Murphy schaakmat gezet – Mark Hoedemakers
Het VBK heeft met Mark Hoedemakers een gedreven voorzitter. Hij is een karpervisser tot in zijn diepste vezels en in dit artikel vertelt hij ons over de ‘Heylakker’; een prachtig water welke in beheer is van zijn goede vriend Theo Pustjens. Mark neemt ons mee naar het voorjaar van 2015…
Die namiddag
Gluipend, sluipend, over het water kruipend stuur ik de rubberboot over één van de ondieptes die de Heylakker rijk is. Als ik gevind was, wist ik het wel. Hier zou ik zwemmen, baden in de zonnestralen. Hier of in de kom achter de takken van een stek die ‘het oostblok’ wordt genoemd. Langs het jonge riet schuift een vuurrode goudkarper voorbij. Hij of zij merkt me niet op en gaat onverstoord verder met de orde van de dag, die langzaam reeds tot avond verwordt.
Wat zou ik haar graag een keer zien opdoemen in volle voorjaarsglorie…
Het uiteinde van de baai, kortbij het weggetje, is verzadigd van bruine wolken. Een groepje spiegels tot tegen de dertigpondsgrens laveert voorbij. Misschien halen enkelen onder hen zelfs 15 kilogram op de Schaal van Heaton, maar die zekerheid heb ik niet. Water bedriegt wel eens, net als zij die, door de band genomen gehuld in kleding met overheersend groene tinten, het zoete sop bevissen. Wat dat betreft zijn alleen de vissen eerlijk. Eentje is getooid met een behoorlijke schub op een flank, maar Single Scale is het niet. Als ik haar een keer zou kunnen zien opdoemen in volle voorjaarsglorie. Alleen al de aanblik zou de honger stillen. Voor even toch.
Een wit-zwarte schub trekt een groepje anderen vooruit, over het al welig tierende wier. Een eruptie van algen lijkt het wel, doorweven met gangen en gaten. Wat zou ik hier graag een rigje droppen, maar het gaat niet. De takken en struiken vormen een ondoordringbare vesting. Tot aan de toegangspoort en niet verder!
Laat het maar een schaakspel blijven, de jacht is zoveel mooier als ze puur is. Na 9 gevangen karpers uit 10 aanbeten – bij die ene was ik door mijn eigen schuld simpelweg kansloos – dacht ik gewoon op het elan van exact een jaar geleden door te kunnen gaan, ware het niet dat in de nacht en ochtend van 11 en 12 mei mijn vertrouwen als een clusterbom uit elkaar spatte. 4 loepzuivere aanbeten, waarvan er 2 los schoten na het maken van het eerste contact. Bij ééntje brak het rigje vlak achter de achtknoop bij het lusje aan de wartel en de andere… Tja, als je denkt dat die Murphy al overschot van gelijk heeft, vindt dat heerschap ik kwestie het meestal nodig om zijn stelling nog wat meer kracht bij te zetten, zodat we hem zeker niet zullen vergeten. En dus kwam aanbeet nummer 4 slechts een tiental seconden na de derde. Twee handen, twee hengels, en het besef dat mannen geen twee dingen tegelijk kunnen. Nu, datgene wat we doen, doen we dan ook meestal erg goed. En: dat is ook wat waard!
Where the wild things are…
Een viertal uit de kluiten gewassen graskarpers merkt me op. Ze ploegen een grote boeggolf in het ondiepe water, in een grote boog om me heen. De leliebladeren wiegen in de deining en zijn samen met mij de stille getuigen van dit grassiesgeweld. De twee grootste van het kwartet zouden vast en zeker welkom zijn aan m’n partikeldis. Robby wist vorige zomer zo’n torpedo in z’n net te trekken van ruim 24 kilogram. Die beste vis was lang niet de grootste die dit water herbergt…
Die beste vis was lang niet de grootste die dit water herbergt…
Die avond
Ik voer met mondjesmaat wat tijgers, boilies en hennep in de twilight zone. Daar waar ik ze straks zal trachten in de val te lokken met mijn super-chods en in multi-minamino gesaokte fu5-jes. De komende uurtjes is het een kwestie van rust op de stek, rust in het hoofd. Ik haak de tros van de boot aan de steiger en zoek voor even het gezelschap op van Elly en Geert, die na een aantal lange maanden winterslaap ook terug van de partij zijn aan de Heylakker.
