Huisje, boompje, beestje… en dan nog tijd om te vissen? – Jordy Grobben
Een nieuw huis, een kind, tijd voor het vissen wordt steeds minder. Maar zo’n hobby als dat wij hebben wil je toch niet zomaar aan de kant zitten… Jordy Grobben weet het maar al te goed, hij zal jullie dan ook vertellen hoe hij dit allemaal combineert.
Jordy aan het woord: Vele onder ons zullen zich zelf hier wel in herkennen. Vroeger, in onze jongere jaren zonder zorgen of verplichtingen, zaten we bijna dagelijks langs de waterkant. Naarmate we ouder worden komt de drang naar een eigen stekje en het uitbreiden van het gezin in ons vaarwater, of beter gezegd viswater. 😉 Op dat moment komt het aantal visuurtjes dat we gewend zijn hevig in gevaar en wordt zelfs het verblijven aan de waterkant een lastigheid.
Een paar uurtjes ‘chillen’ aan de waterkant: we hebben het allemaal nodig, of niet?!
Een eigen stekje
Als net werkende en twintig jarige jongen was ik minstens vijf van de zeven nachten op jacht naar onze beschubde onderwatervrienden. Deze drie jaar was het hoogtepunt uit mijn vis-carrire. Toen woonde ik al een tijdje op een huurappartement waar ik best wel wat voor neer moest tellen. Geld dat ik beter kon afbetalen voor een eigen woning. Het duurde dan ook niet lang voor ik met mijn vriendin een ouder huis op het oog had. Na het uitbrengen van een bod kregen we vrijwel meteen de goedkeuring van de eigenaar. Eindelijk! Een eigen huis.Een ouder huis betekende echter ook: renovatie werkzaamheden.
Een half jaar later begon het toch te knagen om terug achter de karpers aan te gaan.
Omdat ik graag alles zelf doe met mijn vader, slokte dit avontuur best veel tijd op. Om niet te zeggen, alle tijd! Van vissen kwam dus niet veel meer, na anderhalve jaar geen hengel meer vast gehad te hebben werd er besloten de ?duurdere? visspullen in te ruilen voor renovatiemateriaal. Enkel een basis setje werd nog achter de hand gehouden, mocht ik de tijd er voor vinden een poging te wagen om enkele karpers te strikken. Een half jaar later begon het toch te knagen om terug achter de karpers aan te gaan. Al snel ging ik met het materiaal dat me nog restte richting het Albertkanaal voor een nachtelijke sessie. Na bijna twee jaar uit het karperwereldje te zijn wist ik nog precies hoe alles in elkaar zat. Die nacht bleef het stil, maar s ?morgens kwam uiteindelijk die verlossende aanbeet.
De hengels, gepositioneerd tussen het wier.
Na een lange tijd mocht ik eindelijk die hengel weer eens krom trekken, wat een heerlijk gevoel! Maar dan, de vis zwemt zich vast in het sterke wier dat tot vijf meter uit de kant stond. Gewapend met mijn landingsnet liep ik met mijn hengel een stuk verder richting de plaats waar de vis zich had vast gezwommen. Het was zondagmorgen, de scheepvaart had zich dus al een tijdje niet meer laten zien waardoor het water helder was. Bij de vis aangekomen zag ik hem dus ook twee meter uit de kant vastzitten in het wier. Wat een BAK! Mijn hart bonsde in mijn keel. Vismaat Flor die mee was kon het net onder de wierbedekte schub schuiven. Yes! Die zit! Op de kant werd het duidelijk om wat voor bak het ging en de weger klokte 22,5 kilo, wat een morgen! En dat in de eerste sessie na bijna twee jaar.
Wat een BAK! Mijn hart bonsde in mijn keel.
Eerste sessie na twee jaar en gelijk een dikke schub, WAUW!
