Karpertrip door half Europa – Martijn Dijkstra
Dat een vistrip niet altijd verloopt zoals vooraf gehoopt is een feit. Deze trip van Martijn en zijn vriendin verloopt echter wel heel bizar. Duizenden kilometers asfalt door Duitsland, Oostenrijk, Italie, Frankrijk en Belgie worden overwonnen voor dat ene doel; het vangen van een ‘vakantiekarper’…
“Luister Martijn, dit jaar gaan we niet wéér op vakantie naar het land van ‘Du pain en Du vin!’” roept Sjoukje. Dat is wel even slikken voor iemand die elk jaar minimaal één keer naar het beloofde land afreist. “Als we dan maar naar een land gaan waar minimaal net zulke grote karpers zwemmen” is mijn weerwoord. Zo gezegd zo gedaan, op naar het land van de schnitzels; Oostenrijk. Het voelt behoorlijk onwennig om niet via Breda, Lille en Parijs af te zakken naar het zuiden. Maar geloof mij, als je eenmaal met 190 km per uur over de Duitse autobahn scheurt ben je de file op de Route du Soleil snel vergeten.
Volgas denderen we over de Deutsche Autobahn!
Een goede voorbereiding is het halve werk…
Thuis heb ik al enig voorbereidend werk verricht, hierdoor weet ik al welk water ik wil bezoeken. Dit scheelt weer een aantal uren chagrijnig en doelloos rondrijden. Mede dankzij het nodige filmmateriaal wat er op internet te vinden is over dit meer heb ik het gevoel dat de rechter, ondiepere kant, de meest productieve hoek is. Hier liggen ook een aantal campings. Het plan is om de campings van rechts naar links af te werken. Op deze manier hoop ik zo dicht mogelijk bij mijn voorgenomen stekken terecht te komen.
Aangekomen op de eerste camping zit de vermoedelijke eigenaar al vooraan in het lege restaurant. Zijn gebruinde en veel te dikke pens doen mij vermoeden dat de beste man hier de hele zomer al zit. Vanachter zijn halve liter bier heet hij ons welkom. Ik vraag in mijn beste Duits “mach ich anglen ab der camping platz?” Waarop de man, die inmiddels een sigaret heeft opgestoken, nors antwoord “karpfer?” “Jahwohl”, antwoord ik vol enthousiasme. “Nein”, is het antwoord. De man probeert vervolgens met zijn doorrookte stem een beetmelder na te doen. Het klinkt werkelijk als de aller slechtste run die ik ooit gehoord heb, maar de boodschap is duidelijk.
Iedere camping heeft er wel 1 of 2: een dicator die het veldje beheerst.
De volgende camping oogt een stuk vriendelijker en vissen vanaf de camping is geen probleem. Dat blijkt wel als we bij het water komen. Op het smalle stukje gras, wat aan het meer grenst, staan al 2 rodpods opgesteld. Aan de rechterkant is eventueel nog plaats. Vanaf deze stek kan ik de baai naast de camping bevissen en heb ik geen last van de andere vissers.
Toch wel één van mijn mooiste ‘views’ aller tijden.
De tent kan direct aan het water geplaatst worden, zeer praktisch als je met je vriendin op vakantie bent. Na het nodige peilwerk kan ik niks anders zeggen dan perfect! Niet veel later staat de tent en bevinden wij ons in een restaurant achter een tafel met bier en schnitzel.
Privaat Wasser
Vanavond moet de baai worden voorzien van de eerste kilo’s boilies. Dit wil ik een paar avonden herhalen om vervolgens af te romen als een baas! Als we na het eten en de nodige halve liters bier terug komen op de camping is het al schemerig. Tot mijn grote verbazing zie ik iemand naast onze tent staan. Als we dichterbij komen zie ik dat de man een T-shirt aan heeft met daarop een mega karper logo. Ik trek een sprintje en pak snel een zak boilies en de werppijp uit de tent. “Waarom die haast?” Vraagt Sjoukje. Ik antwoord kort “territorium afbakenen” en begin als een bezetene boilies de baai in te slingeren. “Was magst du”, klinkt het in het altijd mooie Duits, achter mij. Ik gooi stoïcijns door. Waar lijkt het op? Denk ik bij mezelf. De man komt naast me staan. “Das ist privaat wasser, anglen verboten”.
Fuckkk!