Enkele uurtjes later liggen de hengels statig op de elektronica en zoek ik na de intrede van de duisternis het warme fleece van de slaapzak op. Een handvol foto’s van de ondergaande zon ben ik al rijker. Wellicht brengt de nacht, net zoals gisteren, nog wat andere rijkdom op de kant.
Die ochtend
Een enkel signaal van mijn meest rechtse beetmelder haalt me om 6 uur ’s morgens uit een lange nachtrust. Er blijkt helemaal niets aan de hand te zijn en ik kies er meteen voor om de rig opnieuw uit te varen. Bovendien kan ik nu meteen ook de linker montage verplaatsen van de langgerekte richel waarop hij ligt te pronken, naar de andere strook. 3 hengels op de gekende trekroute nu, onderscheppen wil ik ze, met haakjes en handen. Robby, die op de leemstek vist, heeft me vannacht geen bericht gestuurd. Ik concludeer dat het ook bij hem een stille nacht is gebleven. Nu, de ochtendstond heeft hier goud én karper in de mond, mijn hoop is dan ook gesteld op verregaande consequentie van haar kant. Het goud doemt al op van achter de einder, dus wat dat deel betreft komt ze alvast weer haar in zegswijze verpakte belofte na.
Hengels bij handbereik!
Ik posteer me op de bedchair, die ik vanonder het open tentzeil heb gehaald. Niet veel later zitten we met z’n tweeën achter de hengels, want Johny is gearriveerd. Hij pleegt een tussenstop op weg naar de bakker. Ontbijt heeft hij niet voor me bij, maar wel een portie geluk. Hij is vanop de oever getuige van mijn kortste dril van dit nog prille seizoen. ‘Darius’ bood geen noemenswaardige weerstand maar oogst wel bewonderende blikken op zijn 2 prachtige roosjes schubben, die aan beide kanten van haar lichaam het lederen vel draperen. “Een mooie meid,” zegt men in visserskringen!
Prachtige roosjes schubben op de flanken!
De vangst van de dag gebeurt dit keer niet op de eerste landtongstek, maar in het zogenaamde ‘oostblok’, waar Theo gisterenavond halt hield. Het lijkt erop dat de stille wens, die gisteren door m’n gedachten dwaalde, verhoord werd door Moeder Natuur. Single Scale, oude rakker en daarmee ook lotgenoot van Theo, ging na ruim anderhalf jaar te zijn verdwenen van de radar nog een keer in de fout. Normaal doet ze dat maar 1 enkele keer per jaar, uitzonderingen daar gelaten. In 2013 echter, belande ze maar liefst 4 maal in de cradle en 3 van die keren gebeurde het in een tijdspanne van amper 19 dagen. Dat zinde me allerminst, maakte me bezorgd. Zo’n abnormale gedragingen wijzen maar al te vaak op problemen ‘in de kop’, problemen in het lijf. Bij aftakeling verslappen de instincten.
Ook bij ‘Robin’ vielen de vele vangsten op, in wat later zijn laatste levensjaar bleek te zijn toen hij naar de eeuwige grindplassen vertrok. Gelukkig is dat scenario hier niet van toepassing want Theo hield haar weer even vast, voordat ze met haar grote, accoladevormige schub op de linkerflank weer in de diepte verdween.
Ik was zelf door het dolle heen door deze heerlijke vangst en bengelend aan Theo’s wolk mag ik zelf weer uitrukken met een kromme hengel in de hand. Er had opnieuw een krachtpatser gerommeld met mijn rig in de buurt van de struiken en takkenjungle aan de andere oever. De eerste Heylakkerschub van het jaar gaf zich lang niet zo snel gewonnen als zijn voorganger, maar beet uiteindelijk toch in het stof, toen ik hem de tweede keer dat hij scheppensklaar lag kon omsluiten met het net. De dertiger ging voor enkele minuten in de recovery sling, want aan de overzijde van het grote water had Robby z’n spullen al ingeladen. Hij was vanzelfsprekend de uitverkorene om het beest samen met mij te vereeuwigen.
