis. Lekker Dennis! Verpest je zo maar even je stek, prutser! Ik besluit even een pauze in te lassen, want de eventuele volgende kans moet raak zijn. En gestresst meteen doorvissen helpt meestal niet. Ik eet een broodje in het hoge gras en drink wat koffie. De zon begint al aardig aan kracht te winnen en ik voel de warmte al snel op mijn gezicht. Ondanks de twee gemiste kansen kan ik snel weer genieten van wat er zich om mij heen afspeelt. De natuur zien ontwaken en in je eentje hiervan getuige zijn is een van de mooie dingen die het vissen met zich meebrengt. Dit is waar het omdraait, gewoon je hoofd leegmaken van de dagelijkse beslommeringen en genieten van waar je graag mee bezig bent.
Al rondkijkend valt mijn oog toch weer op de stek, en verdraaid er ligt toch weer wat te bubbelen! Nu geen fouten meer maken! Het pennetje gaat weer tactisch op de stek. De vis schrikt niet en nog geen halve minuut later ben ik in contact met iets wat duidelijk mijn hengel probeert te breken. Wat een krachtexplosie bij het eerste schot! Gelukkig gaat alles goed en na een minuut of vijf ligt de vis voor me op de mat. De tweede vis is een feit en meteen een hele beste.
Wat een kracht!
De eerstvolgende ochtendsessie loopt helaas uit op een deceptie. Een visser zit op mijn stek, een karpervisser, met tent en vrouw en hond…. Sh %@# t! Zonder uit te stappen rij ik weer balend naar huis. Twee dagen later wil ik weer gaan voeren maar tot mijn ergernis zit hij er nog. Tot drie maal toe rij ik voor niets naar het water omdat die kerel er nog zit. En als hij dan eindelijk vertrokken is, zit er verderop een andere visser! Het lijkt wel of de tam-tam is rondgegaan . Big trouble in paradise!
Mede door mijn beperkte vistijd en de (relatieve) drukte aan het water raak ik gedemotiveerd om er verder te gaan. Ik wil gewoon lekker mijn ding wil doen zonder dat ik teveel rekening moeten houden met andere vissers. Ik neem even afstand en richt me op een ander water dat ook mijn interesse heeft. Maanden gaan voorbij zonder er te vissen.
Toch blijf ik af en toe langsrijden en soms loop ik zelfs een rondje om het water. De ene keer zit er een visser, de andere keer is het verlaten. Waterplanten staan er nu ook zo hoog dat er voor een groot deel niet meer te vissen valt. Ik vermoed dat het een van de redenen is dat de meeste vissers hier afhaken, want vissen is bijna niet meer te doen. Als ik al een aantal keer geen visser meer gezien heb, begint het toch weer te kriebelen. Ik voer weer een aantal keer, dit maal met mini boilies, om de karper zo gek te krijgen dat ze zelf het gat dat een meter of twintig uit de kant tussen de planten ligt vergroten als gevolg van hun gewroet. Zo kan ik misschien er makkelijker met een afstandhengel op vissen.
In een week zie ik het kleine gat tussen de planten uitgroeien tot een aantal vierkante meters. Het trucje werkt. Ze liggen erop en als bevestiging zie ik ook voor het eerst vis op de stek. Door het heldere water en de zon die achter de wolken vandaan komt, kan ik ze goed bekijken. Een aantal schubs en spiegels zwemmen rustig heen en weer en duiken af en toe naar beneden om te kijken of er wat te halen valt. Ik durf bijna niet te voeren, bijna…
Doordat het voeren in zo een gat tussen de planten wel naar mijn zin werkt, voer ik ook meteen een aantal andere gaten aan om zo wat meer vismogelijkheden te creëren.
De hengel ligt ‘spot on’.
Het najaar nadert snel, tijd begint te dringen. Driemaal in de week voeren in de gaten in de vegetatie en in het weekend een ochtend of een nachtje vissen. Elke keer vang ik vis maar telkens maar één. Het word me al snel duidelijk dat de hengeldruk uit het voorjaar en het heldere water hier debet aan zijn. Kleine aanpassingen in het systeem moeten er voor gaan zorgen dat ik meer beet zal krijgen. Rigjes wat korter, haakje een maat kleiner en een Shot on the hook om nóg scherper te vissen.
