Mijn Passie: Riviervissen – Dave van den Hurck

Dave vertelt in dit artikel over een twee weekse sessie die hij samen met z’n vader viste op een grote Franse rivier. Een visserij die niet eenvoudig is en vaak veel tegenslagen kent! Ook Dave kreeg zijn portie ongeluk te verwerken…

Het begon allemaal een aantal jaar geleden. Voor het eerst kwam ik in aanraking met de woeste Franse rivier. Wat een slok water was het en wát een ruige, maar mooie natuur. Hier moest en zou ik aan de slag gaan, dat wist ik meteen toen mijn ogen voor het eerst over de waterspiegel tuurden!

Een fraaie schub uit de eerste trip.

De eerste sessie, een tweetal jaar geleden, was meteen een succes. We gingen met vier man richting de rivier en we vingen een flink aantal vissen. De rigs werden geplaatst op strategisch sterke punten en bevonden zich op een hard plateau en in een diepe kuil in de vaargeul. Toch wist ik dat ik snel alleen terug moest gaan. In mijn eentje kon ik gemakkelijker ‘mijn ding doen’ en mijn eigen strategieën bepalen.

De voorbereiding voor deze grote sessie begon al in de winter. In deze maanden ben ik meerdere malen naar de rivier gereden met mijn Vortex boot om te gaan zoeken naar potentiële stekken voor de voorjaarstrip. Regelmatig was dit een ware veldslag over de vele zandwegen die langs de rivier lopen. Door de hevige regenval in deze maanden waren de wegen vaak onbegaanbaar en moest dus alles worden gedaan vanuit de boot. Mede dankzij de hulp van mijn beste maatje Nick heb ik een aantal stekken gekozen die het zouden moeten gaan doen…

April 2014, de twee weekse sessie

Tijd om te gaan vissen, dit keer samen met mijn vader! Twee weken hebben we de tijd! De eerste stek die (instant) bevist ging worden, was een stek die behoorlijk stroomopwaarts op de rivier was gesitueerd. Hier is de rivier wat smaller. Deze regio wordt gekenmerkt door zijn mooie natuur doordat de bevolkingsdichtheid er erg laag is. De regio kent dan ook vele idyllische dorpjes. Aangekomen in één van de dorpjes aan de rivier werd de complete zooi uitgeladen, de boot opgeblazen en werd er koers gezet naar stek 1.

Ik voelde me meteen koning ter rijk en barste van de energie om weer ‘vol gas’ te gaan. Tijdens deze paar dagen op de stek moest ik soms terug naar de auto varen voor bollen en wat proviand te gaan halen. Wat me stoorde (en waar ik me niet goed bij voelde) was dat we hierbij, tot enkele keren toe, langs een ‘carpist’ moesten varen die daar ook actief was. Vermoedelijk kon deze persoon niet hebben dat er een aantal Nederlanders actief waren op ‘zijn’ stukje rivier want de 2^e nacht kregen we controle. “Piepppppppppppppppppp!” Klonk er uit mijn beetmelder. Ik schrok en dacht “damn, ik heb beet”. Als een malle kwam ik mijn slaapzak uit en m’n pa strompelde achter me aan. Al rennende naar de hengels zag ik 2 wazige figuren bij mijn stokken staan. “Het zal toch niet”, dacht ik. “Pa controle” waren mijn eerste woorden.

De onvriendelijke monsieur begon van alles te vragen en op te schrijven. De net natgemaakte lijnen moesten binnengedraaid worden. Wat ik toen nog niet wist was dat er, een maand later, een fikse bekeuring op de mat zou vallen. Vreemd genoeg mochten we die nacht nog wel gewoon blijven slapen op de stek (wat eigenlijk ook verboden was). Even later, doordrenkt door de regen, besloot ik om mijn slaapzak weer op te zoeken. Ik stak nog even een peuk op en kon maar niet bevatten wat er zojuist gebeurd was. We waren gesnapt midden in de struiken waar waarschijnlijk zelden iemand kwam.

Een heerlijke stek! Alleen… klote dat je er niet mag nachtvissen.

De volgende ochtend bij dag en dauw rolde ik zowaar bijna uit mijn slaapzak. “Eerst koffie”, dacht ik. De fluitketel werd op het vuur gezet. Voordat we de stek op gingen ruimen nuttigeden we eerst een bakkie leut. Met een mok koffie in mijn hand keek ik over het water en genoot van de mooie ochtendmist die zorgde voor een fraai beeld. De vroege voorjaarszon gaf al een teken van leven en zorgde voor een heerlijk ochtend gevoel.

