Puzzelen – Het succesvolle voorjaar van Gert Bervoets
Karpervissen is en blijft een lastige tak van sport. Soms ga je onderuit, en soms lijkt ineens alles te lukken! Gert Bervoets beschrijft in dit artikel hoe de puzzelstukjes van zijn voorjaar langzaam maar zeker op de juiste plek vielen. Gemakkelijk was het zeker niet en er werd veel tijd aan de waterkant doorgebracht, maar wat kan het heerlijk zijn als hard werken wordt beloond!
Locaties
Gert aan het woord:Het voorjaar van 2017 zou ht voorjaar moeten worden. Na twintig jaar had ik, na wat lobby werk, opnieuween vergunning kunnen bemachtigen vooreen put waar het voor mij allemaal begon. Destijds had ik er vier seizoenen gevist en het was genoeg geweest. Vissen werden gedubbeld en de drang naar iets nieuws werd te groot. De kanaalvisserij lonkte en een vergunning voor de ?Congovaart? werd aangeschaft. De Congovaart is eenzijkanaaltje van ?t Kempisch wat bij de meesten vanons wel bekend in de orenzal klinken. Maar goed, ik was dus terug op mijn thuiswater. Dat de vissen ondertussen goed doorgegroeid waren is n. Dat er ook veel nieuwe visjes bijgekomen waren door de wateroverlast van verleden jaar (omringende vijvertjes) was twee. Positief? Ja hoor!
Heerlijk om weer terug te zijn op de put waar het allemaal begon!
De tweede locatie die mijn voorjaar top zou gaan maken was het alom bekende, snoeiharde Albertkanaal. Het is pas mijn vierde seizoen dat ik echt intensief op het AK (Albertkanaal) achter dezoetwaterbiggen op zoek ben. De leerschool zou dit voorjaar eindelijk eens haar vruchten mogen afwerpen. Was ik dan nog nooit succesvol? Datwel, maar dan betrof het eerder een verdwaalde ziel. Oftewel: een serie vissen die ik ving dankzij een stek die ik mocht overnemen. Niet dat daar iets mis mee isof dat ik niet blij was met zulke vangsten, maar nu zou ik het zelf gaan doen. Alle puzzelstukjes waren verzameld!
De puzzelstukjes zijn verzameld. Gaat dit ht voorjaar worden?
De aanpak
Op de put kon ik in januari van start gaan. Omdat ik niet de enige ben die toestemmingheeft om dit water te bevissen en ik ADD?er ben, werd er een messengergroepje opgericht om zo op de hoogte te blijven van wie op welke moment wou uitpakken. Duidelijke afspraken, geen verassingen (tenzij ze op de onthaakmat liggen) en GAAN!
Duidelijke afspraken, geen verassingen (tenzij ze op de onthaakmat liggen) en GAAN!
Januari, februari en normaal gezien maart zou ik de put met al zijn bewoners te lijf gaan om dan over te schakelen op het AK. In januari viste ik n nacht per week en in februari ging de frequentie vaak omhoognaar twee nachtjes. Zeker tijdens de eerste sessies was er van voorvoeren geen sprake. De watertemperatuur was dermate laag dat het water met regelmaat een vaste vorm aannam. 14 mm boilies en gemalen tijgernoten doorelkaar mengen met een lepeltje dipsaus was het plan.
Een subtiel mixje van tijgers, boilies en een dipsausje moesten de vissen gaan verleiden.
Naarmate het water wat warmer werd en het aantal vissen per sessie begon op te lopen ging ik wat actieverrondstrooien met de balletjes. De combinatie van verre afstandsvisserij en obstakels dedenme grijpen naar gevlochten lijn met 10 meter snagleader om de klappen op te vangen. Los van de verre afstanden gaat het hier ook nog eens over een slijkbodem dus deonderlijnen werden wat langer gemaakt. Als haakaas gebruikte ik een14mm boilie en, zeker in de koude maanden, een fluo pop-upje erbij. De voerboot draait in de winter ook veel uren. Er zijn enkel wat eilanden en uitgedunde struiken, dus relatief weinig obstakels waar je rekening mee moet houden. Wanneer het warmer wordt loopt de plantengroei flink uit de klauwen en wordt een rubberboot bijna noodzakelijk!
