Komkommertijd – Joery van der Beek
In deze blog praat Joery ons bij over zijn avonturen van afgelopen seizoen. Een aantal Franse tegenslagen worden onder de loep genomen en Joery proeft de zoete smaak van zijn eerste targetvis in eigen land!
De afgelopen twee jaar stond het vissen in het buitenland voor mij op een laag pitje. De voorbereidingen op de bouw van ons eigen huis namen veel tijd in beslag en de spaarpot moest flink gevuld worden om er voor te zorgen dat we het huis straks mooi kunnen aankleden.
Voor mij betekende dat; een stuk minder naar het mooie Frankrijk en vooral de visserij ’thuis’ weer oppakken. Gelukkig heb ik nog wel een paar mogelijkheden gehad om toch nog enkele nachtjes en zelfs een visvakantie door te brengen in het door mij zo geliefde Frankrijk.
De bouw gaat voorspoedig!
Dat er een aantal van deze sessies niet heel goed verlopen zijn is voor mij een logisch vervolg op de slechte en gehaaste voorbereiding. Op het laatste moment opeens de tijd hebben om te vertrekken en daardoor half voorbereid de auto instappen op zoek naar dat avontuur en de rust in het buitenland. Ik ben er ondertussen wel achtergekomen dat drukte in je hoofd niet samen gaan met ontspannende en succesvolle sessies in het buitenland. Alles moet nou eenmaal kloppen om er een succes van te maken volgens mij.
De keuze voor het te bevissen water is ook een belangrijk deel geweest in de slechte resultaten. Na een paar verschrikkelijk goede jaren was het tijd voor nieuwe wateren en dat kost tijd en vooral energie. De zoektocht begon opnieuw en zoals bij elke zoektocht, begint dat op nul. Ik ben nou eenmaal een visser die houdt van rust en ruimte. Dat kunnen ook gerust kleine meren zijn maar ik moet niet op elke hoek een tent zien staan. Dan word ik helemaal gek.
Ruimte en rust tussen de oren.
Afgelopen voorjaar zijn we weggegaan uit ons huurhuisje en zijn we ingetrokken bij mijn moeder. Even geen hoge vaste lasten en op deze manier kunnen we flink sparen. Na de verhuizing had ik nog een weekje over en die week moest ik natuurlijk aan het water doorbrengen. In alle haast werden er keuzes gemaakt en materiaal in orde gebracht. Tussen de verhuisdozen door lukte het mij om een deel van de benodigde materialen te vinden en leek het erop dat ik eindelijk kon vertrekken.
Maar waarheen? Ga ik naar bekend water of kies ik voor iets nieuws? Zo eigenwijs als ik kan zijn koos ik voor een nieuw water. Vol goede moed richting het zuiden zonder verdere kennis van de omgeving. Dat dit plan gedoemd was om te mislukken hing als een donkere wolk boven de auto… “Maar als ik maar hard genoeg rij dan raak ik die wolk wel kwijt en komt de zon me vanzelf tegemoet”, waren mij gedachtes…
Bij aankomst aan het betreffende water koos ik voor een bepaald gedeelte waar ik nu zeker vis kon verwachten. Helaas was ik niet de enige en nadat ik alles had neergezet kwam er een jonge Fransman mijn kant op en begon te vertellen dat hij hier aan het voeren was. Na een gesprek van een paar minuten wilde hij wel naast me zitten. We praten hier over een gat in het riet van ruim twee meter. Dat gaat natuurlijk niet lukken en aangezien ik best gaar was van de reis en het opzetten van de spullen besloot ik om te blijven zitten. De Fransman baalde een beetje maar bleef verder rustig en beleefd. Ik vertelde hem dat ik morgen verder ga kijken en dat hij dan kan vissen. De Fransman ging ermee akkoord en liep met een lach op zijn gezicht weg. Die lach zal ik niet snel vergeten…
Op zoek naar nieuwe wateren.
