Sharing is caring – Richard Hoogstraten
Soms moet je het lot gewoon ondergaan… Dit ondervond Richard Hoogstraten nog maar eens tijdens een Franse voorjaarstrip. Zowel een kanaal als een put werden met een bezoekje vereerd tijdens een weeksessie. Hierin wisten zowel hij als zijn vismaat een mooie vis aan elkaar te ‘schenken’. Benieuwd hoe dit in z’n werk ging? Lees dan verder!
Heerlijk! Toch nog een weekje Frankrijk in het voorjaar kunnen regelen. Lange tijd zag het er naar uit dat het niet zou lukken. Gelukkig viel het kwartje met de goede kant naar boven en kon de groene zooi weer achter in de bus gemikt worden.
Etappe 1: hetzelfde kanaal als afgelopen najaar.
Kanaalavonturen
Ik start voor vier nachten op het kanaal. Als eerste voer ik wat stekken aan en begin op een nachtviszone. ?Brrrrrr?? Met nachttemperaturen van minus drie en twee fikse hagelbuien trap ik de sessie af. Dat belooft niet veel goeds. En dat bleek te kloppen; de volgende twee nachten worden ook omgezet in een blank. Ook tref ik nogal veel Nederlandse collega vissers. Erg gezellig en soms zelfs handig (met elkaar op de hoogte houden), maar ook vervelend. En stek is zelfs door drie verschillende vissers aangevoerd. Niet best en heel anders dan toen ik hier in oktober was (klik hier voor het artikel). Gelukkig pak ik op een dagvisstek nog twee mooie vissen maar ik vind het genoeg hier.
Ondanks dit succes(je) op de dagstek laat ik het kanaal achter me.
Social met Philippe
Er stond een afspraak in de planning om het tweede deel van de week met Philippe te vissen. Hij zou op een openbaar meer gaan vissen en ik was uitgenodigd om hem te vergezellen. Leuk! Vier dagen mijn houtje-touwtje Frans bijschaven. Ik besloot om een dagje eerder die kant op te gaan. Het kanaal komt in het najaar wel weer aan de beurt.
Philippe zat er net een dag en had nog niets gevangen. Het meer zag er prachtig uit. Na de begroeting en een eerste bak koffie ging ik met mijn hengels aan de gang. Onze stekken lagen dik honderd meter uit elkaar, ruimte zat. De bodem bood weinig interessant; gewoon beetje ver inwerpen en bijvoeren zou voldoen. Tenminste, dat hoopte ik! Moe maar voldaan was alles gereed en dronken we nog even een biertje.
Af en toe een vis
?s Nachts om 1 uur volgde al een harde run! Het blijft bizar: een groot meer, lukraak ingooien, een beetje bijvoeren en na 6 uur al een run. Soms is het ook allemaal geen rocket science. Een mooie spiegel kon de Fruit Bomb pop-up van The Baits niet laten liggen.
Het aas voor deze trip!
De rest van de nacht bleef het stil en de daarop volgende dagen hebben we zo?n beetje alle weertypen gehad. Een mooie zonnige dag, een dag met veel wind en een volle dag fikse regen. Dan wordt zo?n bivvy wel wat klein trouwens? We vingen wel elke dag gewoon onze visjes, voornamelijk in de ochtend- en avondschemering. Van alles wat, maar vooral flink wat kleinere spiegeltjes. Er bleek namelijk een verse partij SKP’tjes te zijn uitgezet. Er zaten ook wat mooiere vissen bij de vangsten, maar de echte bakken bleven buiten schot.
Een jonge spiegel, eentje voor de toekomst!
De laatste dag
Mijn laatste dag aan het meer was een zondag en ik had er geen rekening mee gehouden dat de winkels dicht waren. Terecht trouwens, want de lokale Supermarche is altijd een paar uur open op zondag. Maar helaas, deze zondag was anders; het was zondag 1 mei. De dag van de arbeid. En dat vieren ze in Frankrijk! “Supermarche ferm, merde!”
Wat een fraai land is het toch! Uitzichten als deze gaan niet snel vervelen.