Pas later in het jaar werd er actief met boilies gestrooid.
Het kanaal
Het kanaal, datoorspronkelijk pas aangepakt zou worden vanaf april, kreeg al op zes maart voor de eerste keer bezoek van mij. Het plan was als volgt: een stek waar de vis voorbijtrekt op weg naar watermotel ?Het Lustige Wierbed? (passage-stek), een stek op een doodlopende arm (end-zone) en een stek op een derde plaats. De passage-stek was de grootste verbruikerspost quavoer, de end-zone kreeg dagelijks een kleine hoeveelheid voer en de derde stek kreeg niks. Op de put zat ik begin maart al op38 vissen. Het ging hard en aan vertrouwen was geen gebrek! Dat vertrouwen zou heel de maand maart en een deel van april serieus op de proef gesteld worden. De ene kanaalblank volgde de andere op. “Dat is de leerschool mijn zoon!”
Dat is de leerschool mijn zoon!
Ik dacht dat de vissen misschien buiten het seizoen om hadden geboekt in ‘Het Lustige Wierbed’ maar dat bleek niet het geval.
Soms blijven de hengels ongeroerd. Karpervissen is niet altijd even makkelijk!
Half april werd de eerste kanaalkarper geland. Vervolgens ging de frequentie van de sessies twee weken lang omhoog en slachten maar! De end-zone diende eigenlijk als alternatief, mocht de passagestek bezet zijn. Aan lezers die me misschien herkennen: Sorry eh, ik ben niet de slechtste wolf uit de roedel maar iedereen wil graag vissen op de plek die hij van wat lekkers voorziet toch? “Het kanaal is van iedereen” is dan soms een uitspraak die wat lastig te behappen is. Afijn, de end-zone werd slechts drie keer bevist en leverde nog een beauty op ook!
Een prachtig hangbuikzwijntje uit de end-zone!
En dan was er nog stek drie. Stek drie, ?WOW’! De tranen springen alweer in mijnogen, wat een bak! Op het kanaal ga ik voor een dikke nylon hoofdlijn met enkel eenleadcore leader eraan. Ja, eneen onderlijntje natuurlijk! Deze onderlijn is uit hetzelfde combimateriaal als op de put, maar een stuk korter en altijd voorzien van een extra loodje van 0,60 gram netachter het gestripte gedeelte.
De rig die het voorjaar moest doen slagen…
…samen met deze bollen!
De prijzen op de put
Januari en het jaar is al geslaagd? Ja, dat kan! Terwijl de voerboot soms met een bocht omhet ijs heen moest varen om de rig op de hotspots te krijgen maakt de Einhell verwarming in de bivvy overuren. Ik moet vooral niet vergeten om m’n winterjas aan te trekken bij het krijgen van de bekende ‘piep’. Ik zit met slechts een t-shirtje in de tent en het verschil in temperatuur binnen en buiten de bivvy isopgelopen tot zo’n 30 graden!
Het verschil in temperatuur binnen en buiten de bivvyisopgelopen tot zo’n 30 graden!
Mijn derde nacht had ik al een veertiger van de put in mijn landingsnet liggen. Jammer genoeg kon ik deze vis niet scherp op de foto krijgen. Hij kwam nog geen uur nadat ik mezelf voor gek had verklaard tijdens het uitvaren van de lijn. Happy times! Daar kwamen nog eens een handjevol dertigers bij en vul zelf maar aan tot maar liefst 38 vissen.
De vissen op de put zijn flink gegroeid!
