Nog één wens; “samen met mijn zoon naar Frankrijk”

KWO Redactie 29 september, 2016 om 07:30

Soms komt er een artikel voorbij waar je een brok van in je keel krijgt. Deze update valt 100% in die categorie. De auteur in kwestie is de 28 jarige Danny Rosier die recent een persoonlijk project wist te voltooien. Zijn vader Johan is namelijk ernstig ziek en wilde enorm graag nog n keertje samen met Danny op karpervakantie. Na een lange voorbereiding ging die wens afgelopen zomer in vervulling?

Stap voor stap

Als ik terug ga in de tijd en mijn allereerste jeugdherinneringen ophaal dan zie ik mijn vader. Hij was de man die mij leerde vissen, iets waar ik hem eeuwig dankbaar voor zal zijn. Als ik mijn ogen dicht knijp zie ik in mijn ene hand een emmertje en een vaste stok en met mijn andere hand omklem ik zijn vingers terwijl we langs de waterkant struinen. Een weegschaal, onthaakmat en foto?s waren toen nog niet belangrijk, het ging puur om het vissen zelf.

Avontuur, buiten zijn en beleving… daar draaide het om. Dat heeft m’n pa mij goed bijgebracht.

Vier jaar was ik nog maar en samen met mijn vader viste ik op baarsjes, voorntjes, snoeken en na wat uitstapjes op kikkers en brasems kwamen er uiteindelijk karpers in mijn vizier. De kneepjes van het karpervissen bracht mijn vader mij hoogstpersoonlijk bij. Van loodsystemen tot het knopen van een onderlijn: pa wist het allemaal. Door de jaren heen hebben mijn vader en ik veelvuldig samen gevist en zijn we op verschillende wateren geweest om ons geluk te beproeven. Dit heeft voor ontelbaar veel mooie herinneringen gezorgd en ik ben zeer dankbaar als ik daar aan terug denk.

Geluk zit hem niet in geld of in materialistische zaken. Gezondheid en familie, dt is pas belangrijk!

Make a wish

Inmiddels is Johan, zo heet die oude baas, alweer 61 jaar en van de fitte allround visser van toen is nog maar weinig over. Nog altijd is hij een karpervisser, maar deze vader van 3 kids (waarvan ik de jongste ben) is ziek, al sinds 2009.

Destijds startte er een lang traject van onderzoeken na een bezoek aan de huisarts en doorverwijzing naar de neuroloog. Op dit moment is hij volledig afgekeurd door slijtage aan zijn gewrichten. Mede door de reuma beweegt hij zich met name voort middels een scootmobiel. Hij heeft lichamelijk veel pijn, slikt veel medicijnen en zit al enige tijd aan de Prednison. Daarnaast is hij is moe, verward en heeft last van acuut geheugenverlies.

Mijn vader is mijn held!

Na anderhalf jaar van onderzoeken kwam de diagnose: sub corticale dementie (waarschijnlijk vasculair) en atrofie (afsterven) van de hersenen. Helaas bestaat er geen behandeling die de ziekte kan genezen. Nu, na bijna 7 jaar nadat de eerste symptomen aan het licht kwamen, is het vermogen tot plannen en organiseren verdwenen. Taken kunnen door hem niet meer tot een einde worden gebracht.

Mijn vader heeft zelf geen inzicht in zijn ziektebeeld. Er is dan ook behoefte aan structuur en 24 uurs zorg. Na verloop van tijd valt de herkenning van de omgeving en personen weg. Het herhalen van een bepaald dag ritme zorgt voor minder prikkels van buitenaf en daardoor voor iets prettigere dagen.

Via mijn moeder begreep ik vorig jaar dat pa eigenlijk nog maar n wens had: ?een week met mijn zoon naar Frankrijk?. Daarom startte ik een project op. Een project wat ik voor mezelf ‘Make a Wish’ noemde!

Nog altijd een karpervisser in hart en nieren.

Een plan

Waar een wil is, is een weg en ik ging dit voorjaar hard op zoek naar een geschikte locatie. Immers is het voor m?n vader niet meer mogelijk om lange afstanden te lopen en ook het slapen op een stretcher is verre van ideaal. Na lang zoeken vind ik een prachtig water op 6 uur rijden. Dit water, wat exclusief te boeken is, is omringd met een hek zodat niemand op het terrein kan, voor ons ideaal (geen prikkels van buiten af). Er is zelfs een blokhut met keuken, een douche en een 4 pits gasfornuis. Zo luxe hebben we het nog nooit gehad, zeker in vergelijking met mijn avonturen op de Rhne is dit het paradijs.

Wat een luxe!