Het brood was op en voor het avondeten had ik ook niet veel spul meer. Ik vroeg aan Philippe hoe groot de kans was om in het stadje verderop nog iets te kunnen scoren. De kans was klein maar er was best wat (toeristische) horeca dus wie weet. Ik draaide er 1 hengel uit. Deze lag sneaky tegen de takken aan in de baai en dat was te riskant om te laten liggen voor Philippe. De twee andere hengels lagen op het wijd en dat was te doen. Overdag hadden we toch niet veel gevangen dus dat half uurtje was geen probleem, die konden wel blijven liggen. Dacht ik…
De ontvanger ging naar Philippe, hij waakte even over de hengels. Na wat gelachen te hebben over het feit dat hij “wel even een dikke vis van mijn stek zou rossen” liep ik naar mijn bus. Na een hoop gestunt en geslip, het was nog steeds erg modderig, vertrok ik naar het stadje.
Stadje
Het bleek een leuk oud vestingsstadje. Na in het stadje wat rondgekeken te hebben kon ik inderdaad een lekker broodje vinden, weliswaar voor de hoofdprijs (Nederlander!) maar dat mocht de pret niet drukken. Nog n verpakt broodje kreeg ik mee voor het avondeten en na ruim een half uur zat ik alweer in mijn bus, terug naar het meer! Na nog even de tijd genomen te hebben om midden op de dam wat mooie plaatjes te schieten, reed ik het paadje naar de stek weer op. Ik parkeerde nu wel iets verder weg in verband met de modder. “Hey! Zag ik daar niet Philippe bij mijn stek, in zijn waadpak?”
En van de pics die ik schoot vanaf de dam.
Dikke bak!
Met een verschuldigde blik komt de Fransman op mij af. In een nat waadpak? Ik voel de bui al hangen. Vis op mijn hengel! Maar goed, we hadden tot dan toe meer dan 15 vissen gevangen en daar zaten geen cht dikke vissen bij. ?Dit zal ook wel weer zo?n verse uitzetspiegel zijn? dacht ik bij mezelf?
?Non, c?est een tres bon poisson? zegt Philippe met een verlegen lachje op zijn gezicht. ?Oh shit!? Als het fout kan gaan zal het fout gaan! Daar is Murphy weer! Ik probeer een beetje stoer te lachen alsof het mij niet zo veel doet. Maar stiekem voelde ik deze tik wel natuurlijk. Ik ben erg nieuwsgierig naar de vis dus stel voor om rapde foto?s te gaan maken.
Ik wil zien wat voor een ?tres bon poisson? er in de bewaarzak hangt! Foto en videospul worden in gereedheid gebracht en de bewaarzak komt uit het water. Wat een prachtige spiegel, echt een puntgave bak, zeker 20 plus! Vijf minuutjes ben ik er even echt ziek van maar tijdens de fotosessie kan ik alweer een beetje nuchter nadenken over gekke voorval. Philippe voelt zich oprecht schuldig maar dat is onzin natuurlijk. Na het terugzetten maken we een bak koffie en kunnen we samen lachen om dit gebeuren.
De laatste avond
Toen brak de laatste avond aan. Ik sta gezellig nog wat te kletsen bij Philippe?s tent. De schemering valt en de vis is actief. Regelmatig komt er eentje uit het water dus dat geeft ons goede hoop. Er loopt een hengel van Philippe af en hij zegt ?pak hem maar, je hebt er nog een tegoed.?
“Je hebt er nog eentje tegoed!”
Na een niet al te spectaculaire dril schuift hij het net onder een mooie spiegel. Eenmaal op de kant blijkt het toch om een heel behoorlijk exemplaar te gaan. Philippe wil de vis wegen en het blijkt een dikke 17 kg vis te zijn. De vis mag meteen met mij op de foto. Heb ik toch nog een echt mooie vis te pakken, ik ben er blij mee.
Huiswaarts
Maandagochtend vroeg pak ik tijdens het opruimen nog twee leuke spiegeltjes en om negen uur nemen we afscheid van elkaar. We lachen nog een keer om het feit dat we volgende keer de hele sessie maar met elkaars hengels moeten gaan vissen! Philippe blijft nog een dag en ik stap de auto in. Tijdens de terugreis naar Nederland blijft het door mijn hoofd spoken. Hoe is het mogelijk, vang je samen meer dat 25 vissen en de twee toppers van de sessie vang je op elkaars hengels! Zoiets blijft je natuurlijk voor altijd bij en het is dan ook juist erg gaaf dat het zo is gegaan!
Het was een mooie week. Nu weer terug naar huis, waar het werk wacht!
Op naar het volgende avontuur!
