Fish of a Lifetime – Mark Pansar
Dromen hoort bij het karpervissen. Wie niet droomt zal niet blijven vissen. Mystieke, grote karpers zweven van tijd tot tijd door het hoofd van iedere karpervisser. Soms zijn het onbekende, maagdelijke vissen, soms zijn het bekende buffels die het hart van de visser sneller doen kloppen… In de serie ‘Fish of a Lifetime’ laten we karpervissers aan het woord die ooit een droomvangst hebben gedaan en deze willen delen met de bezoekers van KWO.
Mark vertelt: Door de vele targets die ik in het verleden nagejaagd heb zijn er voor mijn innerlijke beleving en gevoel verscheidene kapitale karpers die kunnen figureren in deze rubriek. Van putjes tot grote wateren, van kanalen tot rivieren, legaal versus illegaal… alles heeft het pad doorkruist! Wel moe(s)t het, naar mijn eigen visie, ethisch verantwoord blijven waar ik als karpervisser achter sta! Mijn lijfspreuk is niet voor niets: “Heb respect voor anderen, dan krijg je dat op tijd en stond terug …!”
Persoonlijk vind ik dat één vangst uit je karperleven niet het hoogtepunt kan zijn. Het zijn (vaak) maar relatief korte periodes uit een vissersleven waarin alles lukt. Als je eenmaal de droomvis hebt gevangen kan het zijn dat je, bijvoorbeeld twee jaar later, weer een verregaande inspanning wilt doen om opnieuw “de vis van je leven” te vangen. Deze kan anders zijn van formaat. Vandaar dit artikel over een vis die ik een aantal jaar geleden wist te vangen. Bij de vangst kon ik mijn euforie nauwelijks bedwingen. Ik neem jullie mee naar het verhaal van De Mohikaan!
De verspeelde bak…
Ieder seizoen zijn er bepaalde karpers die mijn passie nieuw leven inblazen. Als rasechte targetvisser bepalen zij mede mijn seizoensplanning en laten mijn bloed sneller stromen.
Zo ook een paar jaar geleden . Al twee jaar stond mijn vizier gericht op een grote, lange en breedgeschouderde spiegelkarper. Af en toe viste ik een aantal nachten op het water maar zonder grote successen. In het daarop volgende jaar wilde ik me louter concentreren op deze fantastische vis. Tijdens het eerste jaar wist ik op een morgen drie aanbeten te krijgen, de laatste daarvan zou mijn leven als karpervisser een serieuze deuk geven. Vrij snel na het aanslaan wist ik vrijwel zeker dat dit mijn targetvis betrof… Echter: na een tijdje drillen schoot de vis los. Een onbeschrijflijke leegte en een groot verlies heeft mijn vissersleven een smak van jewelste gegeven. Met veel moeite ben ik uit deze negatieve spiraal geraakt. Een verspeelde vis kan altijd gebeuren, maar als je 99,9% zekerheid hebt dat het je targetvis was is het een pijnlijke zaak. Zeker als dit later nog bevestigd wordt door een ooggetuige die bij de vorige twee vangsten aanwezig was! Afijn, die morgen staat nog vers op mijn netvlies en het grote verdriet achteraf kan ik me nog zo voor de geest halen.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen!
Zoals al eerder gezegd, neem ik de beslissing om louter en alleen dit water te bevissen totdat De Mohikaan in mijn net ligt. Het is dan ook een alles-of-niks-scenario waar ik, desondanks ‘het grote verdriet’, mee kan leven. Vol vertrouwen wordt de jacht een tweetal weken vroeger ingezet. De warme lentedagen geven mij in de paasvakantie de mogelijkheid om via een legaal poortje een sessie van 48 uur te vissen!! Deze eindigt, op een megabrasem na, visloos. Tot begin mei ben ik zowat alleen aan het water maar éénmaal de zon meer en meer haar intrede doet, tel ik meer dan een handvol gelukzoekers. Nachten met vier mensen aan de put zijn geen uitzondering. Dit maakt het lastig want op dit water zwemmen maar zo’n 15 vissen! Er is er zelfs een visser die om de twee dagen twee kilo eiwitbommen naar de bodem kegelt terwijl de watertemperatuur amper 12 graden bedraagt.
