Avontuur 2.0 – Karpervissen op de Ebro met Rolf en Tsak
Humor, runs, tegenslagen, zon, bijvangsten en kanonnen van karpers? Dit alles komt voorbij in het tweede deel van ?Enter the Ebro? van Rolf Bouman en Tsak Kin Man. Na hun avontuur van 2015 stonden de boys begin april te popelen om terug te gaan in hun zoektocht naar meterschub van deze troebele rivier.
Ga er maar eens goed voor zitten!
Bekijk de video hierboven en lees hieronder het volledige verslag in het schrijversdebuut van de sympathieke Tsak. Het is een flink stuk geworden, dus pak er gerust een biertje bij 😉
Enter the Ebro 2016 ? Tsak Kin Man
Na ons succesvolle Ebro trip in april 2015 waren Rolf Bouman en ik niet van plan om gauw weer af te reizen naar het pittoreske Caspe dat op pakweg twintig minuten rijden van de beroemde plaats Mequinenza ligt. Maar die oh zo mooie Ebro met haar woeste landschap bleef maar naar ons lonken. Dus de knoop werd al gauw door gehakt en op 6 januari waren de tickets geboekt. Het aftellen kon beginnen! De week van 13 tot 20 april zou het gebeuren. De ?Days Until? app telde met ons de dagen af en gaf aan dat we nog 100 dagen te gaan hadden voor ons nieuwe avontuur zou beginnen.
13 april 2016 ? D-day: Een reis zonder zorgen
De dag van de Ebro trip 2016 was aangebroken. Zou het deze keer goed komen met de koffers? Vorig jaar kwam Rolfs koffer niet aan en waren we een dag lang in de ban van zijn koffer. Niet te lang bij stil staan, inchecken die handel en gaan. Voor we er erg in hadden, zaten we in het vliegtuig en begonnen we aan de vlucht van een uur en vijftig minuten. Een hapje, drankje en een hazenslaapje verder, begon de kapitein al aan de daling. Goh, dat ging vrij vlot. We hadden niet eens de tijd om ons druk te maken over het kofferincident van vorig jaar. Binnen tien minuten stonden we al met onze koffers aan de hand te wachten op de shuttlebus die ons naar het autoverhuurbedrijf, Centauro Rent a Car, zou brengen.
Niet aan te raden, want na een hoop geklooi met diverse credit cards en anderhalf uur bekvechten met Miss Seorita kregen we uiteindelijk onze Mgane van de Renault-stal mee en konden we richting Caspe tuffen. De rit verliep voorspoedig en drie uur later werden we verwelkomd door Gert en Jacintha, die samen met hun twee zonen Catfish Camp Caspe runnen. Het was inmiddels al 20.30 en we moesten ons nog even haasten. Koffers en boodschappen uitladen, visspullen en voer voor de volgende dag klaar zetten, en tot slot nog even wat eten. We doken op tijd ons mandje in. We zouden de volgende ochtend vroeg opgehaald worden voor de eerste visdag.
Ready to rumble!
14 april 2016 ? dag 1 ? De Ebro aftasten en een plan trekken
Peter, de jongste telg van de familie Schaik, was lekker vroeg en hij zou ons de eerste dag als visgids vergezellen en ons op weg helpen met het vissen vanaf een pontonboot. Dit is een groot vlot van ongeveer 7,5 meter lang bij 2,5 meter breed en uitgerust met een 60 pk buitenboord motor.
Het leven van een vis gids gaat niet over rozen.
Na een pittige rit door de wildernis kwamen we vol verwachting en gespannen aan bij onze home-boy Miguel a.k.a. de boten-bewaker. Deze seor heeft het prima voor elkaar! Met een dikke houten villa aan de Ebro-Riviera, een wolf-pack waar meneer Milan jaloers op zou zijn en een dikke trailer-helling is hij de king of the hill. Enfin, de pontonboot was binnen mum van tijd volgeladen met hengels, rodpods, aas, koelbox, water en bier. Het vissen kon beginnen. In tegenstelling tot vorig jaar toen we vanaf een strandje visten, waren we deze week genoodzaakt vanaf de pontonboot te vissen. Dit had te maken met de zeer hoge stand en de stevige stroming van de Ebro. Het strandje stond namelijk van top tot teen helemaal onder water. Zoals Rolf al eerder meldde op zijn Facebook pagina, waren de omstandigheden verre van gunstig en met bijna 550 kuub per seconde behoorlijk lastig te noemen. Dagenlang voor onze trip hielden we op een speciale website nauwgezet de waterstand en stroomsnelheid in de gaten. Tot onze opluchting nam de stroming iedere dag af.