Tegen de avond had ik een paar stekjes aangevoerd en besloot lekker te gaan slapen. In mijn slaapzak bleef ik maar draaien en kon de rust niet vinden. Ik kan dit jaar amper naar Frankrijk en nu ben ik er en staan mijn hengels tegen mijn tent… Op zich een verstandige keuze maar van binnen klopte het niet. Er zat maar één ding op; eruit en volgas die stokken erin! Na een half uurtje lag alles perfect op zijn plaats en kon ik rustig gaan slapen. Net op het moment dat ik mij omdraai hoor ik een auto aankomen. “Nee, dit meen je niet… ” De weg waar ik aan zit loopt namelijk dood en er is helemaal niks te vinden hier behalve een buitenlandse visser die hoogstwaarschijnlijk zit te nachtvissen.
De Jeep stopt precies achter mijn auto en drie man met zaklantaarns komen mijn kant op. Ik begroet ze netjes en ze groeten terug in het Frans. Papieren willen ze zien. Vergunning was in orde maar toen kwam het Franse zinnetje die je eigenlijk niet wilt horen: “No carpe du nuit!” ik knikte en vertelde ze met mijn puppy ogen dat ik het niet wist. Ik moest mijn hengels binnen halen en zou een boete krijgen. Ik schrok me wezenloos want de meest bizarre bedragen vlogen door mijn gedachten.
Na en vijftal minuten kreeg ik een papiertje en zag daar het bedrag van € 144,- op staan. “Dat valt alles mee”, dacht ik en nam het papiertje samen met mijn legitimatie weer in ontvangst. De Garde keek me aan en dacht waarschijnlijk dat ik er nog blij mee was ook. Hij vroeg mij waarom ik moest lachen. Ik antwoorden in mijn beste Frans dat een week op een priveput meer kostte. De Garde werd boos maar niet direct op mij. Hij begon over het feit dat er in deze omgeving ook privéwateren liggen en dat veel grote vissen verkocht zijn aan die soort wateren. Dat was ook de reden dat ze hier zo streng controleren. Binnen twee tellen was ik de boete vergeten en heb ik nieuwe vrienden gemaakt. Ik begreep het en legde ze uit dat ik juist tegen dit soort uitbaters ben.
De oneindige zoektocht naar avontuur.
“Ik zie het als jagen in de dierentuin” vertelde ik de Gardes en onder het genot van een kop koffie hebben we nog een half uurtje over deze problematiek staan praten. Vlak voordat ze weggingen probeerde ik nog onder de boete uit te komen maar het enigste wat de Garde me na riep was “règles sont les règles”. En daar hebben ze natuurlijk helemaal gelijk in. Het hoort nou eenmaal bij de visserij die ik het liefste beoefen.
De volgende ochtend heb ik ingepakt en ben naar een druk bevist water in een andere regio gereden. Daar aangekomen moest ik om de tentjes heen lopen en kwam erachter dat een groot gedeelte niet bevist werd. Deze hoek leek mij wel interessant en heb daar uiteindelijk drie nachten zitten blanken. De ene na de andere Fransoos kwam naar me toe en wilde naast me zitten. Ik werd er helemaal gek van. “Dit gaat niet werken zo” en ik besloot contact te zoeken met teamgenoot Mark Pansar. Mark komt morgen mijn kant op en samen hebben we nog drie nachtjes om ergens anders heen te gaan.
We besluiten om naar een gebied te gaan waar een goede maat van ons al eens is geweest en waar we ontspannen kunnen vissen. Dit bleek een gouden greep en samen met Mark heb ik nog vier dagen ongestoord kunnen vissen in een prachtige omgeving. Grote vissen werden er niet gevangen maar dat boeide ons totaal niet. De rust en de gezelligheid waren goud waard en hebben vol genoten van deze paar dagen. Tijdens deze sessie heb ik ook de keuze gemaakt om niet meer zo gehaast naar Frankrijk te rijden. Het is er gewoon de tijd niet naar. Voor mij is dat een moeilijke keuze geweest omdat het reizen en vissen in Frankrijk voor mij gewoon de ultieme beleving is en ik daar mijn voldoening uit haal. De mooie en soms grote vissen, de natuur, de reis en de mensen maken het gewoon voor mij heerlijk om in dat Franse land te vertoeven.
