Een bewogen jaar in vogelvlucht – Rudy Lemmens

Iemand die zijn portie ?shit in het leven? wel heeft gehad is onze Limburgse vriend Rudy Lemmens. Vandaag, 19 september, is het precies een jaar geleden dat zijn vriendin Gaby overleed.

Good times met mijn grote liefde!

In dit bijzondere artikel schrijft Rudy over de dalen en pieken van het afgelopen jaar. Hij doet dit vanuit zijn hart en schiet van links naar rechts, maar daardoor is het stuk puur, rauw en erg indrukwekkend. Let’s go!

Rudy aan het woord: Jullie lezen dit op 19 september, maar de dag dat dit artikel uit mijn pen vloeit zit ik samen met vismaat Nick aan de oevers van een Frans reservoir. Het is een bijzondere dag, niet omdat we goed op de vis zitten en we flink wat bakken vangen, maar omdat het vandaag de verjaardag is van mijn broer. Enkele jaren terug is hij van ons heen gegaan, een kras op mijn hart tot gevolg.

Toen was geluk nog heel gewoon…

Dat we z goed in de vis zitten deze trip is misschien wel te danken aan wat hulp van bovenaf. De kanonnen die we op de foto hebben mogen zetten de afgelopen dagen brengen dan ook een speciaal gevoel bij Nick en mij teweeg.

Vismaat Nick Spiertz met een beuker van een Franse karper!

Gaby

Ik schrijf dit artikel echter niet over mijn broer, maar over mijn lieve, lieve vriendin Gaby. Dit omdat het namelijk precies 1 jaar geleden is dat een hartstilstand haar fataal werd. Abrupt werd ze in n klap bij ons weggetrokken, mij gebroken achterlatend?

Gaby stond haar mannetje, wees daar maar niet ongerust over!

Het afgelopen jaar was dan ook enorm turbulent. We hadden net een eigen plekje, een huisje. Een woning waar ik vervolgens alles alleen moest doen, zonder mijn rots in de branding.

Kerstmis, carnaval, nieuwjaar…

Of gewoon een standaard feestje in onze stam caf de Bekker. Alles is weer nieuw. En vooralleeg. Daardoor besef ik nu, na een jaar, maar al te goed hoeveel ik van haar hield en hoe belangrijk ze voor me was.

Vallen, vallen en weer opstaan

Ik heb dit jaar afgezien. Fouten gemaakt. Gejankt en vele harde lessen moeten leren. Bij vlagen had ik zoveel stress aan mijn kop dat mijn chaotische kant zwaar de overhand nam. Alles kwam ineens op me af en terugkijkend kan ik wel zeggen dat ik hier absoluut nog niet klaar voor was.

Mijn wereld staat nog steeds op zijn kop, maar ik sta er nog steeds. Soms met opgeheven hoofd, maar vaak ook helemaal in de put. Het zal de nasleep zijn van een zwaar verwerkingsproces

High five mate!

Ik probeer mijn weg te vinden en nu een jaar later ben ik trots op de weg die ik al heb bewandeld. Ik weer kan genieten van kleine dingen, pietlullige zaken die ik een tijd lang compleet kwijt ben geweest. Ik weer kan lachen zoals we dat vroeger altijd deden.

En daar ben ik f*cking blij om.

Back on track

Maar waar ik nog wel het meest gelukkig mee ben is dat ik het vissen weer met hernieuwd enthousiasme heb opgepakt. Het geeft me afleiding en het doet me ook beseffen dat het ook heel anders had kunnen aflopen. Geloof me: ik heb aan de rand van de afgrond gestaan en heb moeten knokken (en nog steeds) om niet op te geven.

Het afgelopen jaar ben ik veranderd als mens en ben ik blij met de steun van bepaalde mensen. Ik ben niet de makkelijkste en zeker niet als ik down ben. Mensen waar ik van dacht dat ik op hen kon rekenen gaven niet thuis, maar veel familieleden, vrienden en vismaten stonden paraat als ik ze nodig had.

Fun maken aan de waterkant, ik geniet er meer en meer van!

Soulmates

Die mensen zijn mijn soulmates geworden. Dierbaren die recht door me heen kijken. Die de pijn in mijn ogen zien terwijl ‘buitenstaanders’ geloven in de lach op mij gezicht? Bedankt soulmates, bedankt dat jullie mij op m?n bek lieten gaan (als ik toch niet wilde luisteren) om me daarna te omarmen en er voor me te zijn!

Deze mensen hebben me in laten zien dat het leven te mooi is om het te vergooien. Nu, zo aan het begin van het najaar komt er meer en meer het besef dat ik alles steeds beter een plaatsje kan geven. Het op de rails krijgen (en houden) van mijn leven gaat hier gepaard mee. Al gaat dit met vallen en opstaan.

Met soulmates karpers als deze najagen: onbetaalbaar!