Echter moesten we wel realistisch blijven. De prachtige aantallen van onze 2015-trip moesten flink naar beneden gesteld worden. Hard werken voor een paar vissen, dat was de mindset. Helemaal kansloos waren we zeker niet. Onze visgids had de dagen ervoor de beoogde stek voorgevoerd met grote Monster Crab dumbells en raadde ons aan om de eigen kant te bevissen. Hengels uitvaren richten de overkant was gezien de harde stroming geen doen. Zo gezegd, zo gedaan. Links gingen er twee rigjes te water, een vlak uit de kant op 3 meter en de ander iets verder op 5 meter diep. Rechts praktisch hetzelfde, n op 4 meter en de andere op 6. De middelste twee hengels gingen richting vaargeul op 7 en 8 meter diep. Op deze manier visten we in een waaier op verschillende dieptes om zo snel mogelijk achter te komen welke spots vis zouden opleveren. Het systeem waarmee we visten, was vrij eenvoudig. Een slijtvaste gevlochten lijn bestaande uit acht strengen met een extra negende kevlar-streng in het midden, een anderhalf meter lange Snag-Attack leader met behoorlijk veel rek en uitgerust met een freedom clip, een lange Strip-It onderlijn van circa 25 tot 30 centimeter met een Superstrong haak maat 4, en lood varirend tussen de 90 en 180 gram.
Simpele onderlijnen doch zeer effectief en end-tackle waar we rotsvast vertrouwen in hebben.
De helft van de rigjes waren beaasd met een Monster Crab dumbell en pop-up en de andere helft met vismeel pellet en een pop-up. Op deze manier hoopten we snel te ondervinden wat de Spaanse karpers als voorkeur zou hebben.
Helaas was er op twee halve aanbeten op de vaargeul-rigjes na geen actie te beleven. Echter lang getreurd waren we niet. We zouden een korte sessie houden deze eerste dag. Zowel Rolf en ik waren beiden niet fit en we moesten proviand inslaan voor de komende twee dagen. Soms is het slim om juist niet stug door te vissen. In korte tijd proberen feeling te krijgen met de rivier, inspelen op de omstandigheden, een strategie bedenken, de nodige voorbereidingen treffen en voldoende rust nemen na een lange reis zijn minstens zo belangrijk om een vistrip tot een succes te maken. Zowel qua vangsten maar ook gewoon plezier beleven. We waren per slot van rekening op visvakantie.
Het feit dat we Peter en Gert zover kregen om anderhalf uur eerder dan dat ze gewend zijn te vertrekken hielp ook mee om deze dag eerder te stoppen. Door eerder te vertrekken was het mogelijk de dagen erna lange sessies van zonsopgang tot zonsondergang te vissen. Met nog 5 volle visdagen in het verschiet vonden we het wel prima zo om deze eerste visdag vroeg te beindigen. Voor we terug zouden varen naar Miguel moest er nog eerst gevoerd worden. Rolf en ik waren het erover eens om te starten met een stevige voercampagne. Een mix van ongeveer 25 kg bestaande uit boilies, pellets en gekookte kippenmais werd verspreid over een lange strook in de hoop de vis tot azen aan te zetten in de kantzones waar de stroming iets minder hevig was en het aas niet al te snel zou wegspoelen.
Best of both worlds, attractief aas en kwaliteit onderlijnmateriaal.
15 april 2016 ? dag 2 ? de strategie in praktijk en een droomstart voor Tsak
We zouden deze dag dus vroeger dan gebruikelijk beginnen. Net na zonsopkomst kwam Peter met zijn Galloper aan scheuren. De hengelspullen en eten werden in de achterbak gesmeten en binnen no time draaiden de buitenboordmotoren van de pontonboot en de kleine polyester bijboot op volle toeren. Dit ritueel zouden we de komende 4 dagen blijven herhalen.