Na het boeken kon de voorpret beginnen en zowel mijn vader als ikzelf konden niet wachten om te gaan. Toen het eenmaal zover was, was het direct weer als vanouds: gewoon vader en zoon, samen op pad. Waar de missie vroeger bestond uit ?zoveel mogelijk karpers vangen? was de insteek nu: ?genieten?… Niets meer, niets minder!

We zetten het basiskamp op in de buurt van de blokhut en binnen no-time liggen de eerste rigs alweer ?spot on?. We besloten om weer ouderwets ?vis om vis? te vissen (wel karper dan h) en al op de eerste avond laat mijn vader zien dat hij nog altijd zijn mannetje staat en landt hij direct een 16kg schub karper.

Voordat we het goed en wel in de gaten hebben heeft pa er al een buffel uit gesnokt.

Voordat we het goed en wel in de gaten hebben heeft pa er al een buffel uit getrokken.

Hide and seek

Ondanks het plezier en de adrenaline is het drillen, wegen en op de foto gaan met een karper erg vermoeiend en vraagt het veel van zijn lichaam. We besluiten daarom samen dat we elke hengel die in de nacht af loopt op de kant zullen houden. Rust is immers belangrijk om het deze week vol te houden.

De dagen hierop is het erg warm in het beloofde land en de karpers laten zich maar moeilijk vangen. Tijdens een rondje om het water merken we een punt op waar de karpers zich ophouden tijdens dit warme weer, deze plek noemen we vanaf nu de ?dagstek?.

Deze vissen chillen hem hard tijdens het warme weer...

Deze vissen chillen hem hard tijdens de warme daguurtjes…

Zowel op basiskamp (waar we de nachten vissen) als op de dagstek voeren we nu iedere dag 5 kilo. De nachten vliegen voorbij en met gemiddeld 2 vissen per nacht hebben we niets te klagen. Mijn vader kan zelfs wat uitrusten omdat ik het ?nachtwerk? grotendeels voor mijn rekening neem.

Ik neem de ‘nightshift’ veelal voor mijn rekening.

Relatief fit schuiven we dan ook voor het eerst aan op de dagstek en tot onze verbazing vangen we in bloedhete omstandigheden 4 vissen in slechts 3 uur tijd. Jullie kunnen begrijpen dat we hier dik tevreden mee zijn.

We vangen prachtige karpers…

…en genieten van iedere minuut.

Na al deze actie is het tijd om terug te gaan naar het basiskamp. Vermoeid en bezweet zoeken we onze weg terug door de bossen. In de blokhut pakken we een douche, maken we eten en dromen we over de karpers die nog op dit water zwemmen?

Een nieuw PB

Tot ons grote plezier gaat er die week ng een wens in vervulling als mijn vader zijn PB verbreekt met een fantastische spiegelkarper! Samen gaan we met de vangst op de foto en ik ben werkelijk zo trots als een pauw op m’n pa. Ondanks zijn beperkingen geeft hij hier alles wat hij heeft.

Het hoogtepunt van de week: een nieuw PB voor mijn vader!

Natuurlijk zijn er deze week ups & downs in zijn lichamelijke welzijn, maar meermaals zegt hij ?dit vergeet ik nooit meer.? Onbetaalbaar toch?

Thumbs up, wat een superweek!

Een blijvende herinnering

We weten in totaal 21 vissen te vangen en zelfs metde hoge middag temperaturen van 34 graden weet ik al struinend met een stokbroodje wat vissen van de oppervlakte te plukken. Al met al was het dan ook een enorm succes en met zoveel mooie herinneringen kan ik nog wel vijf A4?tjes vol typen over deze sessie.

Een stokbroodje; goed voor vis n visser 😉

Toch wil ik het niet te lang maken en omdat ik weet dat mijn vader regelmatig op KWO kijkt heb ik dit artikel geschreven. Met wat persoonlijke woorden wil ik dit stuk dan ook afsluiten:

Pa, ik heb het super met je gehad en deze herinneringen zullen me voor altijd bijblijven. Ik heb een fotoboek voor je laten maken waarin dit allemaal staat zodat je er vaak in terug kan kijken en het avontuur opnieuw kan beleven. Ik verheug me nu al op onze volgende dagsessie. Lieve vader, ik hou van je!

Wat we onszelf zker zullen herinneren is de hitte van deze week 😉

Voor een extra impressie heb ik onderaan dit artikel nog wat foto?s geplaatst in een slider. Bedankt voor het lezen en hopelijk is mij nog wat extra sessies gegund met m?n vader. Daar kijk ik naar uit, maar voor nu ben ik vooral dankbaar.