Zo blij als een kind was ik met deze vis!
De weken vliegen voorbij als ik de derde week van mei voor het eerst mijn hengel een beetje krom mag trekken. Een onbekend schubje van 17 pond is mijn deel en zo blij als een klein kind wordt hij gewillig op de foto geplaatst. Dit hooggebouwd schubkarpertje is ooit gebruikt om op roofvis te vissen. Langs weerszijden mist hij dan ook een plakkaat schubben. In een ver verleden hebben hier de pijnlijke haken van een twee- of driehaak gezeten en bij wonder heeft hij de lange reis om snoekvrij te worden overleeft. Momenten om te koesteren want het was 6 weken wachten op de eerste aanbeet… Maar dat zou nog een aantal weken duren.
Beet!
Het is half juni als ik merk dat er een grote tent is opgezet op het terrein. De Evangelische Kerk zal hier de komende week hun volgelingen laten genieten van (liturgische) gezangen en gebeden. Niks mis mee, maar het aantal bezoekers zal fors gaan toenemen en dat zou wel eens voor problemen kunnen zorgen om onopgemerkt het terrein te betreden. Een dag later is het al zover en wil het risico niet lopen om gezien te worden. Ik neem dan ook de beslissing om tegen middernacht huiswaarts te keren. Echt balen want de weersomstandigheden zijn ideaal.
De dag later ben ik zoals gewoonlijk tegen achten aan het water. Na een korte inspectie ruik ik mijn kans om tegen valavond mijn hengels ‘spot on’ te leggen. Tegen middernacht begeeft ineens de linkerkop van mijn 15-jaar-oude-bedchair het. Het moest er trouwens eens van komen maar op dit moment vervloek ik deze roestbak wel. Helemaal scheef liggend probeer ik de slaap te vatten al is het geen sinecure om de nacht zo door te brengen. Een paar minuten over zes krijg ik een zeer trage aanbeet. Ik kruip meteen uit mijn benarde slaappositie en kan, voordat hij/zij op snelheid komt, de haak zetten. Direct sta ik met een bonkend hart te drillen want de vis voelt enorm log! Zou dit mijn droomvis zijn?…
De dril verloopt vlotjes maar halverwege het gevecht zit de vis opeens vast achter het talud! Ik begin het benauwd te krijgen en ontdoe me van mijn kleren. Ik ga vervolgens tot aan mijn middel het water in om de hoek van mijn uitstaande lijn groter te maken, zo om hopelijk de karper over het talud te kunnen trekken. Wonderwel lukt dit vrij snel en een paar tellen later zie ik de mastodont, op amper twee meter voor mijn voeten, passeren. Ik begin letterlijk op mijn benen te trillen want het is ‘haar’. Dè vis die mijn vissersleven zodanig in de war heeft gebracht geeft zich na een paar korte uitvalspogingen uiteindelijk toch over. Op het moment dat ik het net onder de reus kan duwen, loopt mijn wekker af. Toeval? Of toch een heuse goedmaker van twee jaar geleden? Ik ben zo opgewonden dat ik eerst een paar telefoontjes doe en moet doen vooraleer de enorme kolos op de onthaakingsmat wordt getild.
Wát een buffel: De Mohikaan op ruim 74 pond!
Een tiental minuten later komen de eerste fotograven ter plekke en worden alle metingen nauwkeurig opgemeten. Met een lengte van 109cm en een gewicht van maar liefst 37.2kg is ze in één klap de grootste (spiegel)karper van de Benelux. De adrenaline kolkt en spuit werkelijk door mijn lichaam en het vereeuwigen lukt best aardig. Anderhalf uur later rijd ik de parking van de school op en mijn collega wijst me er op dat er water uit mijn kofferbak vloeit. Ik zeg tegen haar: “Dat maakt niet uit, ik heb net de vis van mijn leven gevangen!!”
Absoluut het hoogtepunt uit mijn vissersleven tot nu toe.
Mark Pansar
