Tussen hoop en vrees – Arjan Ouwehand
Als je op het randje tussen leven en dood hebt gezweefd is alles wat daarna komt een zegen. Dankbaarheid, dat is wat Arjan voelt. Eenmalig vertelt hij op KWO zijn verhaal. Dit keer niet over karpers maar over een zwarte periode waarin hij zijn langste sessie ooit beleefde; 212 dagen. Helaas niet aan de waterkant maar in het ziekenhuis…
Toen was geluk nog heel gewoon, een dikke vijftiger die voorbij kwam tijdens een gezinsvakantie.
Gezondheid is de basis van ons geluk, het fundament van alles. Zodra je gezondheid je in de steek gaat laten komt er een tijd van ziekenhuizen, onderzoeken en acceptaties. Afscheid nemen van bepaalde gewoontes, doorzetten, herstellen en vechten voor wat je waard bent. Ik kan het weten, ik heb het allemaal mee gemaakt en ben dankbaar dat ik nog op kan schrijven…
Een sprongetje terug in de tijd
Ik schrijf april jongst leden, de pijn in mijn buik door de ziekte van Crohn word erger en erger. Om dit monster in mijn buik te temmen neem ik steeds grotere hoeveelheid Prednison. Dit heeft grote gevolgen voor mijn lichaam. In slechts een paar weken verander ik in een wandelde tijdbom met als gevolg botontkalking in mijn rug en daardoor 3 gebroken en ingezakte ruggenwervels. Vanaf dat moment is lopen haast onmogelijk en lig ik meer dan 20 uur per dag op bed.
Het medicijn Prednison onderdrukt de pijn, maar heeft veel bijeffecten…
Het is een donderdagavond als ik tegen mijn vrouw Anneke zeg “dat ik me niet zo lekker voel, ik ga vroeg slapen”. Eenmaal in bed kan ik de slaap niet vatten en ik merk dat ik wat misselijk wordt. Na wat water gedronken te hebben begint het te draaien en ik voel vanuit de kern van mijn lichaam iets omhoog komen. Ik werp mezelf half over de wasbak en begin over te geven. Een zwarte substantie belandt in de wasbak en onmiddellijk belt Anneke de dokter. Niet lang daarna zou ook de ambulance volgen…
Kantje boord
Vanaf daar wordt alles mistig en kan ik mezelf slechts nog flarden herinneren. De ambulance broeder zetten me in een speciale stoel en met grote spoed word ik richting het ziekenhuis gereden. Dit werd 1 grote trip, die ik in shock beleefde. Steeds vaker viel ik weg en op den duur ging het kaarsje uit.
Aangekomen in het ziekenhuis werd er snel gehandeld. Een medisch team had als snel enkele rake conclusies getrokken en deze werden doorgesproken met mijn vrouw en schoonmoeder. Een geperforeerde darm, buikvliesontsteking en een longembolie. Kans op overleven: zeer beperkt. Anders nog iets?
De weken voor deze kentering heb ik dagelijk en 60 mg prednison moeten slikken. Eigenlijk een te hoge dosis om te gaan opereren. Toch konden de artsen niets anders en toen de doctoren mij de operatiekamer inreden hoorde ik mijn vrouw zeggen “kom op hé lieverd, nu moet je knokken”.
The one who saved my life and one to live for…
Ik ben over het algemeen positief ingesteld en ondanks dat ik merkte dat ik er nu wel heel slecht aan toe was, bleef ik in de veronderstelling dat het allemaal wel mee zou vallen. “Gewoon even opereren en over een paar uur weer ontwaken op de uitslaapkamer…” Zo zou het echter niet lopen. Een uren durende operatie bleek noodzakelijk om mijn lichaam grondig te ‘reviseren’ en diverse ‘onderdelen’ te verwijderen.
In coma
Na de operatie volgden er ondragelijke momenten voor familie en vrienden. Ik werd in coma gehouden omdat mijn situatie zeer onstabiel was. De artsen spraken zelfs geen verwachtingen uit. Onderwerpen zoals kleding op een begrafenis passeerden de revue. Ook begon mijn vrouw voorzichtig met het vertellen van ons zoontje dat “papa misschien naar de sterretjes zou gaan”. Als ik hier achteraf over nadenk rollen de tranen over mijn wangen.
Nee, ik verwacht geen no-claim terug te krijgen dit jaar.
Tot blijdschap van mijn naasten werd ik na zes dagen wakker op de intensive care. Versuft nam ik de situatie op; meer dan 20 apparaten en een tiental slangen in mijn lijf. Ik kan je vertellen dat je jezelf dan behoorlijk machteloos en overgeleverd voelt.
