C’est le papa qui pêche – Terug naar de essentie met Richard Vink

Zonder kinderen is er meer dan genoeg tijd om te vissen.Bij komst van kinderen, valt er veel tijd voor het vissen af. Velen zullen zich in dit plaatje herkennen, maar hoe ga je dan nog vistijd vinden? Richard weet dat nu wel, wanneer ze op bed liggen pakt hij de hengels en vertrekt hij naar de waterkant. Tijdens de avonduren weet hij dan ook meer succes te boeken dan de sessies voorheen. Ben je ook benieuwd naar zijn verhaal?


Richard aan het woord: Een beetje op de hoogte blijven van wat er allemaal speelt in de karperwereld is als visser een must natuurlijk. Ik zie dan ook almaar artikelen voorbij komen van grote en mooie karpers uit het beloofde land. Er wordt hard voor gewerkt en als dat harde werken wordt beloond, dan vind ik dat ontzettend mooi om te zien! Met enorm veel respect voor de vissers in kwestie geniet ik van die artikelen. Ik krijg bij het lezen van die artikelen en bijbehorende foto’s natuurlijk steeds weer een enorme drang om zelf ook te gaan pionieren. Dit gevoel werd in de vakantieperiode nog eens extra versterkt.

In de buurt heb ik veel visgelegenheid.

Dwalende gedachtes

In de zomervakantie reden we met het gezin naar Zuid-Frankrijk, auto volgeladen, dakkoffer erop, de kids voorzien van koptelefoons en van een scherm zodat papa en mama lekker een muziekje kunnen luisteren! Na het passeren van Antwerpen volgde al snel de grens met het beloofde land. Het is altijd zo mooi om te zien hoe het landschap verandert als je richting het zuiden rijdt. Het prachtig groene Noord-Frankrijk is altijd weer een lust voor het oog. Al snel bracht de ?route du soleil? ons langs de Moselle en ook passeerden we “La Maxe”, ik zag niet veel later de borden “lac de Madine” voorbij komen en een paar honderd kilometer verder reden we langs de machtige Rhne. Iedere keer weer dwaalden mijn gedachten af…

Als een na laatste vooraleer de eindbestemming te bereiken zag ik de borden “lac du Salagou” voorbij komen en weer droomde ik weg, dit keer bij de prachtige rode gronden rondom dit meer en haar prachtige beschubde bewoners. Vervolgens reden we nog even parallel aan de kust met een schitterend uitzicht op enorme reservoirs. Man, wat gaat het bloed daar hard van stromen, kolken zelfs! Het (vissers)bloed kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. De drang blijft, maar de realiteit is anders tegenwoordig. Een aantal jaar geleden, kon ik, kinderloos als ik was, gaan waar ik wilde, ik had gewoon zeen van tijd. Die gebruikte ik dan ook… Nu heb ik echter de zorg voor een gezin, een drukke baan en kom ik tijd tekort. En hoe zeer het ook aan me trekt, de vistijd is nu eenmaal veel beperkter dan voorheen.

Het roer omgooien

Een paar jaar geleden heb ik dan ook besloten dat het roer om moest. Mezelf langer kwellen met vooruitzichten van mooie trips naar nog mooiere bestemmingen had geen enkel nut… Hoe dan? Dat was de grote vraag. Het antwoord was eigenlijk heel simpel! Bij vissen gaat het om de essentie en die wilde en moest ik terughalen om te kunnen genieten binnen mijn mogelijkheden.De essentie is dan ook simpel! Genieten… Niets meer, niets minder. Genieten van de sport die een vis geeft, genieten van de omgeving. Genieten van de eenvoud en van de schoonheid en bovenal effectief vissen. De kilorace loslaten is hier een onderdeel van… wegen en fotograferen doe ik overigens al langere tijd niet meer consequent.

