Puffen en zweten – Zomersprokkels tijdens de hittegolf met Mark Hoedemakers

Nu de temperatuur na de hittegolf eindelijk aan het zakken is, is het een mooie tijd om eens terug te blikken op de eerdere sessies en gebeurtenissen van dit jaar. Mark Hoedemakers doet zijn eerbetoon aan de legendarische Rod Hutchinson en neemt ons mee naar een warme zomeravond op zijn zogenaamde ‘FC Boorsem’. Check hieronder hoe die nacht is verlopen…


RIP Hutchie

Mark aan het woord: De karperwereld na Hutchinson, dat is het era waarin we ons bevinden. Zo gaat dat nu eenmaal met peetvaders, je hebt voor, tijdens en na. Rod stond bij leven en welzijn mee aan de wieg van de moderne karpervisserij, zeg maar versie 2.0, en heeft deze nieuwe tijd meer kleur gegeven. Hoewel ik Hutchie niet persoonlijk kende, ervaar ik ?s mans overlijden wel degelijk als een gebeurtenis die bol staat van verdriet. Van symboliek ook.

R.I.P. Rod Hutchinson…

We zullen je nooit vergeten…

Ondertussen zitten we met z?n allen namelijk in de karperwereld 4.0 en zelf heb ik meer met de goeie ouwe tijd. Anderzijds: er zijn nog zekerheden in het leven. En daarvan is dat alles evolueert en dat wat ooit was en is, er op een dag niet meer zal zijn of op z?n minst anders zal uitzien. Tijdens dat zich onomkeerbaar voltrekkende proces, buig ik dan maar met regelmaat nederig het hoofd. Zoals bij het heen gaan van Rod Hutchinson, terwijl ik plechtig beloof zijn adagium nog hoger in het vaandel te dragen dan dat ik dat al deed.

Don?t forget to smell the hops along the way

Hittegolf

Ik herinner me nog levendig de zomer van 2006, wegens haar onaflatende drang om met een overdaad aan zonneschijn ons landje liefdevol te bedelen met temperaturen, die voor het grootste deel van de bevolking als ‘niet erg comfortabel’ worden gecatalogeerd. Anno 2006 behoorde ik tot de minderheid die geen graten zag in een hittegolfje meer of minder. Tijdens de sportstage in Ciney waarin ik werkte als conditietrainer liep ik mee in de kopgroep, beulde ik mezelf mee af en genoot ik zelfs van de warmte. Das war einmal. Nu leven we twaalf jaar later en vind ik het welletjes geweest met de hitte.

Op vrijdag 27 juli stond de jaarlijkse ?heksenketelgoulash? van Jean op het programma. Naast werkdagen worden er namelijk op Heylakker ook een hele reeks feestdagen ingepland bij het opstellen van de jaarkalender. Naast biologisch evenwicht onder water streef je best ook naar evenwicht tussen inspanning en ontspanning. Ook da?s een gevalletje ”don?t forget to smell the hops along the way”;-)

Hier wordt iedere man toch blij van?

Waar we enkele maanden geleden echter geen rekening mee hadden gehouden, was dat het vier uur durende kookproces aan een boven gloeiend hete kolen hangende heksenketel bij een buitentemperatuur van 38C, niet zo?n goed idee is. Zeker niet in Jean?s geval. Jean is niet topfit en dan weegt verzengende hitte nog nt iets meer op lijf en leden. Schrappen en uitstellen naar het najaar dus, die heksenketel, en meteen vervangen door souvlaki?s op de barbecue! Naast amuses van Esther en bijgerechten als koude pastaschotel en brood is dat ook een maaltijd voor bazen.

Het weerzien van vrienden: goud!

De afkoeling

Voorafgaand aan het mid-zomerfeestmaal ontspon er zich een heus watergevecht. Esther en John hadden in hun lokale speelgoedwinkel de hele voorraad waterpistolen opgekocht, het een al groter dan het ander. Een bende mannen en n vrouw van middelbare leeftijd beleefden de tijd van hun leven. En dan waren er nog Matheus en ondergetekende, die nog niet tot die middelbare leeftijd behoren. Wij kregen, in tegenstelling tot de wat ouderen, waterpistooltjes met een wat kleiner reservoir.

Een groot watergevecht zorgt voor verkoeling.

Nu, het kan altijd erger. Danny Foerier, die pas arriveerde toen de oorlog volop woedde, had alleen nog maar het kleinste geweertje uit de collectie te zijner beschikking. Op de koop toe was ie al zeiknat toen hij het kleinood wist te bereiken. Danny loste de situatie op geheel eigen wijze slinks op door een emmer uit de berging te grissen. Geen straaltjes meer maar 20 liter in n keer! En zo gebeurde het dat we allen zo doorweekt waren dat er niet veel eer meer te behalen was. We waren bovendien voldoende afgekoeld en gingen tevreden aan tafel.

Geen straaltjes meer maar 20 liter in n keer!

Robby koos er die avond voor om na de barbecue niet te gaan vissen. Hij genoot van het moment en plukte, geheel op Rod?s wijze, de dag…

En avant!