De eerste Heylakkerschub van het jaar!
Ondertussen staat de zon al hoog aan de hemel en begint Jean aan zijn tweede rondje snoeken. Voor bezoek van een karper als Single Scale lassen ook roofvissers graag een korte pauze in! Na Eddy, die hetzelfde plan als Jean had maar bij gebrek aan een werkende accu dat door de neus geboord ziet, komt ook Henk langs op m’n stek. Robby volgt in zijn kielzog en het trio toeschouwers brengt me duidelijk nog meer voorspoed. De top van de middelste hengel buigt zachtjes door en nog voor de beetmelder een tweede piep kan slaken, heb ik de stok vast en stap ik beheerst enkele meters achteruit. Routineus ga ik aan boord van de boot en zet ik koers richting overkant.
De zevenvinner duikt onder de lijn van de rechtse hengel, maar dit euvel gooit gelukkig geen roet in het eten. Ik slaag er in om de uitstaande lijn over me heen te wippen en de dril aan de rechterkant van de andere lijnen verder te zetten. Na enkele minuten ontwaar ik een heel aantal grote schubben op een spiegellijf in het heldere water naast de boot. De karper is nog enkele meters diep zijn strijd aan het leveren, maar ik roep al vol enthousiasme: “Lucky!” naar de 3 toeschouwers die mijn capriolen van op de kant gade slaan. Wat hou ik van de aanblik van een rondjes trekkende zoetwatergigant die de slip van de molen keer op keer in beweging zet. Wat hou ik van het gevoel dat me bekruipt, eenmaal de strijd gestreden is en ik aan het langst eind heb kunnen trekken! Ook deze spiegel volgt de goede voorbeelden en vindt haar waterloo in de nylon mazen van deze nederige visser.
Een fraai stukje België, de Heylakker.
Als Robby het net van me overneemt en ik het rubberen schip veranker aan de steiger, blijkt het niet Lucky te zijn die zich heeft laten strikken, maar om Yuma te zijn. Ook een prachtig beschubde spiegel, maar met iets minder vlees tussen de vinnen. Dat mag de pret niet drukken, want op schoonheid staat geen maat. Theo, die zijn sessie pas beëindigde, is nu ook op het appèl verschenen en onder hoongelach onderga ik de fotosessie én een nat pak. Vorig najaar trok ik in het holst van een koude novembernacht ook al te voorbarig conclusies.
Toen was ‘Zohra’ de vis die ik met good old Lucky verwisselde. Theo beveelt me de foto’s van laatstgenoemde af te drukken en boven het bed te hangen. Ik beloof hem oprecht zijn goed bedoeld advies te volgen.
De straf voor mijn schromelijke vergissing!
Een heerlijk getekende spiegel!
Na het inpakken van de spullen keer ik nog even terug naar de ondieptes achter het riet en de takken, na enkele kilo’s boilies te hebben gevoerd op de beviste stek. In tegenstelling tot gisteren oogt alles desolaat. Stilte voor de storm, die hoe dan ook binnenkort zal losbarsten. Bij het aanbreken van de eerstvolgende warme dagen, schat ik dat hommers en kuiters zich weer zullen vinden, gebonden door paaidrift. Dan kolkt het hier en schuimt het. De weersvoorspelling voor de komende dagen echter, zijn in het voordeel van de visser. Ze kopen ons tijd. Geven ons extra kansen op de vangst van een karper op haar mooist, zwanger van de lente, strak in het vel. Stiekem hoop ik op nog zo’n curve in de luchtdruk als het voorbije etmaal. Dan zal ik er weer zijn, al is het maar voor enkele uren. Je weet namelijk nooit…
Eentje die nu al mooi is, maar denk eens aan de toekomst…
Nawoord
De teksten die jullie net hebben gelezen, zijn geschreven tijdens de sessie zelf, en de dag nadien. Het toeval wil dat er reeds 2 dagen later weer 2 knappe vissen de binnenkant van m’n net zagen. Eén van hen was … 😉
Dat smaakt naar meer!
