Lac du Diable – Een sessie op het meer van de Duivel
Tijdens het staartje van afgelopen zomer trok Pieter Aalmoes samen met de liefde van zijn leven Margot naar het machtige Lac de Salagou. Dit karperstel werd vergezeld door Pieter z?n vaste vismaat Jol en het doel was duidelijk: het meer temmen en met een mooie serie karpers op de SD kaart huiswaarts keren. Lees in dit artikel of het hen lukt?
Klaar voor een nieuw avontuur!
Rood; de kleur van de aarde rondom het water waar ik samen met mijn vriendin, die eveneens rood is, en een kameraad ben wezen vissen. De Fransen noemen het ook wel ?Lac du Diable? oftewel het meer van de duivel. De kleuren komen overeen, en het kan er inderdaad aardig spoken…
Er huizen niet alleen karpers op Lac du Diable…
Op zoek naar een stek!
Als we donderdagavond rond half 11 aankomen, is daar niks van te merken. Het is een warme droge avond met nauwelijks wind. Bekaf van de 1400 km die we hebben afgelegd zetten we snel onze bivak neer. Uit de meegebrachte koelbox op gas worden snel drie ijskoude biertjes gepakt en open geplopt met de achterkant van een aansteker. Het duurt na het biertje nog maar enkele minuten voordat ons hoofd gevuld wordt met de 20, 25 en misschien wel 30 kilo wegende vissen die we zullen gaan vangen.
Bij het laatste licht worden er drie biertjes open getrokken.
Na een stevig ontbijt en met de beelden van onze dromen nog in ons hoofd willen we er de vaart in zetten. We trekken erop uit en gaan op excursie. De oevers worden verkend en de stekken besproken. Zelf ben ik hier voor de derde keer en weet inmiddels de meeste paden en stekken aardig uit mijn hoofd. Het is druk rondom het water maar gelukkig zijn er twee stekken waar we alle drie wel willen zitten. Met het rode zand en de dorre bomen lijkt het op een klein stukje Noord-Afrika.
De spullen worden opgehaald en onze eerste stek wordt ingericht. De dieptes op deze stek ken ik aardig, Jol gaat het water op om de puntjes op de i te zetten. De eerste avond wordt er gevoerd, gegeten en gedronken. Jullie kunnen wel inschatten dat we pas heel laat op bed liggen 😉 Als we wakker worden staat de zon al vrolijk te branden en ook vandaag zal de 30 graden weer worden behaald. In die rode oven snap ik de uitdrukking het meer van de duivel steeds beter.
Als we toen eens wisten wat ons nog stond te wachten…
The Swamp
We vissen met lood varirend tussen de 80 en 225 gram, afhankelijk van de obstakels en afstand. Lijnen strak als de gitaarsnaren van Hendrix of Santana staan gespannen over het wier. Al snel volgen de eerste aanbeten en komen er bij Margot en Jol meerdere vissen op de mat. We vissen run om run, dus ook ik heb al meerdere kansen gehad. Helaas weten ze bij mij allemaal de dans te ontspringen. Bij de eerste knapt de knoop van de voorslag en de andere 2 weten onder water een schitterende boom te vinden. Na 3 lossers wordt mijn zelfvertrouwen er niet beter op.
Sommige aanbeten worden verkloot in het wier.
Gelukkig maakt het uitzicht veel/alles goed.
Naast de missers, obstakels en het dampende moeras gooien ook lokale roofvissers roet in het eten. Volgens hen vissen we recht op de beste snoekbaarsstek van heel Salagou. Helaas vertellen ze ons dit niet zelf, maar sturen ze de Garde de Pche. De beste man vertelt ons dat we niet verder dan 80 meter uit de oever mogen vissen. Ook de stek van de lokale roofvisser ziet hij liever weer vrij van lijnen. Gelukkig weet onze nieuwe zigeunervriend die net op tijd komt aangerend, een boete te voorkomen. 750 hectare en dan dit gezeik. We zijn blij met onze nieuwe vriend, terwijl we in Nederland zo gewaarschuwd waren voor de lokale zigeuners. Zo zie je maar weer: beoordeel nooit op uiterlijk of afkomst.
First blood! Een spiegel die werd gestrikt in de vroege ochtend.
Verkassen!
Na 4 nachten op deze stek hebben we het allemaal wel bekeken. We kregen slechts 3 vissen op de mat die meer wogen dan 10 kilo. Voor de rest kwamen er alleen maar spiegeltjes uit met een gewicht tussen de 4 en 6 kilo. Later horen we dat er al 3 jaar op rij 500 kg per jaar aan spiegels wordt uitgezet. Als we daar waren blijven zitten hadden ze vast allemaal onze tijgers weten te vinden.