Simpel maar doeltreffend.
Bij terugkomst in Nederland werd er een plannetje gemaakt om toch te kunnen vissen. Dat voorjaar kwam ik erachter dat er nog een oude schub zwom die zeker 30/35 jaar oud moest wezen. Deze schub zwom alleen op een water waar ik door verschillende factoren niet graag vis. Door tijdgebrek was het op dit moment wel een ideale periode om dat water eens serieus te bevissen met als kers op de taart natuurlijk die prachtige oude schub.
Het ‘Ouwe Wijvenwater’
De zomer heb ik gebruikt om het water een beetje te leren kennen. Ik heb veel rondjes gelopen en vooral gekeken naar de plaatselijke vissers. Ik wist ondertussen dat de schub al enige keren was gevangen maar telkens door vissers die er serieus mee bezig waren. De plaatselijke vissers zaten allemaal ook achter deze schub aan maar deden er werkelijk niks voor. Het viel mij op dat er vooral naar elkaar gekeken werd. Als Jantje in een bepaalde hoek vis had gevangen besloot Jopie daar gelijk bovenop te zitten. Ik verzin maar wat namen maar voor mij was het duidelijk. Eén bepaalde stek bevissen heeft geen nut hier. Ik maakte een plan en besloot eind augustus te starten met vissen.
Ik had besloten om een groot gedeelte van het water van mijn aas te voorzien. Om de dag reed ik naar het water en voerde twee boterhamzakjes verspreid over ongeveer 250 meter. Ik voerde dus nog geen 3 kilo per week. De reden dat ik voor deze manier van voeren koos was vrij simpel. Ik viste met een aas dat niemand anders had en met een heel herkenbaar signaal erin wat de vissen zeker moesten gaan herkennen als ‘veilig aas’. De plaatselijke vissers voerden allemaal heel compact en ik weet gewoon dat de grote, oudere vissen bergen voer ontwijken. Hier hebben ze vaak teveel negatieve ervaring mee.
Tijdens het vissen zelf voerde ik ook bijna niet bij. De vissen waren tenslotte gewend om deze aasjes overal in dat gebied tegen te komen en die situatie wilde ik niet veranderen door opeens een meerdere bollen bij elkaar te gooien. Na een aantal weken zat de vis goed op het aas en bleek mijn tactiek in ieder geval te werken. Ik ving elke nacht meerdere vissen maar de topvis bleef spoorloos.
Elke sessie weet ik een aantal mooie vissen te vangen.
Ik kwam er ook achter dat de plaatselijke vissers allemaal in het bezit waren van een verrekijker. Een verrekijker is een handig hulpmiddel om vis te spotten maar op dit water werd er voornamelijk naar elkaar gekeken. Ik moest altijd wel een beetje lachen als ik het zag. Volwassen mannen die als een stel kleine kinderen elkaar in de gaten aan het houden zijn.
Het duurde dan ook niet lang voordat er een paar van dit soort ‘vissers’ bovenop mijn stekje gingen zitten. Niks is van mij dus ik kon me er niet druk om maken. Ik ging gewoon 50 meter verder zitten omdat ik daar ook al weken enkele boilies te water liet. Op deze manier kon ik redelijk mijn ding blijven doen. Ondanks dat ik voornamelijk doordeweeks aan het water was en dat ik vaak pas om 22 uur begon met vissen en om 9 uur alweer in de auto zat, heb ik bijna geen enkele keer in mijn eentje gezeten. Dit begon mij redelijk op te breken en ik kon merken dat niet gewoon niet mijn visserij is.
Door de weken heen voer ik kleine hoeveelheden attractief aas.
