Als er lelies staan… Jeroen Neef
“Het leven is veel meer als een emmertje boillies erin mikken om een dikke vis te vangen”… Na het lezen van deze blog staat het kippevel je op de armen. Jeroen is puurder dan ooit in zijn Ode aan Robert, een vroegere vismaat, pestkop en vriend!
Ongeveer 25 jaar geleden begon de karpervisserij zich écht te ontwikkelen in Alblasserdam. Arie de Bruin, vader en zoon Oostdijk, Rob de Vries, Peter Paiser, Richard, Wout en Robert Barkmeijer. Laatstgenoemde zou de vismaat van Peter Paiser worden in de jaren die volgden. Die Peter Paiser is trouwens een echte rasvisser die vooral struinend een aantal bijzondere vangsten geboekt heeft in onze regio.
Nooit iets goed doen…
Ik viste toen ook al, maar enkel met de pen toen. Echter, toen ik eenmaal een jaar of 15 was viste ik ook nachten, net zoals hun. Robert kwam ik vaak tegen in die tijd, we visten vaak op het Rijzenwiel. Hij scheelde 4 jaar met mij en was toentertijd een jonge adonis. Altijd goed gekleed, lekker luchtje op, een grote muil, altijd zwaar overdreven kauwen op een kauwgompje. Dan kwam hij kijken en dan deed hij altijd zijn duimen in zijn spijkerbroek zakken, en dan begon het…
Robert vond het namelijk altijd prachtig om echt werkelijk ALLES af te kraken wat ik deed. Niet goed werd ik daarvan! Het was altijd hetzelfde liedje…”Hebbie al wat”… “Nee man”… “Dacht ik al, waar zit je mee te vissen?”… Nou, wat het dan was… dát maakte in principe niet veel uit want het was vrijwel altijd slecht. Robert genoot hiervan altijd. Ik lag nooit goed, kon niet gooien, het maakte eigenlijk niet uit wat ik deed.
En eerlijk is eerlijk, ik wist toen ook vaak nog niet zo heel goed wat ik deed want statisch vissen was nog nieuw voor me. Ik wist wel hoe de vork in de steel zat qua systemen hoor want ik woonde in die tijd in de bivvy’s van met name de Ridderkerkse vissers die ook op de boezem visten.
Even tussendoor…
Ooh, er schiet me ineens iets te binnen, mooi verhaal dit. Bij het Rijzenwiel staan ook heel oude huizen, 2 rijtjes tegenover elkaar, de put ertussen. Met aan de ene kant de dijk van de rivier de Noord, en aan de enige kant die nog over is ligt de speeltuin. Ik viste voor de huizen met links van me de speeltuin. Het putje is hier ongeveer 100 meter breed tot de overkant. Langs de speeltuin staan grote struiken en dat was/is de hotspot van het water.
Robert had me zover gekregen een hengel binnen te draaien en strakker tegen de speeltuin te mikken. “Nou Neef, smijten, laat maar eens zien wat je kan kleine aap”. Ik was stikzenuwachtig en natuurlijk mislukte de eerste worp finaal en er kwam geen tweede meer ook! Met de priemende ogen in mijn rug wilde ik natuurlijk niet af gaan. Hij moest klem tegen de struiken! Met mijn kleine garnalenlichaam zette ik aan voor de worp van mijn leven. En in een fractie van een seconde was het gebeurd…De beugel sloeg dicht en met een knal die insloeg als een bom brak de lijn. Het lood was duidelijk te volgen… in het begin tenminste!
Robert en ik stonden aan de grond genageld en waar we beiden voor vreesden gebeurde. Het lood sloeg in op het dak van één van de rijtjeshuizen aan de overkant. Robert beet me toe, “dat was raak Neef”. Daarna zei hij doodleuk. “Nou Neef, ik ga maar weer eens, het was gezellig.” Ik besloot het ook niet af te wachten en begon meteen al mijn zooi in de krantentassen op mijn fiets te mikken.
Korstvissen in Ridderkerk en Janneke
Man, wat een mooie herinneringen, we gingen ook wel eens samen naar Ridderkerk om daar te korsten, vooral ’s morgens vroeg. Daar ging hij mee vissen op mijn korstwatertjes. Op een gegeven moment werd ik smoorverliefd op zijn zusje Janneke! Zij zat bij mij in de klas toentertijd. Haar guitige lachje, haar kastanjebruine haar en reebruine ogen, ik was dol op haar!
Ik heb veel gelachen samen met haar. Maar ik maakte geen schijn van kans als het op verkering aankwam. Dat vond hij helemaal geweldig, dan zat hij te vissen met Peter en dan kwam ik kijken. “Hee Neef, hoe is het met mijn zusje, heb je al verkering? Heb je al een kusje gehad? Hij is verliefd op Janneke”, grapte hij dan tegen Paiser. Ooh wat genoot hij daarvan! Als ik weer eens de moed verzameld had een blauwtje op te lopen en hij deed open… aaaaaarrrrggghhhh! Die kop van hem jongen, onbetaalbaar! Mooie herinneringen zijn het.