Gisteren waren we getuigen van heftige paai geluiden bij het ondergelopen strandje van vorig jaar pal tegenover ons. Keiharde klappen gonsden over de Ebro en waren honderden meters verder nog duidelijk te horen. Het hoogtepunt vond plaats toen de zon op zijn hoogst stond. Op sommige momenten hoorden we tientallen klappen per minuut. Na een grondige inspectie aan de overkant, konden we honderden karpers tegen elkaar aan zien rijden op heup hoog water. Ze waren zo hevig met elkaar bezig dat ze onze aanwezigheid totaal niet opmerkten en sommigen knalden zonder enige schroom tegen onze benen aan. Tja, wilden vriend en vriendin karper berhaupt wel azen nu ze alleen maar aan seks denken? We probeerden hen te slim af te zijn door zo vroeg mogelijk te gaan vissen en tot zo laat mogelijk door te gaan om zodoende de ochtend- en schemeruren mee te pikken. Wellicht waren dit de aasperiodes tussen al dat paaigeweld door. De vissen moesten op een gegeven moment toch wel overgaan tot azen, nietwaar? Zwemmen door de harde stroming betekent dat er veel energie verbruikt wordt en dit toch weer aangevuld moet worden.
Tijdens de korte tocht richting onze stek zagen we al een hoop vissen pal in de kant springen. Hierop probeerden we ons al op te anticiperen door voornamelijk de oeverzones aan de eigen kant te bevoeren. Tegen de oever stroomde het aanzienlijk minder hard dan midden in de vaargeul, het aas blijft langer liggen en het kost de karper dus minder moeite om het aas te vinden en tot zich op te nemen. In dit geval is 1 + 1 = 3. De springende karpers gaf ons vertrouwen een flinke boost, dus de verwachtingen waren hooggespannen. Het optuigen van de hengels, de rodpods en piepers in gevechtsmodus zetten, en de rigjes beazen liep erg gesmeerd. Gauw inwerpen en gaan met die banaan! We gokten op ondiep en de 4 rigjes belandden op 2, 3, 4 en 5 meter. Twee zowat helemaal in de kant op ondiep en de andere twee zo?n 10 tot 15 meter uit de kant op iets dieper water. Middenin de vaargeul was het al gauw 8 9 meter diep.
Door ondieper en aan de eigen kant te vissen konden we in tegenstelling tot vorig jaar het wel met gewoon lood af. Destijds visten we met stenen van ongeveer een halve kilo om zo de boel aan de overkant op zijn plaats te houden. Het nadeel van die tactiek was dat we keer op keer alle lijnen moesten uitvaren; hetgeen heel tijdrovend was. Door deze trip hoofdzakelijk met lood te vissen, waren we een stuk flexibeler en waren we in staat om al werpend verschillende spots sneller af te vissen in de hoop zo snel mogelijk een run te forceren. Vandaaruit konden we voorzichtig onze conclusies trekken en eventueel ons plan bijsturen. Aangezien we half om half met pellets en boilies visten, moesten we ook ieder uur de pellet-rigjes verversen omdat deze dan al weer van de hair gesmolten waren. Ook weer een gevolg van de sterke stroming met toenemende watertemperaturen.
Anyway, de rigjes waren op sneaky spots gedropt en we waren er helemaal klaar voor. Het lange wachten kon beginnen. De uren kropen voorbij, zonder ook maar enige actie. Op de toppen dan. Het springen bleef door gaan tot einde van de ochtend en dat liep bijna naadloos over in heftige karperseks aan de overkant vanaf het middaguur. We besloten maar even een rondje te varen, beetje te waden tussen alle karpers aan de overkant, een hapje eten, een tukkie doen… Tot daar eindelijk de verlossende fluiter was op de kanthengel rechts. Rolf kon aan de bak. De vis probeerde direct de onder water gelopen struiken in te duiken, maar hij wist hem ternauwernood te blokken. Wat gaan ze toch zo hard hier op de Ebro. Zo?n 10 minuten later na vakkundig pareerwerk en mijn beste vaarkunsten konden we een mooie Ebro-schub scheppen. H h, de kop was eraf! Een paar foto?s en een korte video shoot later mocht deze knappe vis weer zwemmen. ?4 hengels voor jou ouwe?, knipoogde Rolf naar mij.
Een erg fraaie Ebro-schub voor Rolf. De kop is eraf!