Hierna was het tijd om naar stek 2 te vertrekken. Deze stek lag 10 km varen stroomafwaarts. Gepakt en gezakt zetten we koers richting de volgende stek. Niet wetende dat de boot veel te zwaar beladen was kregen we ook nog last met de buitenboord motor, die er al vrij snel mee stopte…. “Damn, en nu?! Ook dat nog!!” We konden ons amper bewegen in de volgepakte boot en ik moest de motor opnieuw aanslingeren. Met een bezweet voorhoofd lukte me het uiteindelijk toch. Dan maar op halve kracht verder varen.

Ik zette koers richting de stek. Op grote afstand achter mij vaarde een grote dieplader. Dit gaf mij een mooi uitzicht turende over de rivier, tot… totdat de motor er vervolgens wéér mee stopte. Dit mag niet gebeuren op de rivier! Stel je voor dat het erg hard stroomt en je zit daar midden op de rivier met een vol geladen boot, dan ben je het haasje!

Dit keer lukte het niet om hem gestart te krijgen. De grote dieplader kwam sneller dichterbij en daar lagen we dan; midden op de rivier met mijn bootje. Met man en macht konden we onze boot naar de kant roeien. Ik besloot om pa achter te laten in de struiken en de spullen in 2 keer naar de stek te varen. Laat in de middag was het dan toch allemaal gelukt. Pa zorgde voor een heerlijk avondmaal waarna ik even kon bijkomen.

Het is heerlijk om samen met m’n pa zo’n trip te kunnen beleven!

De stek was op de doorgaande rivier en kende geen obstakels. Waarom koos ik juist voor deze stek? Het antwoord is simpel: de stek lag 200 meter verwijderd van een strategisch punt waar een kanaal en de rivier bij elkaar kwamen. Dit leek mij een goede stek waar veel vissen bij elkaar kwamen. De strategie was vooraf al bepaald. Dit was namelijk plan B. Mijn eerste ‘back-up’ na de vorige stek. De stek was inmiddels wel al enkele dagen aangevoerd. Ik besloot om een brede strook van 500 meter aan te voeren midden in de vaargeul en vervolgens zo strategisch mogelijk de stek te bevissen!

Een teken van leven

Die avond genoten we van een koud biertje. Stiekem tuurde ik over de rivier. Het begon al donker te worden en ik kreeg een speciaal gevoel. De rillingen sloegen me rond het lijf toen ik aan de overkant 2 karpers zag springen en de adrenaline schoot door me heen! Vanaf de kant gokte ik dat dit ongeveer op het bevoerde gedeelte van de rivier was. Wat een heerlijk gevoel was het om al zo vroeg een teken van leven te krijgen.

Een prachtig plaatje! Laat die vissen maar komen!

Om de rust aan de waterkant te waarborgen besloten we om redelijk op tijd de slaapzak in te kruipen. Ik kon de slaap maar niet vatten. Mijn hersenen draaide overuren. Lagen de rigs goed? Is er goed gevoerd? Enkele uren nadat we te bed gingen werd dit bevestigd met een snoeiharde run uit de vaargeul. De vis nam meteen een 20-tal meters lijn van mijn spoel. Ik probeerde niet teveel druk uit te oefenen aangezien er weinig obstakels in de buurt bevonden. Het logge gevaarte aan de andere kant van de lijn liet me letterlijk alle hoeken van de rivier zien. Al meer dan 20 minuten stond ik met een kromme hengel toen ik weer wat lijn begon terug te winnen. De vis liet zich niet zomaar vangen. De vis kwam over het talud en ik merkte dat hij zich verslagen voelde. Het net werd onder een mooie schub gestoken van bijna 16 kilo. Diezelfde nacht kon ook pa zijn eerste vis verwelkomen van 15 kilo rond.

Deze schub was zeer welkom!

Op 2 nachten wisten we 2 mooie dertigers te pakken en een paar 20 ponders. Toch voelde ik al snel dat deze stek niet zo productief was als ik dacht en was het alweer tijd om te verkassen. Dit was namelijk een nachtviszone op de betreffende rivier. Regelmatig kregen we hier bezoek van locals en dit was niet mijn ding. Ik voelde me bekeken en bespioneerd.

Een nachtje rust in een hotel

In de vroege volgende ochtend verkasten we met alle spullen verder stroomafwaarts. We bevonden ons nu aan een redelijk bekend stuk van de rivier waar we het toch wilde gaan proberen. We kregen hier geen enkele vis op de mat. Er kwam geen teken van leven. Het leek wel of de vissen de rivier hier verlaten hadden. Er was niks te bekennen. Hier kon ik het maar een dag uithouden. Uit eerdere info en speurwerk op internet wist ik dat veel dikke vissen op dit stuk van de rivier naar putjes waren gebracht. Aangezien de nieuwe aanwas erg groot was moesten er toch alweer enkele toppers zijn rondje zwemmen.