Een dag later schuif ik in de vooravond aan, aan een andere dis. Het is nog steeds bakken en braden geblazen. Eentje voor de karpers, die ik daags voordien, voorafgaand aan de barbecue, was gaan dekken. Het is ondertussen al zes weken geleden dat ik nog bepakt en bezakt opdook op de stek die ik ooit wegens haar ligging naast een voetbalveld FC Boorsem doopte. Enkele fish-ins op de plas, een enorm drukke periode als mede-organisator van het Oud Limburgs Schuttersfeest (?neen? zeggen, ik oefen er nog steeds op…) en die verschroeiende hitte legden met z?n allen beslag op mijn mogelijkheden om de jacht op ?Mary? verder te zetten.

Zou dit betekenen dat Mary klaar ligt?

Puffend en zwetend draag ik de rubberboot naar de oever. De bivvy en bedchair staan al sinds de ochtend pal. De relatieve koelte in de morgen was ideaal om al wat spullen te installeren. ?Minder gezweet ?s avonds,? dacht ik bij mezelf. Toch mag het niet baten, want zelfs bij de minste inspanning parelen er druppels van het voorhoofd. Twee rigjes zijn nog vlijmscherp, een ander wordt vervangen.

Een uitgezette val voor solitaire, grote karpers, dat is de opzet.

Voorzien van telkens een hengel en een ruime hoeveelheid boilies kies ik tot drie maal toe het ruime sop. Twee rigs belanden geheel volgens een succesvol stramien op gekende plekjes, de derde fungeert als ?joker?. Elke keer een ander bultje of geultje, soms vlak onder het kantje, een andere keer mijlenver. Telkens op een niet aangevoerde spot. Een uitgezette val voor solitaire, grote karpers, dat is de opzet.

Het duurt niet lang

De nachtrust die volgt op het in stelling brengen van de hengels, is kort. We schrijven een half uur na middernacht als de stok uiterst links ritmisch begint te buigen in de top, en de beetmelder al even ritmisch volgt met korte biepjes. Op blote voeten dril ik in het verfrissend klamme gras de karper enkele tientallen meters weg van de obstakels. Die obstakels kan het beest eigenlijk op geen enkele wijze bereiken, doch als je de dril verder zet vanuit de boot, liggen de kaarten anders. Dan is er wl dat risico. Vandaar dat meters winnen vooraleer ik te water ga. De dril verloopt voorspoedig en de vis wordt zonder een enkel probleem genet.

De middernachtspiegel.

Eenmaal voet en vin op de kant, weeg, meet en hang ik mijn buit even in een sling. Ik bel Robby, die nog maar pas is gearriveerd en net op het punt staat om ook zijn hengels uit te varen, en vraag hem om me even te assisteren met het schieten van enkele plaatjes. Vissen met deze watertemperaturen urenlang zakken is taboe. Mocht Robby er niet zijn, dan was het hoe dan ook een kwestietje zelfontspanner geworden. Gelukkig maakt mijn makker even tijd vrij, en kwijt hij zich goed van z?n taak, waarna de spiegelkarper weer de donkere dieptes van Heylakker kan opzoeken.

De twotone schub. Enkele maten kleiner dan Mary, maar niet minder welkom.

Tijdens het ochtendgloren mag ik weer uitrukken. Mijn hart slaat welgeteld 1 seconde een beat over als ik enkele meter onder de waterspiegel een twotone schub gadesla! Een fractie van de daarop volgende seconde sta ik echter weer met beide benen op de grond (nu ja, plexiglas bootbodem is een betere omschrijving).

Deze two-tone schubbejak is zo?n drie maal kleiner in omvang dan muze ?Mary?

Het mag de pret niet drukken! Elke vis is meer dan welkom. Het duurt niet lang vooraleer nummer drie van de sessie zich aandient: een adembenemend mooie scaley spiegel van 8,4 kg bij 78 cm trekt tijdens het gevecht gezwind de lijn van de Power Aero. Dat heerlijke getik van de molenslip, dat prachtig geluid. Slechts n enkele toon, met voor ?n visser de waarde van een hele symfonie! De spiegelkarper is oogstrelend. De toekomst oogt mooi, hier in het dorp aan de rivier.

Scaley, prachtig beest!

Tijdens het inpakken schiet ik met een welgemikte trap een voetbal over het struikgewas en het veldweggetje, tussen enkele bomen door richting het voetbalveld. Het ding lag hier verscholen tussen de bramen en wordt wellicht niet eens meer gemist. Ik ben blij dat ik met dit klein gebaar op deze prachtige zomerochtend heb kunnen meewerken aan een hopelijk positief kasresultaat van voetbalclub Boorsem F.C., aan het einde van dit nog prille seizoen. Wie goed doet, goed ontmoet? 😉

Mark Hoedemakers

Mark is een vaste schrijver op KWO. Alle blogs en verhalen die Mark tot nu toe voor KWO heeft geschreven vindt je hier.

Bekijk ook