De vergeten grens – Steef Peters
Dat de jeugd de toekomst heeft blijkt wel weer uit deze bijdrage van Steef Peters. Jong en gedreven harkt hij de wateren rondom zijn woonplaats leeg. In dit artikel geeft hij ons een kijkje in zijn visserij, eentje die zich niet richt op monsterkarpers maar juist op de visserij die het gros van de vissers doet: lekker hengelen en genieten zonder teveel naar de weegklok te kijken!
Het is begin april als de temperaturen weer wat hoger beginnen te worden en het aantal zonuren toe neemt: het voorjaar komt er aan! Ik heb mijn oog laten vallen op een stadswater met daar aan verbonden enkele sloten. Het water heeft een mooi bestand, wat volgens horen zeggen niet altijd even makkelijk te vangen is. Mijn plan is om er in enkele weken een paar keer te vissen, om vervolgens door te trekken naar de grotere wateren in de omgeving. Met de stiekeme hoop om al vroeg in het seizoen een grens te doorbreken, waar ik tot nu toe alleen nog maar van kan dromen… Een ideaal water om het seizoen mee op te starten!
De aanpak
Ik besluit om een van de verbredingen in het water een week lang licht aan te voeren en zo te zorgen dat de rondtrekkende vissen hopelijk in de buurt blijven hangen. Ik laat elke dag op een tiental verschillende plekken verspreid over het water een paar kleine handjes tijgernoten en mais achter. Zo ben ik er zeker van dat de vissen het aas tegenkomen en gaan herkennen en accepteren. De tijgernoten week ik zelf eerst 24-48 uur om ze vervolgens te koken. Een deel vries ik in kleine porties in, om later te gebruiken.
Simpel maar de karpers smullen er van.
Wat betreft mijn onderlijnen houd ik het simpel, ik houd mij vast aan mijn basis rig met daarop 2 kleine aanpassingen. De onderlijn wordt namelijk ingekort tot ongeveer 10 cm (in plaats van mijn meestal 13 cm lange) en de CSS-2 Super Strong haak wordt ingeruild voor een CE-4 Anti-Eject. Dit doe ik om 2 reden: Omdat de vissen nog niet op volle kracht zijn wil ik mijn aas zo dicht mogelijk tegen obstakels (hotspots) aan plaatsen, hiervoor vaar ik mijn lijnen uit met de voerboot.
Het voerplekje dat ik rondom mijn haakaas creëer is niet groot en de karper zal dus ook niet veel bewegen met zijn kop. Hij moet het aas oppakken en… prik! Ik kies hiervoor een haak waar de karper extra moeilijk van af kan komen en vooral snel prikt in combinatie met een stukje shrinktube. Hier praat ik over een Piet Vogel Anti-Eject haak maat 8. Een sterke haak met zeer goede draai eigenschappen die ook nog veel houvast biedt tijdens de dril. Deze wordt geknoopt op het soepele en snel zinkende Freefall Hooklink materiaal waar ik nog een kleine sinker aan toevoeg.
Als het materiaal en de presentatie in orde is kan resultaat niet uitblijven.
Normaal gesproken zou ik de sinker weg laten, maar omdat ik vermoed dat er op de bodem wat oneven heden (blaadjes/takjes) liggen geeft dit nog iets meer zekerheid dat de boel strak op de bodem ligt. Dit zaakje wordt zo uitgelood dat één enkele tijgernoot met een kleine pop-up er boven net boven de bodem zweeft en de haak plat op de grond ligt. Zo kan het haakaas zonder weerstand naar binnen gezogen worden. Kan niet mis gaan toch?!
Vissen!
Het is nog maar een paar dagen tot Pasen als ik besluit om voor de eerste keer een korte sessie te prikken. De nodige voorbereidingen worden getroffen en voordat ik het weet pruttel ik rustig op mijn overbeladen scooter richting de waterkant. Vlak voordat de zon ondergaat worden de 2 hengels gepositioneerd op de aangevoerde stekken en neem ik plaats onder mijn plu.
Al snel rolt er een karper tussen de 2 hengels in en kort erna klimt de waker in schokkerige bewegingen tegen het carbon aan. Hangen! De vis wordt zorgvuldig de gevarenzone uitgeloosd en zwemt rustig het open water op. “In de pocket” zou je denken. Echter, als de vis vlak voor het net komt, voel ik de hengel schokken. De slip blijft rustig tikken maar de lijn houd hetzelfde verdwijnpunt, ik weet genoeg. Wanneer de lijn los komt heeft de vis zich al van de haak ontdaan en het enige wat rest is een boeggolf richting het midden van het water.
Een herkansing
Snel word de lijn weer uitgevaren en binnen een mum van tijd herhaalt dit tafereel zich nog een keer! Dit maal in een andere tak, shit! Hier had ik even geen rekening mee gehouden. Toch blijf ik positief, een nieuw water en binnen nog geen half uur 2 runs. Dit zegt mij genoeg, de vissen zijn de afgelopen week goed aan de tijgers gewend geraakt en het systeem werkt!
Nét onder de grens!