”Fuck”, antwoord ik in het Engels. De visser laat mij het bordje in het riet zien waarop duidelijk staat dat er recht naar voren gevist dient te worden. Gezien het feit er al 4 lijnen recht naar voren liggen trekt me dat totaal niet. Met een kop als een oorworm stap ik de slaaptent in en meld dat we morgen de hele bende weer in kunnen pakken. Het wordt er niet gezelliger op…
Opnieuw op jacht naar een stek…
We besluiten de tent te laten staan en eerst een nieuw water en dito camping te zoeken. Een dikke 150 km later hebben we die gevonden. Een wederom veel te dikke Oostenrijker weet mij, na overleg met zijn chef, te vertellen dat de enige stek die de camping rijk is vanaf morgen vrij is. Het meer is van adembenemende schoonheid, ik ben dan ook direct verliefd. We rijden 100 km terug, pakken de tent in, rijden weer 100 km en zetten de tent weer op. “Nu hebben we al 1550 km gereden dus we blijven minimaal een week!” roept Sjoukje. Ik heb geen keus dus stem ik er mee in en hoop er het beste van.
Aan de waterkant staan 2 matchhengeltjes voorzien van beetmelders die waarschijnlijk niet veel beter klinken als de eigenaar van de eerste camping. Het geheel blijkt van de man te zijn die in de caravan naast ons zit. De beste man heeft nog niks gevangen. Wel heeft hij aanbeten gehad, ze bijten alleen niet door!?
Je hoeft niet veel mee te nemen om leuk te kunnen ‘vakantievissen’.
Ondanks het feit dat ik nog niet kan vissen besluit ik, in overleg met de buurman, toch te gaan voeren. Hij vist richting van het midden van het meer, ik pak de veel aantrekkelijkere linker kant. Na een kleine wandeling heb ik een plekje gevonden van waar ik kan voeren en wat vanaf de camping te bevissen is. Ik zie mijn boilies in het heldere water naar beneden dwarrelen, een snoek schrikt en schiet weg. Na het voeren sta ik te genieten van een kleine meerval die zich vol overgave op mijn boilies stort. Niet veel later komen ook de eerste karpers nieuwsgierig azen. Het zijn maar kleintjes, maar hoe gaaf is het om zoiets te zien?!
Foutje, bedankt!
Midden in de nacht wordt ik gewekt door een volle fluiter, de spoel wordt met geweld leeg getrokken. Als na een halve minuut de buurman eindelijk buiten de caravan staat, stopt de run. Het dringt tot mij door dat hij niet de snelste is. Hoe bedoel je “ze bijten niet door?
De volgende dag blijkt dat de stek pas over een week vrij komt. Foutje van de chef. En ik heb beloofd hier nog een week te blijven. Godver!! De buurman vind het echter geen probleem dat ik naast hem kom zitten. Hij weet mij te melden dat een vergunning voor slechts 2 hengels op dit meer voor een week € 80,- kost. Tel daarbij op dat negentig procent van de oever privé bezit is en ik dus alleen op de camping terecht kan besluit ik, als zuinige Hollander, eerst te kijken wat het oplevert voor ik dit bedrag investeer.
Die avond vaar ik de lijnen uit met de plastic speelgoedboot. Sjoukje blijft bij de hengels. Nadat ik mijn rigje samen met wat boilies te water heb gelaten lijkt het of het water begint te koken. Een mega bellen plakkaat stijgt naar het oppervlak, “dit wordt vangen” denk ik verlekkerd. Terwijl ik zit te genieten in de boot hoor ik in de verte mijn naam. Als ik de boot draai zie ik ‘meine allerliebste’ met een kromme hengel staan. De campinggasten op de achtergrond proberen mij duidelijk te maken dat ik haast moet maken. Juist! Peddelen is alles wat rest en ik ben net op tijd om de vis te scheppen.
Onze eerste Oostenrijkse vis een feit! Ik vaar die avond nog 3 keer heen en weer. Pas de laatste keer ben ik eerder terug dan dat de hengel loopt. “Toch 20 kg Oostenrijkse karper gevangen” grapt Sjoukje. “Wel in 4 delen”, is mijn korte en lichtelijk teleurgestelde antwoord. Ik besluit de nacht niet door te vissen, dit zou gekkenwerk zijn en deze knollenbak is ook niet wat ik zoek.
Runs bij de buurman
Die nacht droom ik over gillende beetmelders en Oostenrijkse bakken. Dit eerste blijkt echter geen droom te zijn, …wat een aanbeet! Op het moment dat ik gestommel hoor in de caravan naast ons stopt de aanbeet. “Wat een dwaas, zo doen wij geen oog dicht” mompel ik tegen Sjoukje.