De dikste rakker zou pas ergens in mei volgen. Tijdens een ware hakkebar sessie met een collega vingen we een grote hoeveelheiddikke vissen. Het aanbeet om aanbeet spelzorgde ervoor dat mijn partner in crime zijn record tot twee keertoe verbeterde en ikzelf mijn schubrecord ving. Wat een bonker, maar liefst 107 centimeter lang!
Nadat Gert’s collega zijn PB voor de tweede keer verbrak mocht Gert aan de bak!
De prijzen op het kanaal
Op het passagestuk werden flinkwat dertigers buitgemaakt. IJskoude ochtenden versus snoeiharde runs. Dat gaat nooit vervelen! Slaapdronken door de ogen wrijven en even in de arm knijpen of we weer niet aan het dromen zijn. Krachtpatsers warenhet, stuk voor stuk!
Enkele krachtpatsers uit het passage-stuk. Stuk voor stuk prachtige vissen!
Na de nacht op tijd weer naar huis, de vrouw helpen met de kleinste spruit en verder (langs de end-zone) naar het werk. Dat is hard gaan! Stek drie krijgt welgeteld vijf keer bezoek. De instant visserij levert me daar op drie sessies vijf vissen op, waaronder een monument van het AK. D kilometervreter bij uitstek.
Op ‘Stek 3’ waren de vissen minstens even sterk!
Ik vernam onlangs dat het gewicht van deze knoeperd inkorte tijd flinkwas teruggeschroefd, maar bij mijn vangst was deze vis toch goed voor mijn nieuwe spiegelrecord en tevens eerste vijftiger. Bam! Nooit eerder voelde ik zoiets logs aan de andere kant van de lijn. Je hijst het landingsnet op de kant en je beseft het: dit is een beste knaap!
Je hijst het landingsnet op de kant en je beseft het: dit is een beste knaap!
Tijdens het drie uur lange verblijf in de sling wijk ik geen meter. Telefoontjes in het rond brengen rond de klok van zeven iemand op de stek om foto?s te maken. Je gelooft het nooit, maar het fototoestel ligt nog thuis. Gelukkig doet de GSM de job en kan ik mijn PR terug richting de diepte laten zinken.
Een spiegelrecord in de vorm van een monument. Wt een vis!
Als ik een half uur later thuis kom staat mijnvrouw in de keuken te wachten. Ze ziet het meteen. Niet dat ik overloop van enthousiasme, integendeel zelfs, ik breek. Al die uren weg van huis, hard gaan, niet lossen, gas erop, het moet er allemaal even uit. De tranen rollen over mijn wangen terwijl ze me omarmten zegt: “Proficiat, en nu maar rustig, het is maar een vis.”
Het einde van de puzzel
De pan gaat op het vuur, de spek erin en de eitjes volgen al snel. Nee, nu even geen koffie maar champagne! De roddelmolen wordt op gang gestuurd en dan is het tijd om te genieten van de foto’s. De dril wordt herbeleefd en nauwkeurig ontleed. Alles paste precies in elkaar. De voldoening was zo groot dat ik in het begin zoietshad van ?en nu rusten?. Toch is het zoals elke verslaving, als ik het zo mag noemen, toch wel evenafkicken.
De champagne is meer dan verdiend!
De frequentie van desessies wordt dus rustig aan omlaag gestuurd. Tussendoor deel ik nog wat tikken uit op de put en breng ik nu en dan nog eens een bezoek aan de passagestek en noodgedwongen enkele keren de ?end-zone?. Het was een voorjaar waarin alles leek te lukken. Net als bij koning Midas veranderde alles wat ik aanraakte in goud. De valkuil der gretigheid is echter nooit ver weg, en dus geniet ik nu volop. En terecht! Al zeg ik het zelf. ?
Dit voorjaar was een succes. Op naar de volgende uitdaging!
Zonder al te klef te willen worden kan ik toch niet eindigen zonder te schrijven dat dit alles niet zou mogelijk geweest zijn zonder de steun en begrip van mijn gezin. Bedankt!
Vangt er nog ene en tot aan de waterkant!
Gert Bervoets