In mijn nabije omgeving zocht ik diverse watertjes waarvan ik wel eens wilde weten wat daar zwom. Watertjes waar waarschijnlijk iedere karpervisser aan voorbij loopt, zo klein soms, slootjes van amper 100 meter lang. De uitrusting werd hierop aangepast, de statische stokken blijven dus thuis… In plaats daarvan komt de soepele glasvezelhengel van 1,25-1,75 pond tevoorschijn. Een sigma of Mitchell maken het feest compleet.

Een leuke schub uit een parkvijver.

Vissen en kinderen

Mijn sessies beperken zich voornamelijk tot de avonduren. Als de kinderen in bed liggen zo rond een uur of 20.00 spring ik op de fiets. Inderdaad… de fiets! Ik woon in een typische Vinexwijk en ik denk dat er zeker zo?n 20 verschillende waters in de wijk liggen, allemaal op steenworp afstand van elkaar. De fiets is dan het makkelijkste vervoersmiddel. Op deze manier kan ik overal dicht bij de waterkant komen en hoef ik niet steeds in en uit de auto te stappen. Een goede rugzak, lichte en compacte onthaakmat, een emmer met voer en natuurlijk net en hengel maken de uitrusting compleet.

De volledige uitrusting…

Omdat de watertjes die ik bevis over het algemeen relatief gezien klein zijn blijf ik niet steeds hangen bij 1 water. Het gaat om lokaliseren en aanvoeren. Geen of te weinig actie betekent door…op naar het volgende water. Zo kan het zijn dat ik 5 watertjes aandoe in een tijdsbestek van slechts 2 uur. Is het ergens te druk aan de waterkant en zitten er collega vissers (statisch) te vissen, dan sla ik dat water simpelweg over. Ik vis vrijwel nooit langere sessies dan een uur of 3-4.

Als de avond valt…

Terugblik naar het afgelopen voorjaar

Een terugblik naar een sessie van afgelopen voorjaar: Het is 19.30 uur, de kinderen liggen net in bed, mijn zoon Floris ligt al in dromenland en ik loop nog even naar mijn dochter om haar een kus te geven voor het slapen. Uiteraard heb ik mijn viskleren al aan en mijn dochter Julia vraagt dan ook; ?Papa, ga je nog vissen?” Mijn antwoord is bevestigend en tovert een lach op mijn dochters gezicht. ?Wel een foto maken he papa!? Ik zeg: ?Natuurlijk moppie, ga maar lekker slapen.?

In gedachten heb ik natuurlijk al lang een route uitgestippeld…

Haastig geef ik mijn vrouw een kus, en pak ik de klaarstaande spullen uit de schuur, snel de fiets pakken, emmer voer aan het stuur, onthaakmat onder de snelbinders, rugzak om en hengel en net in de hand. Off we go! In gedachten heb ik natuurlijk al lang een route uitgestippeld… De fietstochtjes met mijn zoon die ik zo af en toe onderneem gebruik ik natuurlijk ook stiekem om hier en daar wat veelbelovende plekken te observeren. Uit ervaring weet ik dat het op sommige diepere wateren nog vrij lastig is om nu de vissen te vinden. Maar gelukkig heb ik genoeg uitwijk mogelijkheden.

Tijdens het fietstochtje met zoonlief (eendjes) voeren en observeren.

De route voert me langs enkele kleinere slootjes en vijvers en een riviertje, die ik snel 1 voor 1 aandoe. Het protocol is vrij ongecompliceerd, een strategisch punt kiezen om het water zover mogelijk te kunnen overzien. Op enkele strategische plekken wat aanvoeren en door naar het volgende water. Indien ik vissen zie azen dan schat ik in of ik direct mijn kans moet pakken of dat ik nog even wacht en later terugkom. Het is begin april en inmiddels al donker, maar de wateren die nu volgen liggen in het park en daar heb ik wat licht van de straatlantaarns.