Maar goed, ik had een doel voor ogen en besloot om de maand september vol gas te geven. De negatieven dingen liet ik links liggen en ging door met mijn plan. De weken gingen voorbij en elke nacht dat ik aan de waterkant zat kwamen er enkele vissen uit. Blanken stond niet op het lijstje en ik begon steeds meer hoop te krijgen op die prachtige oude schub. Helaas hoorde ik via een goede kennis van me dat er al flink geroddeld werd langs de waterkant. Ik kreeg te horen dat ik elke avond met emmers vol boilies langs de waterkant liep…
Gelukkig wist ik vrij snel bij welke ‘ouwe wijven’ deze verhalen vandaan kwamen en besloot eens een praatje te maken met een van deze vissers. Zoals zo vaker “klopte dit niet” en had hij “dat nooit gezegd”. Tijdens dit gesprek bleef de visser in kwestie heel beleefd en stelde tientallen vragen over hoe ik het nou aanpakte. Ik besloot om eerlijk te zijn en gewoon te vertellen dat je moet kijken naar anderen die er al jaren zaten te vissen en die vast geroest zijn in hun eigen visserij. De visser in kwestie leek er echter maar weinig van te begrijpen.
Blijf om je heen kijken en wees scherp.
Ik besloot me vol met mijn eigen visserij bezig te houden en niet te letten op alle randzaken. De maand september gleed voorbij en nog steeds liep het als een trein. Het was maandagavond en ik had net Laura naar haar werk gebracht en kwam rond 23 uur aan bij het water. Ik koos voor een stek en nog voordat mijn oval stond liep de eerste hengel al af. De vis voelde log aan en besloot langzaam naar de andere kant van de stek te zwemmen. Ik kon niks doen en kon alleen maar mee lopen en wat lijn geven.
Diep van binnen wist ik dat dit dé vis was waar ik achteraan zat. Na een tiental minuten kwam de vis onder de kant en zwom zich vast in een wilgenboom die rechts in het water hing! Ik werd helemaal gek en moest heel snel een plan maken. De vis was gewoon te sterk om zomaar de andere kant op te trekken. Ik besloot om er achteraan te gaan. Kleren uit en met schepnet en hengel liep ik naar de wilgenboom. Daar aangekomen kon ik nog net aan staan en trok zeker een meter takkenbos omhoog waar mijn lijn doorheen zat. Het was onmogelijk om dit los te krijgen en ik ging op zoek naar de kant van mijn lijn waar de vis aan vast zat. Gelukkig kon ik die vinden en was de vis zelf al redelijk vermoeid. Na een paar hachelijke momenten lukte het mij om de vis te scheppen. Ik beet mijn lijn door en keek in mijn net. Ik zag een grote schubkarper liggen maar wist nog niet zeker welke dit was.
Ik liep terug naar de kant en maakte het net vast met mijn voorsteun. Vervolgens ging ik snel terug naar de wilgenboom want mijn hengel lag nog ergens op de bodem. Ik vond hem vrij snel terug en met de hengel in mijn hand klom ik het water uit. Daar sta je dan; zeiknat midden in de nacht met een grote vis in het net. Ik pakte mijn weegzak en schoof die onder de vis en tilde de vis het water uit. Van binnen wist ik het al maar ik moest het gewoon nog echt zien. Op de mat zag ik dat het de vis is waar ik achteraan zat! De tekeningen op zijn flank, het stukje uit zijn linker buikvin, het is hem!
De vis waar ik het allemaal voor deed.
Zo blij als een kind belde ik een paar bekenden op en vertelde het goede nieuws. Er viel op dat moment iets van mij af wat ik op dat moment niet kon plaatsen. Dit is mijn eerste echte Targetvis…. Ik besloot de vis weg te hangen in mijn weegzak en heb gewacht tot het licht was. Ik kon ondertussen mijn oval neerzetten en mijn spullen een beetje organiseren. Net op het moment dat het licht genoeg was kwamen twee maatjes aangelopen om te helpen bij de foto’s. Wat een machtig mooi moment!