Elke keer maar één…
En dan word de laatste nacht vissen gepland. Andere verplichtingen vragen mijn aandacht. Deze keer voer ik een hele week dagelijks. De relatief hoge temperatuur en de zuid -westen wind geven mijn motivatie een boost. Deze sessie gaan ze los, het moet wel! Het is al lang donker als ik bij mijn stek aan kom. Rustig pak ik mijn hengels uit en clip mijn lijnen op de afgemeten plek . Zo kan ik toch in het donker ingooien en altijd op de goede plek vissen.
Eenvoudig maar doeltreffend.
Een half metertje te ver of opzij en je vist de hele nacht kansloos. De vooraf beaasde onderlijntjes van het soepele Skinny onderlijnmateriaal en Free Fall-leaders met daarop de loodclips met wartellood, knoop ik aan mijn hoofdlijn; alles in een keer klaar. Voorbereiding en planning maken je visserij een stuk makkelijker. De boom aan de overkant is mijn oriëntatiepunt en na een rustige worp belandt de eerste rig in het gat tussen de planten. Daarna volgt de tweede op een andere plek.
Een PVA zakje zorgt voor een wiervrije presentatie.
Mijn hengels gaan op de steunen en ik zet een bakkie koffie. Ik geen rust vinden. Er hangt een spanning in de lucht. De natuur gonst bijna. Watervogels zijn druk en maken herrie. Een vleermuis vliegt over mijn hoofd en pikt de laatste muggen van het jaar uit de lucht. Na een uurtje genieten van de donkere wereld om mij heen, zoek ik mijn tent op. Ik druk nog even een haring verder de grond in als er twee bliepen uit mijn rechter beetmelder klinken. De hengeltop trekt langzaam krom. Ik neem een paar grote stappen richting hengel, draai een slag aan de slip en zoek contact. Lome bewegingen van de vis doet verderop water opwellen. De karakteristieke dreunen op de hengel van het kopschudden. Na een aantal minuten kan ik de vis het net in loodsen. Als hij op zijn flank in het net ligt zie ik in het schijnsel van de maan de bevestiging, een bak! Eenmaal op de mat, zie ik schubben zo groot als meloenschijven op zijn flank.
Wooohw! Wat een beest! Even krijg ik weer die kinderlijke vreugde bibbers. Ik stop de vis in de retainersling en hang hem even weg. Even alles weer organiseren en tot rust komen. Ik twijfel, zal ik de vis de volgende dag fotograferen ? Nee dat kan niet, de nacht is nog lang. Op het moment dat ik de sling naar mij toe haal, schuift er een grote vis het donkere water in! Weg bak! Shit!
Tot mijn ergernis zie ik dat ik de rits aan een kant niet goed dichtgedaan heb. Ik baal zo erg dat ik even overdenk naar huis te gaan, want elke keer krijg ik maar maximaal één keer beet. Gelukkig weet ik mezelf te herpakken. Ik heb dan wel geen foto maar heb hem wel gevangen. Het weer is naar mijn mening ideaal dus wie weet? Aas aan de hair en opnieuw inwerpen, je weet nooit. Het duurt lang voordat ik de slaap kan vatten.
Om half vijf in de ochtend vraagt er een beetmelder om aandacht. Slaapdronken begin ik aan een dril en realiseer me niet helemaal wat ik aan de lijn heb. De vis komt makkelijk mee en kolkt ook vrij snel aan het oppervlak. Ik steek mijn net onder de vis en hij rolt er makkelijk in. Dat ging simpel!
Het is weer een spiegel met prachtige grote schubben!
Kijkend in het net denk ik een mooie twintiger te hebben, maar als hij op zijn zij rolt verschijnt er een hoge, brede flank. Het is weer een grote spiegel en weer met prachtig grote schubben. Dit is te gek! De vis gaat voor even in de zak want het wordt al vrij snel licht. Een bak koffie kan ik nu wel gebruiken. Als de koffie op is, loopt tot mijn verbazing de andere hengel ook nog af. Na een aantal minuten drillen mag ik een iets kleinere vis als zijn voorganger scheppen maar ook een met donkere kleuren en megagrote schubben.
Tot mijn verbazing loopt de andere stok ook nog af…
Deze mag ook zo even op de foto. Ik vier een feestje, met krentenbol en koffie weliswaar, maar wat is dit toch mooi! Vogels beginnen weer aan hun ochtend lied. De nevel die over het water hangt maakt het moment sprookjesachtig. Dit is genieten, dit is waar ik het voor doe. Er zijn maar weinig wateren die helemaal op je beleving aansluiten. Soms vind je er een…