Weer verkassen dan maar en ondertussen kwam het einde van de sessie langzaamaan in zicht. In deze laatste 5 dagen moest het gaan gebeuren. Na 9 dagen was ik toe aan een douche. Ik voelde me leeg van binnen. Na 3 keer verkassen in 9 dagen was de tank bijna leeg. We besloten daarom ook om vroeg in de avond de auto vol te laden en koers te zetten richting een goedkoop Frans hotelletje. Even een douche pakken en onszelf herpakken! Alle tegenslag van de laatste dagen moest ik even verwerken. Daarnaast moest ik een nieuw strijdplan bedenken! Het begon met een heerlijke douche in een douchecabine waar je jezelf amper kon draaien. Ik als mager mannetje bedacht me hoe een man van dik over de 100 kilo zichzelf hier kan douchen..?

De volgende dag vertrokken we (als herboren) al erg vroeg richting de laatste stek die op mijn lijstje stond. Hier moest het gaan gebeuren en ik zou alles uit de kast gaan halen. Bollen hadden we nog ruim voldoende, dacht ik… Niet wetende wat er zou gaan komen!

Het roer gaat om!

De tactiek werd besproken met pa. We besloten om het eens over een andere boeg te gooien. Er werd alleen maar overdag gevist. ‘s Nachts wilde we de stek rust geven om zo de vissen vertrouwen te geven in het aas. Laat in de avond ging ik gepakt en gezakt met 2 grote emmers aas de boot in en de rivier op. De stek was in februari al uitgepeild zodat ik nu precies wist waar ik zijn moest. De hotspots waren snel gevonden en het storten kon beginnen. “2 grote emmers jongen? Je ben gek!” “Ja pa, 2 emmers.”

Die avond genoten we van een lekker koud biertje en de rust. Die nacht volgde er een controle van een ietwat vriendelijke garde. Hij vertelde ons in het Duits dat er op deze stek ‘s nachts niet gevist mocht worden. Was ik even blij dat de hengels omgekeerd op de rodpod lagen. Na een vriendelijk gesprek met de garde werd er verteld dat we hier ook niet mochten kamperen. Dit was letterlijk en figuurlijk een domper van jewelste voor mij. Het zit alweer niet mee. Moeten we zo de laatste dagen van de sessie voortzetten? Blijkbaar wel. Voor deze nacht was het geen probleem om te blijven zitten aangezien het al diep in de nacht was.

Hakken 2.0

Vroeg in de ochtend was ik al wakker om te kijken of er al teken van leven kwam. Op enkele kringen en aasbellen na kon ik weinig zien. De hengels werden opgetuigd en naar de hotspots gevaren. Deze dag verliep erg rustig. Was ook te verwachten na zo een grote voer hoeveelheid. Ik bleef vertrouwen hebben in wat ik deed. Mijn denkwijze zat goed en besloot om houvast te houden aan mijn tactiek. In de avond gingen er weer 2 grote emmers aas erg verspreid te water over de rivier. Om wat sneller iets proberen los te krijgen werd deze emmer voorzien van een heerlijke dip.

Een van de grotere vissen uit de laatste dagen van de trip!

Het moest de dag erna toch wel los gaan hoopte ik. De moed van pa zakte al in zijn schoenen. Hij had me nog nooit zo bezig gezien en verklaarde me voor gek. Waarom gooi je toch zoveel aas te water jongen? “Ik weet wat ik doe pap, wacht maar tot morgenvroeg, je word gek”.

Ik kreeg gelijk!

Wat volgde was een waar gekkenhuis. 27 aanbeten in 5 dagen tijd en dat allemaal overdag! 24 vissen hebben we kunnen landen waarvan 10 dertigers en 2 veertigers. Mijn tactiek had gewerkt. Zo zie je maar weer dat loon na werken komt. Achteraf had ik deze 5 dagen nog eens geanalyseerd. De vissen konden we onderscheppen in hun trektocht richting het paaigebied trekken. Ik voerde vanuit het kanaal de grote kom in van de rivier. Hier heb ik de vissen tot een stop kunnen dwingen en zo langer de kom in kunnen houden. Dit bleek achteraf ook doordat we na 5 minuten onze rigs in het water hadden al beet kregen. De vis lag gewoon te vreten op de stek. Gek genoeg vingen we ook geen enkele meerval en was de sessie toch nog gered.

Een rivierspiegel om je vingers bij af te likken!

Zo lukt het ons om de sessie alsnog te doen slagen, ondanks alle tegenslagen! Dit geeft moed voor een volgende trip. Ik kijk er nu al naar uit!

Speciaal voor m’n pa: Thanks my friend!

Dave van den Hurck