Vaderschap
Later kwam het geweldige nieuws dat ik vader zou worden, een moment om nooit te vergeten. Maar ook een moment om te beseffen dat het vissersleven op een zeer laag pitje zal staan de komende tijd. De tijd die me nog restte wou ik volop benutten aan de waterkant. Enkele sessies werden nog gevist, maar telkens werden deze ingekort om thuis te zijn. Minder tijd dat in de hobby werd gestoken en er werd meer geblankt, hier zullen nog wel meer vissers zich in herkennen. Om de overige tijd toch succesvol te kunnen bevissen werd een vergunning aangeschaft van een plaatselijk recreatie water. Op enkele uurtjes kwamen hier tot tien vissen op de mat met uitschieters tot 12 kilo. Maar het was er enorm druk en al snel besefte ik dat dit niet meer het karpervissen was hoe ik het altijd beleefd had.
Struinend vissen, voor mij een nieuwe visserij.
Toen kwam er een tip van een vismakker, een klein riviertje van amper vijf meter breed wat hier in de buurt loopt. Hij zou hier al enkele mooie vissen gevangen hebben tot 15 kilo, en dat met de korst. Zelf wist ik waar het water zich een weg baande tussen de verschillende gemeenten hier in de buurt, maar ik had nooit gedacht dat hier karper op zat. Laat staan karpers tot 15 kilo! Gewapend met een zak brood en hengel trok ik de volgende dag naar het kronkelend riviertje. En ja hoor, na twee uurtjes had ik al twee puntgave vissen op mat. Kleiner van formaat maar daarom niet minder mooi. Werd dit de grote omslag in mijn visserij? Struinend, in een zeer korte tijd de kanten afromen en terug huiswaarts keren met een beslijmde onthaakmat?
De hond gaat ook maar al te graag mee 😉
24 juni 2019, een dag die ik nooit zal vergeten, de geboorte van mijn dochter. De komende maand werd er niet gevist om thuis te kunnen genieten van ons gezin, maar in de vrije uurtjes werd er toch elke dag de KWO-app geopend in de hoop dat er nieuwe artikelen online stonden. Of twee maal per week het vismateriaal naar boven halen en dit te ordenen of te verfijnen. Er ging geen dag voorbij dat ik niet met het vissen bezig was. Het voordeel hiervan was wel dat mijn spullen altijd perfect klaarstonden. Iets wat ik nu ook nog altijd doe, is in mijn vrije uurtjes thuis de spullen eens boven halen.
Van deze momenten, kan je alleen maar genieten.
Wanneer er zich de kans voordeed naar de waterkant te kunnen gaan stond alles gewapend klaar en was je binnen enkele minuten aan het vissen. Ondertussen zat het riviertje nog door mijn hoofd te spoken. Ik besloot dat het struinen en sessies van enkele uurtjes een groot onderdeel werd in mijn visserij. Mijn materiaal werd hier dan ook naar aangepast en gekocht. Ik wou alles zo compact mogelijk hebben. Al vanaf twaalfjarige leeftijd ben ik super grote fan van Nash. Met hun komst van de scope en black ops range was ik dan ook meteen verkocht. De zomer lang werd er bijna dagelijks gestruind op het riviertje en was het telkens raak met twee drie vissen per sessie.
Ga op zoek naar de vis.
Wie het kleine niet eert…
Op een warme zomerdag was het weer tijd om naar het riviertje te gaan. De vriendin, samen met de dochter en kinderwagen gingen mee op pad. Aangekomen bij het water zag ik dankzij de polaroid bril meteen twee vissen liggen. Een spiegeltje en een zeker dubbel zo grote schub, maar wat een puntgaaf spiegeltje! De grotere schub liet ik links liggen, die knappe spiegel moest en zou ik haken. Een stuk korst werd te water gelaten, tien meter van de vis vandaan. De stroming zou er wel voor zorgen dat het aas richting de vis zou gaan. En ja hoor, vrijwel meteen wanneer het aas zich in het gezichtsveld van de vis had begeven sloeg hij toe.
Een spiegeltje en een zeker dubbel zo grote schub, maar wat een puntgaaf spiegeltje!