Ik kan me altijd goed vermaken op deze plek, overdag wordt hier behoorlijk wat gevist, ik kan me er altijd over verbazen als ik ze zie zitten met statische hengels en een hoop drukte aan de waterkant. Gevangen wordt er overdag vrij weinig en ik geniet er altijd van als ik zie dat alle vissen die ik hier tot nu toe gevangen heb puntgaaf en kerngezond zijn. Het is ook iedere keer weer magistraal om te zien hoe dit water tot leven komt als de avond valt. Zo ook nu; wat jongens zitten nog op een bankje langs het water in het donker stiekem een sigaretje te roken, een eenzame wandelaar laat zijn hond nog uit voor een laatste ronde en in de verte hoor ik gakkende ganzen overvliegen.

Soms zit er een mooie verrassing tussen.

Mijn fiets heb ik in het donker weggezet tegen een oude treurwilg, mijn hengel en de rest van de spullen heb ik even laten staan. Op kousenvoetjes heb ik met mijn emmertje een rondje gemaakt langs de twee vijvers en op veelbelovende plekjes wat hondenbrokken te water gelaten. Er worden hier namelijk zo vaak eenden gevoerd dat de karpers hier al vroeg in het jaar aan de oppervlakte actief zijn om in het donker de laatste broodresten weg te werken en verder te azen aan de oppervlakte. Op een strategisch punt ga ik op mijn hurken zitten in het gras.

Op een strategisch punt ga ik op mijn hurken zitten in het gras.

Het licht van de lantaarns schijnt mooi over het water en ondanks dat de maan verstek laat gaan kan ik over de oppervlakte van het water goed zien wat er gebeurd. Wat eenden zwemmen rustig naar een nieuwe overnachtingsplaats na zojuist te zijn verdreven van hun beoogde slaapplaats door een overenthousiaste hond. Een rat zwemt rustig langs de kant en heeft waarschijnlijk zojuist een hondenbrok gevonden die hij mee terug neemt naar zijn schuilplaats. Hier en daar is een kring te zien, de wind is inmiddels gaan liggen, dat helpt.

Overdag neem ik de tijd om te observeren.

Ik adem waterdamp, het is ook nog niet echt aangenaam en ik heb me eigenlijk te licht gekleed. Na een minuut of 10 sta ik rustig op en loop ik wat verder om vanaf de kopse kant de sloot te bekijken die verbonden is met deze vijver. Een late wandelaar kijkt verschrikt op als ik vanuit de donkere waterkant opdoem, ik lach in mezelf, groet de beste man en loop rustig verder naar mijn bestemming. Ik beeld me in dat hij denkt; Jezus, wat een gek zeg!, terwijl hij wat gehaaster verder wandelt. Ook in de sloot is het nog rustig, slechts een enkele werveling doet karperactiviteit vermoeden, maar het is te weinig om mijn lijn nat te maken.

Soms zit er een plaatje van een vis tussen.

Verwacht ik niet teveel zo vroeg in het jaar? Een lichtetwijfel slaat toe. Nog even kijken op de andere vijver, de kleinste van de twee die slechts een 50 meter verder ligt en waar de hondenbrokken inmiddels al een geurspoortje getrokken hebben. Een vijver van 15 bij 100 meter, je loopt er zo aan voorbij! 7 karpers zitten er, op een mooie zomerdag kon ik ze warempel zo tellen. Op deze vijver wordt praktisch nooit gevist, veel collega vissers vinden deze vijver te klein en niet de moeite waard om te bekijken schat ik zo in. Aan beide zijden van de vijver ligt een duiker, alle vijvers staan overigens middels duikers in verbinding met elkaar in deze wijk.

In het licht van de lantaarns.

In het schijnsel van de lantaarns kijk ik over het water en in eerste instantie zie ik niets, maar dan, heel voorzichtig, zie ik toch wat beweging pal langs de kant. Het kan een eenzame kikker zijn die in het wier beweegt, maar mijn gevoel vertelt me toch iets anders. Ik besluit mijn net vast uit te klappen, een korst aan de haak te doen en wat dichterbij te sluipen. De gemeente is me goed gezind hier. Het gras is vlak gemaaid, tot de laatste meter voor de waterkant, zodat ik nog wat dekking heb van het hogere gras dat daar groeit.