De beloning volgt rond de klok van 12. Vlak voor het einde van de sessie weet ik een prachtige spiegel tussen de takken door te loodsen die de sessie meteen goed maakt. Een zwak beschubte uitzetter die de vijftien kilo nét niet haalt. Wat een gave vis! Normaal gesproken zijn de uitzet spiegels die ik vang niet zo groot, maar dit begint toch echt ergens op te lijken. Snel schiet ik wat plaatjes met de zelfontspanner om hem vervolgens weer rustig onder het wateroppervlak te zien verdwijnen. Ik blijf nog even zitten maar dat mag geen verschil meer maken, op twee plekken laat ik nog een handje tijgers achter en met een tevreden gevoel ga ik weer richting huis.
Een dag later
De volgende dag ben ik halverwege de middag weer op de stek om tot de avond te blijven zitten. Er staat net als de vorige dagen een lekker voorjaarszonnetje en de natuur begint, evenals de karpers, al goed op gang te komen. Net als voorgaand keren gooi ik voordat ik de spullen neerzet eerst een paar handjes voer op mijn stekjes. Om dit zo precies mogelijk te doen sluip ik op m’n tenen door de bosjes naar de overhangende takken waar ik tegenaan vis.
Onder de juiste omstandigheden is het mogelijk om de karpers te spotten.
Als ik het voer te water laat, zie ik meteen een flauwe kolk. Het lijkt erop dat de vissen weer goed op het aas zijn blijven hangen en enthousiast loop ik terug naar de stek om snel de hengels klaar te maken. De eerste hengel wordt uitgevaren naar de plek waar ik de karper spotte. Ik laat de lijn een beetje doorhangen, zodat de laatste meters op de bodem liggen en de slip gaat dicht. Nog voordat ik mijn tweede hengel van aas voorzien heb, knalt de waker van de andere al omhoog. De vis schiet van de ene naar de andere kant en meters lijn worden van mijn spoel af getrokken.
Als de karper na een stevige dril op de kant ligt, zie ik al snel een enorme staart die de stevige dril verklaart. Een gespierde schub van halverwege de twintig pond is de pineut, en dat al na een paar minuten! De tweede vis meldt zich een uurtje later al, deze keer een tonnetjeronde spiegel, waarbij de stukjes tijgernoot er uit komen… De vissen hebben duidelijk veel vertrouwen gekregen in het aas en de haak zit keer op keer weer op de juiste plek.
Toch blijft het na deze vis tot mijn verbazing stil. Hoe komt dit? Zullen de vissen geschrokken en doorgetrokken zijn? Omdat ik de rest van de dag geen beet meer gehad heb laat ik ook geen voer meer achter op de stek om er zeker van te zijn dat er geen onnodig voer op de stek blijft liggen. Pas de volgende dag laat ik weer een hoeveelheid noten achter. Tijdens het voeren komt er tussen de takken rustig een schubje voorbij gezwommen. Het formaat van de vis is niet heel groot, maar ik weet dat de vissen in dit waterstelsel meestal in groepen zwemmen. Zal de vis weten dat er zo weer wat lekkers te water gaat? Ik vermoed van wel en laat maar een paar extra handjes voer achter… Morgen zal ik terug komen!
Hopelijk liggen de karpers er morgen weer…
De grens voorbij
Voor de verandering besluit ik om deze keer maar iets vroeger te gaan en dan met het eten weer thuis te zijn. Een keer vissen op een ander tijdstip kan ook nooit kwaad. Om een uur of 9 in de ochtend rijd ik van huis weg en een uurtje later liggen de hengels weer in. Net als elke keer meldt de eerste vis zich al snel, en ook de tweede komt daar rap achter aan. Twee schubjes die allebei goed de gespotte vis van een dag eerder zouden kunnen zijn. In tegenstelling tot de voorgaande sessies blijft het nu wel door lopen en mijn vermoeden dat er meerdere vissen in de buurt zijn blijkt te kloppen. Binnen twee uurtjes komen er maar liefst vier vissen op de mat. Toch ben ik benieuwd waar de betere vissen blijven. Een vraag die al na een uurtje beantwoord wordt.
Ik zit naar mijn hengels te turen als ineens de top van mijn rechter hengel licht doorbuigt. Nog voordat dat er geluid uit de Delkim komt heb ik hengel al in mijn handen. De vis komt gelijk omhoog en kolkt op de stek. In plaats van dat de vis net als alle anderen vissen naar links het open water op gaat duikt de hij naar rechts, richting een grote rietkraag. Dit zint mij niet zo omdat ik vermoed dat er in dit gedeelte van het water wel eens wat fietsen of winkelwagentjes kunnen liggen. Plotseling steekt te vis de doorgang over en belandt vijftien meter rechts van me in mijn eigen kant. Omdat hier tijdens het snoeien van de bomen het een en ander in het water is beland, moet ik naar de vis toe. Als een malle dender ik door de plantenstengels, die hoger dan mijzelf zijn, naar de vis toe. Dit moet hem zijn! Een grote golf komt rustig op mij af en wanneer zijn kop voor het eerst boven komt, gaat het net er onder. Yess!
Steef is ‘over the moon’ met dit exemplaar, zijn eerste dertiger!
Een prachtige lederkarper die net over de dertig pond gaat! Mijn eerste vis over de voor mij magische grens! De EERSTE ja… Hoe vaak heb ik wel niet moeten horen: “Heb jij nog geeneens een dertiger?” Nee, die had ik nog niet, en daar gaat het mij ook helemaal niet om. Gewicht is iets wat in de media de laatste tijd erg opgeblazen word. Ik vis omdat ik het leuk vind! En grote vissen? Die komen vanzelf wel!
En terug die beer!
Tight lines!