“PIEEEEEP, kut alweer! Rits open en sprinten! Ik maak contact met de vis, de matchhengel staat direct zo krom als een hoepel. Daar sta je dan; compleet naakt, met een hengel van een vreemde te drillen. Nu maar hopen dat onze Oostenrijkse vriend ook deze keer niet wakker is geworden. De beste man schrikt zich waarschijnlijk rot als hij mij zo zou zien. Het gevecht duurt lang, heel lang. Dit zegt echter meer over de hengel dan over de vis. Tot overmaat van ramp eindigt de dril in een wierbed en los ik de vis. Als bonus draai ik, met het oog op visveiligheid, zijn andere hengel ook maar in. Terug in de slaaptent blijkt Sjoukje nog meer geërgerd dan ik. Nu snap ik ook waarom er op de eerste camping geen karpervissers welkom zijn.
Slapeloze nachten en niks vangen, dat lijkt me niet de bedoeling. Tijd om knopen door te hakken. Om 8 uur staan we met een, wederom volgepakte, auto bij de slagboom. “Tschüss”, groet ik de chef. Dit is mijn laatste Duitse woord voor deze vakantie denk ik bij mezelf.
Terug naar Frankrijk
1100 km later komen we aan bij een kleine franse boerencamping aan de middellandse zee. De teller staat inmiddels op 2850 km. Het voelt als thuiskomen en de vakantie kan eindelijk beginnen. De vergunning is snel gekocht. Samen met de Guide de Pêche en de Michelin gids kan ik op zoek naar een mooi water.
Een handig hulpmiddel in de zoektocht naar ‘openbare karpers’.
De zogenaamde Guide de Pêche is overigens een bijzonder handig en gratis boekje. Soms moet je er om vragen, maar elk office du tourisme heeft ze liggen van het de departement waarin je je bevind. Zo heb ik alle boekjes van zuid Frankrijk door de jaren heen verzameld. Al het te bevissen water binnen de vergunning staat er in omgeschreven. Sommige departementen hebben er een boekje van meer dan 100 pagina’s van gemaakt. Boordevol informatie over nachtvis zones, regels, aanwezige vissoorten, enduro’s enzovoorts.
Ik heb een grote verzameling van deze handige boekjes.
Het dichtstbijzijnde water ligt op zo’n 25 kilometer van de camping. Het is een klein meer van 2 ha midden in de ongerepte natuur. Het wordt omringt door bamboe, 2 ijsvogels vliegen van stengel naar stengel. In het water dobberen een paar schildpadden. Als er ook nog een slang voor mijn voeten weg glijdt waan ik me helemaal in de tropen.
De natuurpracht hier is waanzinnig.
Eindelijk de hengels in
Ik plof op de eerste de beste stek neer en gooi 2 hengeltjes uit. Ondertussen is er een lokale visser bij ons komen staan. Een mooi moment om wat informatie te vergaren. “Carp ici?” Vraag ik. “Oui”, antwoord de man. “Combien de kilo”? Is mijn standaard tweede vraag. Ik spreek mijn talen goed jongens!! “Vingt kilo, c’est une koi.” Ik bedank de man en vraag Sjoukje hoeveel “vingt” is. Een koi van 20 kg, jaja..
Terwijl ik lig te dagdromen over een fotoreportage van mezelf met een oranje koi van 20 kg zie ik vanuit mijn ooghoek een witte schim door het water glijden. Tering!! 20 kilo is hij niet, maar een plaatje is het zeker!
Deze rakker staat per direct bovenaan mijn verlanglijstje.
De dag verloopt visloos, de koi heeft de rest van de dag in dezelfde hoek gelegen. Hier wordt dan ook royaal gevoerd. De volgende dag zijn we 6 uur in de ochtend terug. Sjoukje blijft wederom bij de hengels, dat vertrouw ik haar inmiddels wel toe. Ondertussen loop ik met de afstandsbediening van de voerboot naar de overkant. Op deze manier kan ik de lijnen strak tegen de takken aan leggen waar ik gisteren gevoerd heb. Het werkt; na een uurtje komt er beweging in de rechterhengel. Ik twijfel geen moment en blok de vis. Deze biedt goed weerstand en blijft vol voor de takken gaan. Na 3 mislukte pogingen buigt de vis af. Niet veel later ligt er een mooie schub in de mat.
Yes! De eerste Franse vis is binnen!
Ik ren weer naar de overkant, Sjoukje legt de boot in het water. Handje voer erbij en varen maar. Op dat moment loopt de andere hengel af. Ze twijfelt geen moment. Pakt de hengel en blokt de vis. Om deze daarna keurig af te drillen.