Rustig hurk ik nabij de plek waar ik wat beweging zag zojuist, het net leg ik routinematig links naast mij, de rugzak gaat af en leg ik achter mij neer op de grond. Het duurt een minuut of 3 voordat ik weer heel voorzichtig een meter of 5 verder denk te zien dat langs de kant wat wier omhoog geduwd wordt. Ik positioneer mij iets beter ten opzichte van het licht en zie heel rustig bijna zonder rimpeling een kop glimmen in het water. De brokken zijn gevonden! De kop zakt weer rustig terug en komt na een halve minuut op dezelfde afstand geruisloos 2 meter uit de kant weer omhoog.

Uit een onooglijk hoekje van een uitloper van het riviertje dat door de wijk loopt.

Rustig blijven nu en niet overhaasten. Ondertussen jankt een brommer voorbij op het nabijgelegen fietspad en ben ik even uit mijn concentratie. Natuurlijk is de kop ondertussen verdwenen. De komende minuten tikken weg en de karper komt steeds op een andere plek heel even boven en zakt dan weer weg. Ineens zie ik wat dichterbij langs de kant een deining en komen twee glimmende lippen boven water, een luide slurp volgt. Hier heb ik op gewacht… Voorzichtig gooi ik voor mijn voeten n voor n wat brokken pal langs de kant. De karper heeft inmiddels de smaak te pakken en komt nogmaals smakkend boven. Een tweede kameraad voegt zich bij hem.

De karper heeft inmiddels de smaak te pakken en komt nogmaals smakkend boven.

Hij lijkt nu dichterbij te komen en ik schat in dat hij zijn route langs de kant vervolgt, ik besluit mijn korst op zo?n twintig centimeter uit de kant tegen een plukje wier te leggen, vlakbij de brokken die ik zojuist in het water heb gegooid. Een minuut later zie ik het wier voor mijn voeten deinen, lippen komen als uit het niets boven en pakken in n beweging de korst van het water. Ik sla aan met een beheerste tik, de 1,5 ponds glasvezel neemt gelijk zijn volle curve aan en de wegvluchtende wildebras laat in zijn explosie het water bijna over mijn schoenen klotsen.

Verassing in het donker, tarte aux pommes!

Direct steekt de vis het water over en zoekt hij zijn heil bij de duiker, ai, dat is niet goed! De sigma doet ondertussen zijn werk en zingt een ferme melodie. Ik besluit mee te lopen langs de kant en naar de duiker te lopen, een goede keuze, want de vis is met volle vaart een stuk de duiker in gezwommen. Gelukkig sta ik er nu recht boven en verlaat de lijn mijnhengeltop in de juiste hoek richting vis. Ik kan hem keren en weet hem beheerst de duiker uit te dirigeren. Wat geploeter voor de kant volgt, een enkele uithaal nog, maar dan kussen de lippen het spreidblok.

De buit is binnen, voorzichtig vouw ik het fastnet in, controleer ik of de vinnen goed liggen en til ik het net het water uit. Dit voelt goed! Ik loop naar boven, naar een vlak stuk gras en vouw snel mijn onthaakmat uit. Voor mij ligt een perfecte schub, ongelooflijk dat deze vis hier zwemt…. Ik prik mijn steuntje in de grond draai de camera erop en maak wat kiekjes met de zelfontspanner, een oude man kijkt van afstand samen met zijn hond vol ongeloof naar dit tafereel, hij durft niets te vragen, maar blijft toch even staan.

Voor mij een perfecte schub.

De schub gaat voorzichtig terug in zijn element en ik verlaat als een dief in de nacht het park, dit is genieten….dit is de essentie! De volgende dag haal ik mijn dochter uit school en loop ik met haar door het park. Er zitten twee gasten statisch te vissen, ze hangen op een bankje. Ik vraag ze enthousiast of het nog iets is vandaag. Het antwoord luidt: ?Nee, nog niet…? Mijn dochter kijkt me aan, ik geef haar een knipoog en krijg direct een knipoog terug.

Richard Vink


Meer over vissen op vakantie? Check dit gave artikel van Pieter van de Werfhorst.

Bekijk ook