Er zijn uiteraard mensen die er over praten. En oordelen (achter mijn rug om). Over hoe ik mijn shit verwerk. Maar zulke mensen snappen wellicht niet hoe ik vecht om weer een beetje mijn eigen ik te kunnen vinden. Als je een dagje in mijn schoenen zou staan… Dan zou je beseffen hoe dat mooie (perfect geplande) leventje opeens compleet in duigen kan vallen wanneer de liefde van je leven voor je neus in elkaar zakt.

Geen medelijden

Met het delen van dit verhaal ben ik niet uit op medelijden, of complimentjes over mijn eerlijkheid. Nee, ik schrijf dit voor mezelf. Dit is mijn manier om het hele gebeuren een plekje te geven.

Terugkijkend op alle mooie momenten met Gaby is er steeds vaker een glimlach in plaats van een traan!

Ik vind het fijn om dit jaar eens in vogelvlucht samen te vatten en alleshit van me af te schrijven. Wetende welke lijdensweg we (mijn familie en ikzelf) hebben doorstaan, en hoe positief we er nu in staan! Daar kunnen we samen trots op zijn!

One year ago… Miss you little girl ??

Vissen terug als ontspanning

Het vissen heeft me ook geholpen om weer ?back on track? te komen. De sessies zoals de huidige Franse trip zijn de sessies waar ik voor leef. Nu zijn we #OnARoLL en vangen we bak na bak, maar dat kunnen we niet zeggen van de voorafgaande maanden.

Mijn superstekken op de rivier lopen het hele jaar al stroef. Instant, voorvoeren, verkassen? Het leverde allemaal maar bar weinig op. Er werd wel gevangen, maar niet de kanonnen waarvoor we maar wat graag al die moeite doen. Maar goed:IK VIS WEER! Dt is het belangrijkste. En jongens, die bakken komen van ?t najaar wel weer. Ik ga namelijk nog een mooi offensief loslaten op De Maas!

De vangsten waren maar matig dit jaar…

Franse beestensessie!

Terug naar de huidige sessie. Die begonnen we met een ongeplande tussenstop op een Waals kanaaltje. Eigenlijk was het plan om meteen naar ?ons? Franse meer door te scheuren maar we waren zo f*cking laat vertrokken dat we een pitstop hadden ingebouwd. Instant pleurden we onze hengels in zo rond de klok van middernacht en tot onze verbazing kwamen er 3 vissen op de kant tot 13 kg. #WTF… Dit deed ons besluiten om er nog maar een nachtje aan vast te plakken want ja, wie weet wat voor oude, dikke strijder er nog uit komt?

Geen monster, maar zeer welkom!

Een strijder is er zeker uitgekomen! Maar wel een de kleinste karpers van het kanaal 🙂 Niet getreurd: alles beter dan blanken toch? Afijn, jullie begrijpen dat we vol goede moed naar Frankrijk reden. Toen we aankwamen bij het prachtige reservoir werden we haast hyper: er was niemand te bekennen. Even vroegen we ons af of er niet iets aan de hand was? ?Zwemt er nog wel vis?? vroegen we aan elkaar. Nick antwoordde: ?dat zullen we dan maar eens gaan onderzoeken maat, GAS ER OP!?

Wier & bakken

Tijdens het boottripje naar de stek zagen we al dat de bodem grotendeels bedekt was met een laagje wier. En dat hebben we geweten: het was strijden tussen de enorme wierbedden en wiergrotten om de vissen te landen. Maar we hebben met kunst en vliegwerk elke aanbeet weten te verzilveren.

Het ging als volgt: een paar piepen, de boot in jumpen, draaien, wier plukken, draaien, wier plukken, een wierplakaat naar boven hijsen en (met vis) in het schepnet sleuren. Mega intensief met meerdere drills van 45 minuten. En dat bijna allemaal in het donker? SLOPEND! Maar goed, wat geeft het? De adrenaline en de gedachtes aan m?n broer en Gaby gaven ons de broodnodige energie.

Een van de veertigers die van tussen het wier werd geplukt.

Het hoogtepunt van deze reis was het moment dat we 4 twintig kilo plussers wisten te strikken. Als je dat bij elkaar ziet weet je niet wat je ziet, geloof me! De ellende werd voor heel eventjes helemaal vergeten en samen met vismakker Nick was het maximaal genieten: GOUD!

Money can?t buy moments?

De nachten die volgden bleef het lopen en vingen we een reeks super mooie hoge dertigers. Dit was nog eens lekker instant succes in Frankrijk. Een schub van 19kilo kwam tweemaal in twee dagen op bezoek. De nieuwe Hi-Visual range van Mysterybaits vielen duidelijk in de smaak, just like always?

Nog een bak voor Nick. #OnARoLL

Na vier nachten was de stek volledig afgeroomd en trokken we huiswaarts. Het was een prachtige vissessie in een zeer emotionele week. Een vistrip die ik nooit meer zal vergeten en ik zal koesteren omdat het de eerste keer was dat alle puzzelstukjes op visgebied in elkaar vielen na het heengaan van mijn lieve, lieve Gaby.

Miss you babe!

Rudy