Penvissen in het najaar – Boudewijn Margadant

Penvissen is voor Boudewijn dé manier om een nieuw water te leren kennen. In deze blog gaat hij op pad met zijn makker Dennis en niet zonder succes…

Brak en nog nauwelijks beseffend dat ik rondloop, pak ik mijn laatste spulletjes bij elkaar. De klok geeft bijna 05.30 uur aan. Vandaag ga ik een hele dag met Dennis Scherjon op pad. We gaan penvissen op een voor ons nieuw water en proberen het onder andere op deze manier beter te leren kennen. Welke plekken zijn interessant? Welke zijn goed? Hoe zit het met afstervend wier en andere vegetatie? Last van watervogels? Hoe is het met de conditionering van de vissen gesteld? En niet onbelangrijk, hoe staat het met andere vissers?

Doorgaans probeer ik heel vroeg opstaan te vermijden omdat het een te grote aanslag is op mijn gesteldheid; één van de bijkomstigheden van mijn harttransplantatie. Maar hé, ik leef weer/nog dus moet je ook wat uit je leven halen en gisteren heb ik rustig aan gedaan en morgen en overmorgen niets ingepland. Zo heb ik twee dagen de tijd om bij te komen. Nog een half uur, dan staat Dennis voor de deur. Het zou vandaag een regenachtige dag worden, dus pak ik ook maar wat extra kleren in.

Al snel pakt Dennis een mooie zeelt.

Het ziet er allemaal veelbelovend uit. Afstervende, niet al te grote lelieveldjes, meerdere rietkraagjes, overhangende bomen en struiken en veel witvisactiviteit. Als nu de diepte ook nog mee zit? Om te beginnen lopen we een rondje en bevoeren meteen wat veelbelovende plekjes zonder te peilen. Gestaag begint het te regenen, dat kan nog wat worden als het de hele dag zo door gaat. Gelukkig is de luchttemperatuur hoog voor de tijd van het jaar. Terug bij de auto hebben we beiden zes plekjes gemaakt. Als ik mijn hengel in elkaar steek zie ik in de verte een andere penvisser naar het water lopen en een plek kiezen. Gelukkig een stuk dat wij niet op het oog hadden.

Op de tweede plek is het voor Dennis al raak. Een pracht zeelt pakte zijn haakaas op. De rest van het eerste rondje gebeurt er niets. Wel schrijven we elk een plek af omdat er teveel troep ligt. Verder blijkt er gemiddeld een metertje water te staan, ruim zat dus. De watervogels lijken bekend te zijn met vissers, want zodra we de stek verlaten duiken ze op ons voer.

Als ik voor de tweede keer op de eerste plek aankom, liggen er belletjes op het wateroppervlak te wachten. Azende vis! Ik duw het bovenste stuitje een tien centimeter omhoog om de pen op de goede diepte te zetten. Op dat moment hoor ik ‘jo!’ van rechts roepen. Dennis staat met een kromme hengel en heeft er duidelijk karper aan. Die moet zo ongeveer binnen twee seconden zijn haakaas hebben opgepakt! Een haast onwerkelijk mooi gekleurde spiegel, blijkt. Het zit mee, het is juist gestopt met regenen.

De eerste en wat een kleuren!

Even later staat mijn pennetje op zijn plek. Al gauw krijg ik een trage wegloper. Ik sla mis. Een hernieuwde poging levert een brasem op. In de verte zie ik Dennis ondertussen weer met een kromme hengel staan. Snel voer ik wat bij en loop door om te assisteren, we vissen immers samen. Ik ben nog net op tijd om te zien hoe Dennis een lichtbruine zeelt schept. Aardig tempo zo!

Aan het einde van de tweede ronde maken we een voorzichtige balans op. Het ziet ernaar uit dat Dennis op de iets productievere plekken vist. Twee zeelten en een karper met genoeg activiteit op de andere plekken voor hem en slechts één maal actie van een brasem en verder zelfs geen teken van visactiviteit bij mij. Zit er vis, dan zijn er al snel tekenen te zien. De ongeveer tien minuten vissen per plek is dus ruimschoots voldoende vandaag. Ook de derde ronde toont eenzelfde verdeling, waarbij Dennis zelfs twee karpers mag bijschrijven! In de tussentijd heb ik de watertemperatuur gemeten: 12,6 graden.

Eén van mijn improductieve plekken is gewoon té ‘carpy’ om helemaal af te schrijven, dus houd ik die aan. Verder maak ik drie nieuwe plekjes, wat ons tevens in staat stelt het water nóg verder te leren kennen. De andere penvisser lijkt het heel anders aan te pakken dan wij doen. Hij blijft ruim een half uur tot een uur op een plek zitten alvorens te verkassen. Daarbij voert hij ook geen plekjes aan. Ieder zijn manier.

De derde van de dag!