Wat een gevecht gaven de vissen hier! De kanten waren hier wel wat hoger, wat het scheppen van de vis moeilijk maakte. Met een korte short sukkelend in de brandnetels lukte het me de vis over het net te trekken. Ik schatte de vis rond de 4 kilo, maar ben er even blij mee als dat ik een mooie kanaalbak ving. Deze visserij heeft ondertussen een grote intrede gemaakt in mijn leven. Op zeer korte tijd toch enkele vissen kunnen vangen en het hoeven niet altijd de grote te zijn!
Voor mij hoeven ze niet altijd groot te zijn…
Volcontinu werksysteem
Ook een grote boosdoener in mijn vissersleven, het systeem waar ik in stond te werken, zeven dagen werken en twee dagen thuis. In deze zeven dagen werd de ochtendpost, middagpost en nachtpost afwisselend voor onze rekening genomen, toch probeerde ik dit te combineren met mijn visserij. In de zomer wanneer de zon al aan de horizon staat na de nachtpost, durfde ik nog een enkel uurtje de hengels nat te maken. Vooral net voor de paaiperiode kan dit zeer effectief zijn, dat brengt me terug naar vorige zomer. In de ploeg waar ik toen stond te werken zat Davy Stevens. Tijdens de nachtpost bracht Davy me op de hoogte dat hij na het werk zijn kans ging wagen op een nabij gelegen water. Hij vroeg me dan ook of ik interesse had om mee te gaan, natuurlijk stemde ik hier mee in.
Wie niet vist, maakt geen kans 😉
De paaiperiode had zijn intrede gemaakt en ik wou wel met een van die dikke onderwaterdames op de gevoelige plaat. Om zes uur s?ochtends uitklokken en snel naar huis de hengel halen. We hadden beide maar n hengel bij ons, om zo weinig lijn in het water te hebben. De vis zat volop in de kant hun liefdesspel te beleven. Ik had de dagen er voor de Ronnie rig geknoopt om hem zelf eens te testen. Deze werd zeer nauwkeurig te water gelaten vlak onder een overhangende struik, een klein handje mas werd bij gevoerd. Verder weg op een bankje waren we wat aan het bijpraten en het schouwspel van de paaiende vissen aan het bewonderen, tot ik in de verte een beetverklikker hoorde.
Op mijn ontvanger kreeg ik niet meteen iets door, waardoor ik niet gelijk besefte dat het om mijn hengel ging. Davy wist het wel en keek me verwonderend aan waarom ik niet op stond. Snel zei hij? en al spurtend liep ik richting de hengel. Gelukkig had de vis niet veel lijn meegenomen en kon Davy veilig het net onder de vis schuiven. Perfect gehaakt dankzij de Ronnie rig! Foto?s werden snel genomen, zodat de dame snel terug het water in kon. Na anderhalve uur besloten huiswaarts te keren en onder het wol te kruipen.
Geen monster, maar meer dan welkom!
Nu en dan een nachtje meepikken
Buiten de korte visuurtjes om werden er natuurlijk ook nog enkele nachten meegepikt. Minstens twee keer per maand was het doel, deze probeerde ik dan ook zo goed mogelijk te benutten. Super compact richting de waterkant gaan om sneller de rigs te water kunnen hebben, sneller het onderkomen op te hebben staan en dus ook sneller afgebroken. Alles werd gewikt en gewogen. De waters die ik dan ook uitkoos, zijn waters waar ik in het verleden al goede resultaten had geboekt. Hier wist ik dan ook hoe de vork in de steel zat en was de kans groter om de sessies succesvol te maken.
Het zit vol met verborgen parels die hun gewicht ook zeker meehadden.
Een van de wateren is er n met een agressief bodemverloop. Op een lengte van twee meter kan het diepteverschil plots zes meter zijn. Een water met veel richels, plateaus, kuilen maar ook enorm begroeid met wier. Jaren geleden, wanneer ik meer viste dan thuis was, was dit een water wat ik toen ook al beviste. Het zat vol met verborgen parels die hun gewicht ook zeker mee hadden. Enkele veertigers heb ik hier al vanuit de diepte getrokken, stuk voor stuk super knappe vissen. Wegens de kennis die ik hier heb, ben ik dit water weer gaan bevissen.
