Najaarsoffensief – Willem Kwinten
In juli van het jaar 2013 is ‘De Grote Halve Staart’ overleden, de topvis van een klein water bij mij in de buurt. Karpervissers kwamen van heinde en verre om deze vis te vangen. Velen met succes, anderen met minder geluk. Ook mijn interesse werd gewekt door deze veertiger, maar de drukte aan het water heeft ervoor gezorgd dat ik er nooit serieus gevist heb.
Het is inmiddels eind oktober en het najaar begint vorm te krijgen. Wind en regen zijn de dagelijkse omstandigheden die mij naar het water doen lokken. Het water waar deze vis voorheen zwom heeft opnieuw mijn interesse gewekt. De drukte is verleden tijd, terwijl er nog een elftal mooie (oude) vissen rond zwemmen.
Deze oude spiegel vergiste zich in de zomer aan het wateroppervlak.
Dit water ligt op de route naar het stagebedrijf van mijn broertje. Hij is zo aardig om iedere avond uit het werk voor me te voeren. Aangezien ik waarschijnlijk de enige ben die dit water voor ogen heeft besluit ik om hem elke dag één kilo boilies mee te geven. Voor mij een nieuwe bol, die zich nog moet bewijzen. Met een middagtemperatuur van rond de 15 graden zou deze hoeveelheid genoeg moeten zijn om de vissen vertrouwd te maken met mijn aas, maar ze niet te verzadigen.
De eerste sessies…
Veertien dagen lang, uitgezonderd de weekenden, voert mijn broertje drie stekken aan verspreid over het water. In de week die volgt plan ik een eerste nachtje. Samen met mijn hond Diesel ga ik deze nacht met vol vertrouwen tegemoet. De temperatuur is iets gedaald maar nog steeds rond de 10 graden overdag. Met uiterste precisie vaar ik met mijn voerbootje één van de rigs tegen een groot lelieveld midden op het water. De andere hengel gaat in het diepere gedeelte van de plas tegen een lelie. Mijn derde hengel komt onder mijn eigen kant te liggen. Ik verwacht de vissen nu nog in het ondiepere deel van de plas, maar met de eerste nachtvorst op komst zullen de vissen naar het diepere deel trekken en zich daar gedurende de winter ophouden.
Rond middernacht krijg ik een aanbeet op de stok tegen de lelie. Ik spring uit de slaapzak en luttele seconden later sta ik met een kromme pook in het lange gras. Het is koud, maar dat deert me niet. Deze eerste run van de voerstek geeft voldoening en adrenaline. Na een soepele dril belandt er een oude spiegel in mijn net. Ik zak de vis netjes en vaar de rig opnieuw strak tegen de lelie.
Een oude strijder. Eén van de elf vissen die dit water rijk is.
Het is alweer ochtend als dezelfde stok nogmaals afloopt. Ditmaal beleef ik een stevige dril die me doet hopen op één van de grote, mooie schubs van het water. Een tiental minuten later geeft de vis zich gewonnen en kan ik een puntgave schub in mijn net bewonderen. Ook deze vis gaat voor even in de bewaarzak. Stephan wordt ingelicht, en verschijnt enkele uurtjes later. Inmiddels doet de zon flink zijn best om het water op temperatuur te houden. Beide vissen laten flink wat resten van mijn boilies achter in de mat. Een teken dat ze goed op het voer zitten. Na enkele fraaie plaatjes mogen de twee vissen weer zwemmen. De eerste nacht is geslaagd, op naar meer!
Het resultaat van de eerste nacht op het voer.
Back for more!
Drie dagen, en evenveel voerbeurten later, ben ik weer aan het water. De stek in de eigen kant heb ik laten vallen. Deze hengel gaat ook naar de lelies midden op het water, maar dan links ervan. Ik vis deze rig met een ‘single’, een eindje buiten de voerstek aangeboden. Deze tactiek levert me vaak vissen op die niet vaak de kant bezoeken.
Het is een grijze regenachtige dag geweest en als de rigs op scherp liggen zoek ik meteen mijn slaapzak op. Om 12 uur ’s nachts krijg ik een aanbeet op de single hookbait. Het kleine broertje van De Halve Staart heeft zich vergist aan het met een roze maisje versierde haakaas. Deze vis heb ik het jaar ervoor in de drukke tijd al weten te vangen, maar door het gebrek aan fotomateriaal besluit ik toch de vis te bewaren om in de ochtend een foto te kunnen maken.
Het kleine broertje, een prachtige spiegel!
De aanbeet van deze nacht kwam dus van de single hookbait buiten het voer. De hengel die op het voer lag gaf geen actie. Er is de afgelopen drie weken al bijna 10 kilo boilies van mijn hand het water in gegaan. Het water wordt kouder en deze plas staat niet bepaald bekend als winterwater. Om het kleine bestand aan oude vissen toch aan het azen te houden met de dalende watertemperatuur, besluit ik om dagelijks nog maar een halve kilo boilies over twee stekken te verspreiden.
De rigs zijn kort en de haken zijn scherp, laat ze maar komen die najaarsvissen!
Drie dagen later ben ik weer aan het water om een nacht te vissen. Dat het voer zijn werk heeft gedaan blijkt wel uit de twee runs die ik deze nacht krijg. Één resulteert in een brute schub van ruim over de zestien kilo, en de andere vis weet zich helaas te lossen.. Hier ben ik even goed ziek van, maar ook dat hoort bij het vissen. Ik mag al niet klagen met vijf runs uit drie nachten, terwijl er maar elf vissen rondzwemmen. Het zonnetje schijnt deze morgen fel, wat een mooie herfstdag voorspelt. De schub gaat op de foto en mag daarna weer rustig rond zwemmen. Voor ik naar huis rijd strooi ik opnieuw een halve kilo over de twee stekken.
Deze brute schub zit al mooi in haar herfstkleuren.
De winter komt er aan…
De eerste nachtvorst wordt aangekondigd. Ik besluit deze nacht niet te vissen, maar voer wel weer de stekken aan. De dag hierna ben ik op tijd aan het water. Ik skip het avondeten om de stokken nog in het licht op scherp te leggen. Beide hengels vis ik single hookbait, zonder bij te voeren. Door de koude nacht verwacht ik dat de vissen wat passiever zullen azen. Een tweetal eitjes met spek gaat de pan in, maar voordat deze klaar zijn loopt voor het eerst de stok op dieper water aan. De puntgave schub die ik de eerste nacht wist te vangen belandt opnieuw in mijn net. Het unster geeft exact hetzelfde gewicht aan als de keer hiervoor. Ik laat de vis meteen weer zwemmen, waarna ik me over de eieren in de pan ontferm. Ik verwacht deze nacht ook nog een run van ondieper water, maar als in de ochtend de wekker gaat en de hangers nog onberoerd aan de lijn hangen, wordt mijn verwachting helaas ontkracht.
De bevindingen van afgelopen nacht worden doorgezet naar een nieuw voerpatroon. Slechts een handje boilies vindt zijn weg naar de bodem de komende dagen. Met de opnieuw verwachte nachtvorst komt de winter steeds dichterbij. In de week die volgt plan ik nog twee nachtjes, maar deze eindigen beiden, niet onverwacht, in een blank. Ik laat de voerbeurten voor wat ze zijn, en gooi de handdoek in de ring. Het is mooi geweest. Bijna het halve bestand is op de mat gekomen en ik kan met een tevreden gevoel terug kijken naar een mooi en succesvol najaar op dit water!
Een geslaagd najaarsoffensief! Laat de winter maar komen.
Willem Kwinten