Voor de eerste keer op mijn nieuwe, eerste stek aangekomen, zie ik al meteen een stofwolkje. Het is weer eens gaan regenen. Ik laat mijn pennetje zakken en het duurt niet lang voor er belletjes aan de bodem ontspruiten. Dennis blijft staan en kijkt mee. Nieuwe belletjes, nu iets dichter bij dobber. Zachtjes beweegt mijn pen iets opzij, ‘Lijnzwemmer, denk ik’ fluistert Dennis. Dat vermoed ik ook, dus sla ik niet aan. Nu ontstaat er een groot bruisplakkaat. Ik vermoed zeelt, gezien de fijne belletjes. Een tik, gevolgd door een naar links bewegende pen. Ik hef de hengel. Niets! Wat is dit voor geklooi?!

Een schildpad, niet echt wat ik verwachtte.

Snel monteer ik mijn haakaas opnieuw en leg weer in. Geen boeggolf of kolk, dus de vis lijkt niet geschrokken. Daarbij, er komen alweer belletjes omhoog! Het duurt niet lang voor er weer beweging in mijn pen komt, alleen niet met aanleiding om aan te slaan.

Na een tijdje loopt de pen eindelijk rustig onder en maak ik contact. Een schildpad is niet echt wat ik verwachtte. De haak is blijven hangen in een zacht gedeelte van zijn schild. Die liep waarschijnlijk over de bodem rond van mijn voer te eten en veroorzaakte daarbij de belletjes.

Duidelijk azende vis op de plek.

Mijn tweede, nieuwe plekje heb ik gemaakt midden in een rietkraag, daar waar de stengels wat verder uit elkaar staan. In dit jaargetijde zijn karpers geneigd dit soort plekken op te zoeken en met de vele rietstengels en zachte bodem zal ik snel een indicatie krijgen of er vis zit. Juist als ik uit hurkzit opsta om te vertrekken, wordt één van de rietstengels aan de buitenkant van de rietkraag iets opzij geduwd. Snel leg ik weer in. Belletjes komen omhoog. Nu bewegen ook op een andere plek twee stengels. Ze zijn er! Dan hoor ik vaag een molenslip gieren en kijk opzij. Dennis is in gevecht met een door een lelieveldje ploegende karper. Ik twijfel even, maar besluit hem dan toch te gaan assisteren. De vissen blijven wel even rondhangen hier.

De vis is ondertussen uit het lelieveldje een naastgelegen rietkraag ingezwommen. Twee keer lijkt de vis zich vast te zwemmen, maar met beleid weet Dennis de vis los te krijgen en minuten later kan ik het net om zijn prijs heffen; een op het oog oude, dikke schub.

Ik laat mijn pennetje weer in het open plekje in de rietkraag zakken en voer een klein handje bij. Als Dennis zich bij me voegt is hij getuige van de rustige aanbeet. De pen steekt iets op en zeilt dan onder. Direct zet ik vol druk op de vis zodat ik deze zo hoog mogelijk in het water houd en hij niet op snelheid kan komen en daardoor door de rietkraag kan denderen. Dennis steekt het net in het water en bij de eerste de beste mogelijkheid is het pleit beslecht. Een gruwelijk mooie gekleurde schub! Ook al zo oranje gekleurd, net als sommige van de spiegels die Dennis ving. Toch slaat deze vis alles!

Gruwelijk mooi gekleurd!

De andere penvisser is intussen vertrokken. We besluiten nog één rondje te doen, vooral omdat mijn nieuwe plekjes wat beginnen op te leveren en Dennis twee zojuist aangevoerde, maar nog niet beviste, plekken wil aandoen. Terug bij de auto trekken we wat droge kleren aan en eten nog wat voor de benodigde energie.

Het is meteen raak op Dennis’ eerste plek. De karper stuift het weid op en kan daar zonder al te veel problemen uitgedrild worden. Als ik opnieuw heb ingelegd, lijken er, aan de drie bruisplakkaten te zien, meerdere vissen op mijn voer te zitten. Uit het niets schiet mijn pen vrij snel onder en ik weet al hoe laat het is. Uit automatisme sla ik aan. Twee boeggolven en opdwarrelend sediment zijn het gevolg. Een lijnzwemmer.

Belletjes geven aan dat er iets rommelt op mijn stek. Fijne belletjes, kort op elkaar. Vaak iets anders dan karper, maar je weet nooit. Dat is wel gaaf van dit water, dat je al die tekenen ziet van activiteit, of juist niet. Samen met Dennis wacht ik af. We zijn er allang over uit dat we hier zullen terugkomen. Mogelijkheden genoeg! Na wat gepiel duikt mijn pen onder. Een zeelt vecht dapper, maar het is niet genoeg. De zoveelste van de dag, nóg een reden voor ons om terug te keren. Deze lijkt echt bejaard te zijn. De laatste twee stekken van het rondje slaan we over. Het is mooi geweest. We zijn een hoop over het water te weten gekomen, maar daarbij: wat hebben we lekker gevist en gevangen!

Deze lijkt wel bejaard te zijn!

Trek een vette!

http://boustails.blogspot.nl/
http://www.youtube.com/user/boustails

Boudewijn Margadant