De eerste keer dat er terug gevist werd, was een horrorsessie. Zoals ik al zei was ik verkocht aan de Nash scope en black ops range, maar dit was ook best prijzig. Zeker met een te verbouwen huis en een pasgeboren dochter. De RDS bivvy stond op dat moment nog op het verlanglijstje. Ik beschikte enkel nog over een grotere tent en deze paste niet in het plaatje van het compact zijn, dan maar onder een afdekzeil slapen! Eenmaal alles op scherp lag bleef het de rest van de nacht stil. Nu ja, op mijn beetverklikkers.
Een zwaar onweersbui was over me heen getrokken met een stortbui als gevolg, zoals ik ze nog niet gezien heb. Het afdekzeil bleek ook een zeef te zijn, bedenk daar ook nog eens een stevige wind bij en je kan het al raden. Van kop tot teen was ik nat. Met mijn bedchair dubbel geplooid waar ik tussen lag om het toch maar droog te hebben.
Avontuur 2.0
Na een lange nacht waar geen einde aan kwam besloot ik s ?morgens wat vroeger op te ruimen en thuis een lekkere warme douche te nemen. Wanneer ik net mijn hengel wilde binnen draaien vertrok deze in een loeiharde run. Vrijwel meteen had ik de kromme hengel in de hand en kon het gevecht los barsten. De vis had zich natuurlijk in het wier geboord en zat helemaal vast. Na een half uur de druk te houden op de hengel schoot de haak los en stond ik met een teleurgestelde blik naar het wierbed te kijken.
Wanneer ik net mijn hengel wil binnen draaien vertrekt deze in een loeiharde run.
De week erna kwam de herkansing. Uiteraard had ik deze keer de Nash RDS black ops bivvy aangeschaft. Ik was best aan de late kant en wanneer alles opgesteld stond was het al donker. Moe van al het gesleur besloot ik in mijn mini bivvy te kruipen. Met de ritssluiting nog in de hand moest ik al terug naar buiten, een loeiharde run klinkt er door de sounderbox. Lopend naar de hengels die enkele meters verder in het water staan zag ik links van me een hoofdlampje in het midden van het water. Hoe kan dat nu? Normaal kwam hier niemand, omdat het eigenlijk verboden was om hier te vissen. Zelfs het terrein betreden was uitgesloten. Maar ja, het bloed van een karpervisser kruipt soms waar het niet gaan mag en dit water blijft mij aantrekken.
Het onderkomen voor de nacht.
Terug naar de run. Ik besefte later dat dit roofvissers waren die aan het vissen waren met een bellyboot. Ik sla de hengel aan en voel de vis meteen lijn nemen en ook deze vis boorde zich vast in het wier, maar deze geef ik niet af! Niet nog eens. Een kwartier lang word er druk op de lijn gehouden, waarna de vis weg draait en zo toch uit het wier kwam. Tussen mij en de vis zijn geen obstakels of wier meer, dus ik nam het zekere voor het onzekere, de slip gaat verder open. Omdat ik zo lang druk op de vis heb gehouden was ik bang dat de haak alsnog losschoot. Ik kan de vis in het net trekken en zie dat het een mooie schub is. Op de kant bleef de klok net een streep onder 15 kilo staan. De rest van de sessie bleef het stil. De temperaturen waren dan ook al flink gedaald.
Een beloning voor de gedane moeite!
Geniet van je visserij!
Wat ik het afgelopen jaar geleerd heb is dat je van elk moment aan de waterkant moet genieten. Zeker wanneer je verplicht bent in enkele uurtjes je ding te doen. Het moeten dan niet altijd de grote vissen zijn die op de kant komen. Ik geniet nu evenveel van kleine karpers als dat ik van de grote karpers genoot. Voor die ene grote vis waar ik vroeger een heel weekend voor zat heb ik nu op korte tijd enkele kleinere, deze zijn dikwijls zeker zo mooi en geven je ook voldoening in je visserij.
Mooier wordt het niet!
Tight lines!
Jordy Grobben
Meer van Jordy? Check zijn Instagram!