Lang hoefde ik niet te wachten. Rolf had net zijn fameuze broodjes burger met spek en kaas gebakken en we zaten ongegeneerd te schransen tot ik mijn half broodje burger de lucht in slingerde. De linker kanthengel was er vandoor gegaan en stuiterde als een op hol geslagen stier op de rodpod. Binnen enkele seconden had ik de hengel in mijn handen. Nog sneller was Rolf de bijboot in gejumpt en had de motor al aangezwengeld. ?Motten we ?m met de boot halen?? ?Neuh, tis een kleintje.? Daar stond ik dan op het achterdek te drillen. De vis zwom stroomafwaarts met de stroming mee en zette me daarmee compleet op het verkeerde spoor. Al rap kwamen een paar grote luchtbellen naar boven borrelen en zagen we duidelijk de lijn achter de borstvin weg springen. ?Da?s een dikke ouwe!? ?Ehh, dat denk ik ook gap?, stamelde ik zenuwachtig. Gelukkig bleef de vis diep in de vaargeul knokken en konden de 3-ponds hengel en mijn Entoh de snelle runs zonder moeite opvangen. Na een flink robbertje touwtrekken, had ze eindelijk de strijd opgegeven. Daar lag ze dan in het net. Wat een beauty zeg, wat een wappert van een staartvin… ?God allemachtig, die gaat over de meter. Dat is je PR, jij vuile stinkerd!? Die Mokumer had nog eens gelijk ook. Twee keer meten leverde 104 centimeter karpergoud op. Het hele ritueel van onthaken, meten, wegen, foto?s maken, filmen en vrijlaten ging als een waas aan me voorbij. Daar stond ik dan, helemaal perplex, nog niet beseffend wat er in de afgelopen 20 minuten zich allemaal had afgespeeld. Mijn eerste meterkarper! Mijn oude lengte PR met bijna een decimeter verpulverd. Hoe dan?! Een droomstart van deze Ebro-trip waar je U tegen zegt.
Een droomstart voor Tsak, 104 centimeter Ebro-dynamiet!
Nog een paar runs later en een paar kleinere exemplaren rijker, besloten we deze visdag wederom af te sluiten met het dumpen van dezelfde mix als de dag ervoor. Hiermee hoopten we de vis op de stek te krijgen en belangrijker nog, ook weten vast te houden. Na deze eerste vangsten kregen we er nog meer fiducie in dat onze strategie misschien wel eens goed zou uit kunnen pakken.
16 april 2016 ? dag 3 ? een korte sessie en plempen die zooi
Deze dag zou weer een korte sessie worden. We zouden vissen van 8.30 tot 15.00 uur. We wilden op tijd terug zijn zodat we nog boodschappen konden doen in downtown Caspe om zondag en maandag te overbruggen. Zondag is in het Spaanse binnenland nog steeds de Dag des Heren en zijn alle winkels dicht. Zo gezegd, zo gedaan en om half 9 lagen de rigjes weer op scherp. Nu maar afwachten wat de voercampagne van de afgelopen dagen voor ons in petto had. 25 kilo per dag is niet niks. Het zou wel eens te veel van het goede kunnen zijn en compleet verkeerd kunnen uitpakken. Gelukkig werd de twijfel bruut weggenomen en stond Rolf binnen een uur te drillen. De eerste run vroeg in de ochtend en dat op 4 meter diep. Een beetje tegen de verwachtingen in, omdat we eigenlijk dachten dat we de vis konden foppen op ondiep water. Er was eigenlijk geen peil op te trekken.
De volgende twee aanbeten dienden zich zowat iedere uur aan en kwamen ze van steeds ondieper water van drie en daarna twee meter. Deze wisten we beiden te verzilveren. Dachten we nu onderhand een patroon te herkennen, gooiden de volgende twee aanbeten van 5 meter diep weer roet in het eten. Een enerverende korte sessie met veel actie. Jammer dat we eerder weg moesten, er zat duidelijk meer in het vat. Om dat te vieren, plempten we wederom een grote hoeveelheid voer de Ebro in. Deze keer maar liefst 40 kilo! Hard voeren betaalde zich bijzonder goed uit. Hopelijk zette deze trend zich voort.
Weer een mooie Ebro meterschub.
Nog voor we alles opgeruimd hadden en huiswaarts keerden, werden we nog getrakteerd op een mooi gevecht door Gert. Hij moest de mannen van Vipmedia even laten zien hoe je een meerval vangt. Sjoerd Beljaars en John Huussen waren toevallig ook in Caspe voor een korte ?business? trip. Na dit korte spektakel was het echt tijd om af te taaien. In het kamp namen we rustig de tijd om ons eens fatsoenlijk op te frissen en stapten we onze Franse koets in om de buurtsuper onveilig te maken. De lange dagen en korte nachten hakten er behoorlijk in. We doken vroeg onze nest in, zodat we goed uitgerust waren voor de drie lange sessies die we nog voor de boeg hadden.