Het water heeft een aantal flinke injecties met kleine spiegeltjes gehad de afgelopen jaren.
Blij met deze vissen maar verlangend naar meer besluiten we te verkassen. Een bevriende visser uit Nederland weet toevallig dat er 2 maten van hem vertrekken en we mogen de stek overnemen.
Als je een goede week van huis bent moet je jezelf wel goed verzorgen en stroom kan daarbij niet ontbreken.
Jol stapt alvast in de boot met wat spullen en vaart die kant op. Dit om ervoor te zorgen dat iemand anders ons niet voor is. Margot en ik slepen de rest van de spullen richting de aanhanger en auto om die over de weg naar de parkeerplaats van de nieuwe stek te brengen. Vanaf daar is het nog zeker 25 minuten varen of 45 minuten lopen door de bergen. De meeste spullen vinden hun weg over het water via Jol en zijn veerpont, de laatste beetjes nemen Margot en ik mee tijdens onze bergwandeling.
Wat een machtig water!
Het is een adembenemende plek en niet te vergelijken met het moeras vol obstakels waar we vandaan kwamen. Ook nu voeren we de stekken aan en bouwen we het kamp op om de volgende dag pas de rigs op de juiste plekken te positioneren. 2 spots worden aangevoerd met tijgers de andere met de Originals van Martin Post in de smaken Liver Squid en de good old Scopex.
Tijgernoten en boilies: een winnende combinatie.
Lijndruk beperken
Tijdens ons ontbijt merken we dat het niet meer zo warm is en de wind behoorlijk is aangetrokken. Nu het eindelijk cht visweer is, willen we ook snel de lijnen uitvaren. Het blijkt een behoorlijke kunst te zijn om vanaf 200 250 meter in een lijn recht terug te varen naar onze stek, maar het lukt. Die nacht volgen de eerste aanbeten en meerdere vissen van gewicht komen op de mat. De boilies vinden nu in rap tempo hun plek op de bodem en de runs volgen elkaar snel op. We vissen met 5 hengels om ervoor te zorgen dat de lijndruk minimaal is. Gelukkig heeft dit resultaat en alle hengels leveren vis op!
Kaboemmm, een buffel van een schub voor Margot.
Op dieptes tussen de 10 en 18 meter weten we 12 vissen te vangen over 4 nachten met 5 hengels. Door het drop-off systeem en iedere keer in de boot te stappen resulteren alle aanbeten in vis. Mijn zelfvertrouwen groeit dan ook weer gestaag naar zijn oude niveau. Margot vangt 1 schub van 19 kg (een nieuw persoonlijk record) en een schitterende rijen.
De mooiste (vis) van de trip!
Jol strikt een mooie spiegel met een pens die qua omvang waarschijnlijk meer bij mij had gepast. Ook een langgerekte 30 plus-vis weet de weg naar zijn mat te vinden. Ook ik word op mijn wenken bediend met schitterende zware vissen en drills waar je U tegen zegt. Pfff, wat een droom van een sessie.
Iedere nacht komen er meerdere toffe vissen op de kant.
Door de dieptes voelt het telkens of er aan de andere kant van de lijn een bulldozer op volle snelheid een afgrond in rijdt: zo zorgt iedere vis weer voor topsport en verzuurde armen. Het meer van de duivel? Maar dan wel n met een goed hart die je doet verlangen naar een snelle terugkeer.
Kanonskogels als deze weten je slipschijven goed uit te testen.
Inpakken en wegwezen
De dag van inpakken nadert met rasse schreden. Wij willen nog lang niet weg, maar ook aan dit avontuur komt een einde. Onze spullen zijn er wel klaar mee: een elektromotor die met ducktape aan elkaar zit, hoofdlampen die het begeven en schepnetstelen die spontaan afbreken. Misschien is het een teken en we vertrekken dan ook (met al onze herinneringen) terug naar Nederland.
Het was een fantastische trip…
Tijd om naar huis te gaan!
Een dag later volgt een appje van een bevriende Duitser die er nog zit: zijn stek is ondergelopen en het waait zo hard dat je het water niet meer op kan in de boot. De voortekenen waren goed en de duivel heeft zijn ware aard weer laten zien?
Thumbs up! Het was een heerlijke sessie.
Filmpje!
Ter aanvulling op dit verhaal heb ik ook een reeks foto’s en videobeelden verwerkt tot een korte video. Veel kijkplezier!
Au revoir!