Doel bereikt. Op naar een nieuwe uitdaging.
Na de gebruikelijke foto’s liet ik de vis weer zwemmen en kon er een stevige bak koffie gedronken worden. Mijn doel is bereikt!
Het weekend erop kwam Rick mijn kant op om samen een gezellig weekendje vissend door te brengen. Het plan was om tussendoor wat te filmen voor Nash TV en gewoon ontspannen te genieten van onze hobby. Tijdens dit weekend vingen we een groot aantal vissen met enkele mooie plaatjes ertussen. Halverwege de laatste nacht hoorde ik Rick aan komen lopen en hij ging naast m’n stretcher zitten. “Joer, ik heb hem ook gevangen….” Ik begrijp het even niet en vraag wat hij nou bedoeld. “Die schub, jouw targetvis!”. Ik reageer verbaasd en kijk hem aan. “Serieus?”.
Ik wist dat deze vis in het voorjaar ook al eens twee keer vlak achter elkaar was gevangen maar hier hadden we nooit rekening mee gehouden. Samen bekijken we de vis en feliciteerde ik Rick met deze mooie vangst. Rick is gelukkig nuchter genoeg en bedankte mij. Deze vis zit blijkbaar zo goed op het voer dat hij na het terugzetten gewoon verder is gaan azen op deze balletjes. De gekozen tactiek en de energie die ik erin gestoken heb betaalden zich allemaal in deze week uit en wat is er nou mooier om dat zo samen midden in de nacht te vieren. Een paar uur later heb ik Rick en de vis gefotografeerd en is de vis weer terug gezet in het water. Een prachtige afsluiter van een mooi en gezellig weekend.
De vis zat zo op het voer dat hij er een week later weer uit kwam.
Voor mij was dit ook gelijk een mooie afsluiter van mijn visserij op het ‘Ouwe Wijvenwater’. Tien weken lang heb ik er alles gegeven om deze mooie oude vis te vangen en gelukkig is het gelukt. Dit bewijst maar weer dat het wel degelijk mogelijk is om serieus achter een grote vis aan te gaan. Alleen moet je er wel iets voor doen. Helaas heb ik een paar plaatselijke vissers écht leren kennen en ben erachter gekomen dat succes ook een keerzijde heeft…
Ik heb nog nooit meegemaakt dat er zo veel ‘geluld’ wordt langs een water als op dit betreffende meer. Volwassen kerels die roddelen en verhalen verzinnen om zichzelf beter te laten voelen en een ander bewust te kleineren. Het klopt dat er in de vergunning staat dat je eigenlijk niet mag voeren. Maar iedereen doet het. Alleen de een voert vijf kilo aan het begin van zijn sessie en de ander verdeeld het over een periode. Wees niet roomser dan de paus en kijk eerst eens in je eigen tent voordat je verhalen over andere begint te verzinnen.
Ik sta open voor communicatie en heb dit een paar keer geprobeerd, alleen jammer dat deze mensen in je gezicht de lieve Maria uithangen en niet eerlijk tegen je durven te zijn. Dit was wel een flinke negatieve kant van mijn visserij en jacht op dit prachtige oude beest geweest en moest dit gewoon even kwijt. Nu begrijpen jullie ook gelijk de naam die ik voor dit water heb verzonnen…
Op naar nieuwe avonturen!
Gelukkig weet ik beter en kan ik met een gerust hart terug kijken op een geslaagde campagne op dit typische water en gaan we vol goede moed door naar het volgende project. De pannen zitten ondertussen op het dak van ons huis en in maart krijgen we de sleutel.
Een mooi moment waar ik erg naar uitkijk. Het voorjaar van 2015 zal op visgebied niks brengen, maar gelukkig is er meer dan vissen en kan ik met veel energie gaan klussen in ons eigen huis. Heel stiekem laat ik nog een weekje vakantie staan voor september. Want dan ga ik met Bas weer op avontuur!
Tot ziens!