Gert, de big boss van Catfish Camp Caspe, in gevecht met een meerval.
17 april ? dag 4 ? het voeren werpt zijn vruchten af, dus nog harder voeren
Door wat technische mankementen aan de buitenboordmotor van de bijboot kwamen we deze mooie zondag vrij laat aan op de stek. Om half 11 lag de pontonboot op zijn plek en waren de haken geslepen. De vroege aanbeten van gisteren vonden plaats tussen 9.00 en 11.00 op diep en aanbeten rond de lunch kwamen kort vanuit de kant.
Al vroeg op de dag is het warm en zorgen de karpers voor actie.
Met dit in het achterhoofd gokten we op ondiep en binnen no time lagen er 4 beaasde rigjes te pronken tussen 2 en 3 meter. Een weldoordacht plan die spoedig zou resulteren in succes. Een half uur na inwerpen werden we begroet door weer een rasechte powerhouse la Ebro. Deze quasimodo dook direct de struiken in en na uitstekend stuurmanschap en dito ontvlechtwerk kon Rolf met de leader in zijn hand deze gebochelde piraat uit de struiken dirigeren. Niet veel later mocht ik met hem op de gevoelige plaat. Een saillant detail, deze schub zat vol op de Monster Crab bollen en scheet de mat vol met dikke, vette, rode klodders. Onze gevinde vrienden wisten Martins rode dumbells bijzonder goed te waarderen. Een andere ondiepe spot leverde anderhalf uur later weer een mooie schub op en nu was het Rolf die vol in de remmen moest. Ook deze knaap mochten we met de bijboot uit de struiken ophalen. Gelukkig had mijn Jordanese makker al eerder met dit bijltje gehakt en was het scheppen een fluitje van een cent. Niet veel later werd ook deze schub weer het water in geknuffeld.
Een spatgave schub die de optonic het flink deed uitschreeuwen.
Wederom veel actie in korte tijd. En dat te bedenken dat prime time nog aan zat te komen. Althans, dat dachten we. Na bijna twee uur geen stootje op de toppen gehad te hebben, krabden we ons stevig achter de oren. Niks luieren, al was het prima toeven in de warme Spaanse zon. Ondiep water leverde nu al een tijdje niks op. Dus moesten we maar weer naar vis gaan zoeken. Twee van de vier rigs gingen weer meer richting de geul en dit bleek niet veel later een gouden greep. We mochten beiden een mooie negentiger bij turven. Wat waren deze Spaanse rivierpaarden toch ongelooflijk sterk. Keer op keer werd het carbon op de proef gesteld en mochten de slippen van onze big pits flink ratelen. Echter, zo gauw dat de actie begon, was het ook zo weer over. Met nog twee lange dagen in het verschiet, besloten we de dag af te sluiten met nog eenmaal keihard voeren. Ditmaal gingen er 45 kilo?s aan karper lekkernijen te water en konden een nachtje hun werk doen.
Ze blijven knokken tot het eind…
18 april ? dag 5 ? katvis of botte haken?
Deze maandagochtend verliep nog gesmeerder dan een goed geoliede motor en lagen we om klokslag 9 uur in. Er heerste een raar atmosfeertje op de pontonboot. Ietwat onrustig en zenuwachtig dronken we onze koffie op. De twijfel sloeg toe. Zouden we te veel gevoerd hebben? Het bleef natuurlijk een gok, maar gezien de resultaten van de afgelopen dagen zou het wel eens een mooie dag kunnen worden. Nog geen kwartier later was daar de verlossing. Een diep doorbuigende hengel, waar menig Aziaat een puntje aan kan zuigen, en een zeurderige run. Ik pakte de hengel op en met de andere hand op de spoel, en probeerde contact te maken. Los! Vertwijfeld draaide ik de boel binnen en controleerde de haak. Niks mis mee, nog steeds goed scherp. Toch verdween deze rig in de vuilniszak en monteerde ik een verse rig met een splinternieuwe Superstrong haak. Vlijmscherpe haken waarmee we al eerder meerval wisten te landen. Gauw dus weer inwerpen.