Ik was weer bij bewustzijn, maar nog steeds totaal van de wereld door de grote hoeveelheid slaapmedicatie en pijnstillers. Elke keer als ik naar buiten keek dan zag ik duizenden meeuwen vliegen en dit was voor mij een meetinstrument van hoe wazig ik nog was. Gelukkig werd het aantal meeuwen steeds minder en ging ik me steeds beter voelen!
Het besef dat je niets meer zelf kan, niets!
Toen ik werd overgeplaatst naar een normale verpleegafdeling ging ik me pas beseffen wat er was gebeurd en wat voor een klap mijn lijf had ondergaan. Ik kon niks meer, niet zelf eten, niet lopen en mezelf niet verzorgen, maar het positieve was ik leefde!
Vechten, dat gaan we doen!
Er volgde een langdurig ziekenhuis verblijf met veel ups en downs. De postoperatieve complicaties volgden elkaar op. Zo deed een inwendige infectie (door 5 abcesessen die waren ontstaan na mijn operatie) mijn hartslag opvoeren tot 180 waardoor mijn hart tot twee keer toe opnieuw moest worden opgestart. Daarnaast kreeg ik vijf verschillende antibiotica kuren om allerlei infecties en andere ‘shit’ te onderdrukken.
Back home
Toch raakte ik thuis, zij het pas na 212 dagen… Even vroeg ik mezelf af of ik niet meer nachten in het ziekenhuis heb gelegen dan dat ik er gevist had in mijn leven. Ik denk dat die balans (gelukkig) positief uitslaat richting het vissen.
Met kleine stapjes klim ik weer omhoog.
Moegestreden maar voldaan kon nu eindelijk de echte revalidatie beginnen waar ik tot de dag van vandaag mee worstel. Alles doet pijn, maar wat is het heerlijk om weer wat te kunnen, elke week een mentale en lichamelijke overwinning. Dit houdt het vuurtje brandend. Hopelijk zit ik dit jaar weer aan de waterkant, ik hoop het met heel mijn hart.
Hier smacht ik naar, met heel mijn hart.
Een woord van dank
Op de ‘sociale media’ heb ik regelmatig updates gegeven over mijn situatie en hoe het met mij ging. Wat mij enorm is opgevallen is de steun vanuit de karper wereld. Er wordt veel gesproken over een hoog gehalte aan egoïsme onder vissers, de felle concurrentie onderling en de afgunst die soms welig lijkt te tieren. Ik mocht gelukkig meemaken dat dit allemaal naar de achtergrond schoof en zelfs plaats maakte voor begrip, warmte en steun.
Vandaar dat ik, mede namens mijn gezin, iedereen wil bedanken (zonder specifiek namen te noemen) voor hun oprechte steun, hulp en interesse.
De diverse brieven, berichtjes, mailtjes en kaartjes hebben me er door gesleept.
Ik heb genoten en heel veel kracht geput uit de brieven, cadeaus en opbeurende reacties, dit gaf mij net die paar PK extra om niet te treuren, maar om te vechten.
Hartverwarmend
Eén specifiek geval van steun wil ik toch even belichten. Vanwege mijn gezondheid was ik niet meer in staat geweest om ons huis te voorzien van het broodnodige onderhoud. Anneke vroeg mij dan ook of ik een schilder wist voor ons huis.
Vrij snel daarna had ik een oproep geplaatst op Facebook dat we “op zoek waren naar een goedkope schilder”. Marco Voorwinden uit Dordrecht had dit bericht gelezen en mijn hele situatie gevolgd via Facebook en besloot een actie op te zetten om ons huis op te knappen op vrijwillige basis zonder extra kosten.
Deze mannen weten van aanpakken.
Een Crowdfundingsactie was geboren en vanuit alle hoeken kwamen hulp en materialen. Het leek wel op hart in actie, alleen dan gelukkig zonder Wendy en haar camera team 😉 Het begon met Schilderbedrijf Pijl die verf en schilders beschikbaar stelde. Vervolgens stelde Johan van Ooien zijn steiger beschikbaar en bracht Repaircare de benodigde houtrot vulling.
Compleet overdonderd waren we van de nieuwe gevelbekleding van Milin en Karwei Papendrecht en als laatste, en tevens het grootste, cadeau kwam van Casper Kunst van CK kozijnen ons vertellen dat hij zo aangegrepen was door ons verhaal, dat hij bij hoge uitzondering ons hele huis wilde voorzien van nieuwe kunststof kozijnen!
En zo geschiedde het!
Terwijl ik schrijf staat ons huis in de steigers, lacht het leven ons weer toe en staat het voorjaar weer voor de deur.
Ik gun en wens niemand wat ons als gezin is overkomen, maar mocht het je overkomen, dan hoop ik dat je het ervaart zoals wij dat hebben ervaren; dankzij steun van familie, vrienden en zelf volledig onbekenden kan je er bovenop komen!
Dankbaarheid!
Allen dank en op naar een geweldig 2015!