Er volgen deze ochtend nog 3 vissen. Best leuk voor een ochtendje vissen, na afloop voer ik de stek nogmaals goed aan.
Poging 2
De volgende ochtend zie ik tijdens het uitvaren 3 vissen op de stek azen. Een schub en kleine spiegel hebben het voer duidelijk gevonden. En jawel, ook de koi hangt ondersteboven op de stek. Bingo!!! Al snel vang ik het spiegeltje. Niet veel later meldt zich ook de schub. De derde aanbeet laat echter langer op zich wachten, maar ook die komt. Ik blok de vis, deze draait keurig naar rechts, de slip gaat losser. En dan gebeurd het, de druk valt volledig weg. “NEE! Waarom?!” vraag ik mezelf af. Ik slinger mijn hengels direct achterin de auto. Tijd voor ontspanning!
Niet praktisch om vanaf te vissen.
Een nieuw stuwmeer
Na een dagje St Tropez komen we per toeval (lees: zonder toeval) in de buurt van een klein stuwmeer. Nadat we de asfaltweg verlaten rijden we een groot natuurgebied binnen. De ondergrond bestaat uit rode lavasteen. Her en der staan wat dorre bosjes. Als er een kudde olifanten zou oversteken kijk ik niet raar op. Ook het meer is van betoverende schoonheid. Op Internet kon ik geen info vinden, altijd goed! Uit betrouwbare bron weet ik wel dat er een paar serieuze vissen rond zwemmen.
Er is echter 1 nadeel: het is 120 km rijden vanaf de camping. Sjoukje wil op die camping blijven en ’s nachts vissen ziet ze hier ook niet zitten. Dat wordt de wekker op 3.30 uur concludeer ik en begin te voeren.
Betoverende schoonheid!
Als we de volgende dag om 5 uur arriveren is het 9 graden celcius. Hier had ik geen rekening mee gehouden. Sjoukje is chagrijnig door het vroege opstaan, tel daar deze temperatuur bij op en de sfeer is weer fantastisch. Het enige wat ik haar aan kan bieden het grondzeil van mijn paraplu, ze wikkelt zich erin en valt in slaap op de grond.
De eerste ochtend loopt uit op een blank, de volgende twee ook. Inmiddels zijn we gesloopt door het vroege opstaan. Als het weer ook nog omslaat besluiten we de laatste week van de vakantie door te brengen aan een grindgat tegen de Spaanse grens.
Zou het hier dan lukken?
De camping ligt aan het water en in het verleden heb ik hier mooie sessies beleefd. Dus dit moet goed komen en die laatste 500 km kunnen er ook wel bij.
Het prachtige meer ligt er netjes bij!
De nachtvis zone is 800 meter breed en grenst direct aan de camping. Behalve de buitenkanten is de gehele zone vrij. Ik stel mezelf op in het midden. Sjoukje wil de nachten in alle rust door brengen in de tent 50 meter verderop. Ik besluit een paar nachten achter mijn hengels slapen. De eerste nacht vang ik een mooie vis van een kleine 15 kilo. Ik zet de vis zonder te fotograferen terug zodat Sjoukje haar verdiende nachtrust krijgt. De dag die volgt verloopt visloos, ondanks dat genieten we volop van het weer, de rust en elkaar. ’s Nachts vang ik 3 vissen en ik ben helemaal in mijn element. Eindelijk lijkt alles te lukken!
Eindelijk in mijn element.
De volgende ochtend wordt ik gewekt door een stel Spanjaarden die, 25 meter verderop, ongegeneerd een compleet kamp uit de grond aan het stampen zijn. What the hell!!Als ik onder mijn paraplu vandaan kruip blijkt er aan de andere kant van mij al een compleet kamp te staan. Een ware invasie aan Spanjaarden is begonnen. Trolleys met honderden kilo’s voer komen voorbij en worden niet veel later te water gelaten. Als om 11 ’s morgens de flessen whisky op tafel komen hou ik het voor gezien. Aan het eind van de dag staan er 66 hengels opgesteld op de strook van 800 meter.
Uiteraard wordt er, tot grote verbazing van de Spanjaarden, niks gevangen. Ik besluit niet meer te gaan vissen deze vakantie. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Deze vakantie is vooral dat laatste op mijn visserij van toepassing. Als ik een paar dagen later de oprit opdraai staat de km teller op een dikke 5000 km.
Volgende keer beter 😉