Alsof de vis er een wekker op gezet had, precies een uur later weer een diepe doorbuiger op dezelfde hengel. En weer gevolgd door zo?n miezerige run. ?RAMMEN! Dat is 100% een meerval!? Met mijn Chinese bescheidenheid, gaf ik een tik waar zelfs de kat niet van zou opkijken. Ook poging nummer twee mislukte. God kolere, wat een gezeik! Die klote slijmjurk moest eruit. Die had natuurlijk alle karpers in de buurt weggejaagd. Zo klaar als een klontje. Dat harde voeren had wellicht toch een keerzijde. Er is geen enkele vis die een makkelijk maaltje aan zich voorbij zou laten gaan. En meerval al helemaal niet. Tja, risico van het vak. Gelukkig bleef een derde aanbeet niet lang uit. Katvissen zijn behoorlijk honkvast. Vlak voor het middaguur waren we weer getuige van een typische meerval aanbeet, een hengel in standje 90 graden in de steunen. Maar ditmaal brulde de beetmelder het wel uit. Hengel oppakken en contact zoeken. Oef, mijn schouder werd zowat de kom uitgerukt. Rolf had de bijboot al paraat, ik stapte in en het pompwerk kon beginnen. Man man, wat was dat een heerlijk gevecht aan een 3 lbs karperstokkie. Inmiddels waren we al 400 meter stroomafwaarts afgedreven en de vis had zich nog niet laten zien. Met de hengel tussen me benen was het centimeter voor centimeter knokken geblazen. Hard kopschuddend dook deze makker de diepte in. Dit gevecht was al twintig minuten aan de gang tot de vis de eerste luchtbellen op boerde en de leader al in zicht was. Een teken dat de vis moe werd en ik de strijd aan het winnen was. Daar lag die supersized kikkervis dan.
Eindelijk die meerval te pakken.
Zoals gebruikelijk gaf Rolf een tikje op de kop zodat de meerval nog een laatste eindspurt deed en goed uitgedrild kon worden. Voor een tweede keer lag hij naast de boot en deze keer wel helemaal uitgeteld. Tijd om hem aan boord te hijsen. Aan zijn ronde buik te zien had hij zich volgepropt met ons gedumpte voer. Na een korte foto en film sessie op het inmiddels opgedroogde strandje, mocht de meerval zijn vrijheid weer tegemoet zwemmen. Mooi, het straatje is schoon geveegd, laat de karpers maar weer komen!
Een rasechte Spaanse ‘powerhouse’ schub!
Van even bijkomen was geen sprake. Slechts drie kwartier later vertrok er weer een hengel. We vissen om en om, dus Rolf was weer aan de beurt om te drillen. De voertactiek had ons duidelijk geen windeieren gelegd. Bijna ieder uur was het raak. De rest van de sessie wisten we nog eens 7 karpers op het matje te roepen, waaronder twee hele dikke. 18 april ging de boeken in met een goud randje.
Een brute bak voor Tsak!
19 april 2016 ? dag 6 ? het voer was op, maar de trip niet minder top
Deze dinsdag was ons laatste volle visdag. In record tijd werkten we op automatische piloot ons ochtendroutine af en om 8.15 zaten we klaar voor actie. Wat zou deze dag ons brengen?
Gisteren hadden we nog slechts 10 kilo boillies over en nog eens een krappe 10 kilo pellets. We konden niet meer plempen zoals we de dagen ervoor deden. Dus zat er niks anders op om gedoseerd te voeren. De helft van de half-om-half mix hadden we verspreid over de geijkte spots gevoerd. En de andere helft hadden we bewaard voor deze laatste sessie. Iedere keer dat we onze rigjes verversten of opnieuw inwierpen, schoten we met de katapult een paar handjes voer bij.
Het regelmatig bijvoeren hielp zeker om snel aanbeten te forceren.
Het relatief weinig voeren had duidelijk negatieve invloed op de vangsten. Twee aanbeten was deze dag ons conto, maar dat kon de pret niet meer drukken. We konden namelijk terug kijken op een zeer geslaagde en succesvolle visweek. Veel zon en mooi weer, top gezelschap, de nodige cerveza en natuurlijk al die mooie en bijzondere vangsten.
De laatste Ebro krachtpatser van de trip.
Bij het terug kijken van de foto?s en het teruglezen van dit verhaal, knijp ik nog een keer in mijn wang. Nope, het was geen droom. Een nieuw PR, een evenaring van mijn oude PR? Oh mooie Ebro, je hebt ook dit jaar mij heel veel moois gebracht!
Tsak, Miguel en Rolf ? Viva Espaa!
Tot volgend jaar!