De molens van de Kinderdijk
Na de Rijzenwiel periode begin ik ook op het Lammetjeswiel en de wateren bij Kinderdijk te vissen, het mysterie rond dit water vierde hoogtij in die dagen. Het was/is zo groot, zeker voor mij als klein aapie. Ik ving er mijn eerste serieuze vis, typisch genoeg op de stek waar Robert altijd viste. (zie vorige blog) Wat een superstek was dat in die tijd. Ik kon in die tijd al wat beter opschieten met Peter en Robert, van het irritante aapie die ze nooit met rust liet tot een bedreven vissertje die al zijn tijd besteedde aan die gekke karpers. Ik vis maar een korte tijd op de Kinderdijk. Iets later kwam ik Danny namelijk tegen en toen zijn wij elk weekend samen op het Waaltje in Rijsoord (en op heel veel andere wateren) gaan vissen. Maar ik ging wel regelmatig kijken bij de ‘grote mannen’ en zag hun ook een enkele keer een vis vangen. Robert en Peter visten zeer veel op de boezem in die tijd.
Eén van de meest magische momenten was altijd als het voorjaar zijn intrede had gedaan. Vaak gingen we dan kijken of de lelies er al stonden. Want dat was HET moment wanneer het voor ons als visser ineens een stuk interessanter werd. Later leerden we dat je ze in maart en in de winter ook wel kon vangen maar in die tijd dachten we echt dat de lelies er moesten staan. “Staan de lelies er al?” Het was een jaarlijks terugkerende vraag, die lelies, in die prachtige boezem met haar oeroude molens. Nederland op zijn opperbest!
De laatste keer…
Robert verloor ik op een gegeven ogenblik uit het oog, door relaties, kinderen en het verhuizen naar een andere woonplaats. Het is ook niet zo dat we dikke maten waren. Maar onze hobby verbond ons toch! De laatste keer dat ik hem zag was er van die bravoure Pietje Bel met zijn grote muil niet veel meer over! Hij keek benauwd, bedrukt, hij vertelde oppervlakkig over zijn problemen. “Vrouwen, ze kunnen je gek maken Neef.” “Ik weet het maar al te goed Robert. Ik lig ook in een niet al te fijne scheiding nu. Het valt allemaal niet mee he maatje, dat was vroeger wel anders.”
Met je duimpjes in je zakken, en je kauwgompje. Met die boevenlach op je gezicht. Hij melde me aan op Facebook en hij begon weer te vissen en te vangen op het Lammetjeswiel. Maar diep van binnen groeide een monster dat bezit nam van hem. Het leven is met tijden kei- en keihard. Het nieuws sloeg in als een bom. Ook al zag ik hem niet veel meer, onze gedeelde liefde voor het vissen en Feyenoord. Mijn beste vriend en broeder van een andere moeder Danny kon het ook maar moeilijk plaatsen. Ik deelde een foto van zijn Facebook pagina en schreef een klein stukje over hem.
Die avond kreeg ik een berichtje van Janneke. “Mooi stukje, lief van je”. Ik barste in tranen uit, mijn thuis situatie, die klotescheiding, het verdriet van je kinderen. Het is zo zonde dat zulke dingen gebeuren. Mijn oudste neef Erwin stapte er ook uit, maakte net als Robert zijn laatste keuze ooit. Hoe bitter dat ook voor de nabestaanden is.
Eerbetoon
Ik bood aan Janneke aan deze blog aan Robert te wijden, als eerbetoon en als gift aan de familie en Janneke in het bijzonder. Drie dagen later kreeg ik een berichtje terug dat zowel Janneke, als haar ouders dat erg fijn zouden vinden! En zo veranderd een karperblogje in iets tastbaars voor hun. Ik schrijf de eerste ruwe versie aan de waterkant, op een stek waar Robert het meest gevist heeft toentertijd.
Het is een bizar mooie ochtend en ik schiet enkele prachtige foto’s, het is bijna alsof het zo moest zijn. Het leven is veel meer als een emmertje boillies erin mikken om een dikke vis te vangen. Daar ben ik me inmiddels wel van bewust want mijn leven heeft al heel wat turbulentie gekend.
Denk daar aan mannen, en als jullie eens op de boezem gaan vissen in het voorjaar, bij die majestueuze molens, de hoeders van ons dorp. Denk dan eens aan hem, trek er eentje open en proost. En geniet met volle teugen, als de lelies er staan.
Lieve Janneke, en ouders. Deze is voor jullie!
Heel veel sterkte,
