The One That Got Away – Jordy Op ’t Hof
Soms wordt Jordy ’s nachts bezweet wakker. Een zestig plus schubkarper verstoort zijn nachtrust. In ‘The One That Got Away’ het verhaal over dé droomvis die niet in het landingsnet kwam…
In Engeland is een zeer leuke reeks korte artikelen verschenen van bekende en minder bekende vissers die vertellen over die ene die ontkwam. We kennen allemaal de succesverhalen waarin de ene na de andere magisch grote karper voor de lens van de camera werd getoond. Maar iedereen, jong en oud, heeft wel een verhaal over die ene karper. Die ene die we niet wisten te vangen. De ene die het gevecht won en met enkele krachtige staartslagen terug de diepte op zocht. Dit is in ieder geval mijn verhaal.
Een idyllisch meer in Zuid Frankrijk
Ik neem jullie mee naar mei 2012. Na een lange reis van 1200 km richting het zuiden van Frankrijk, zie ik mijn reisdoel opdoemen tussen de bergen. Een helderblauw idyllisch openbaar water van slechts 12 hectaren. Voor de meesten onder ons geen water om zoveel kilometer te maken, maar ik wist wel beter. Het bewuste water is voor Frankrijk begrippen niet echt stereotiep. Het zijn hier niet de vele spiegelkarpers die het water domineren, maar juist de zwaarlijvige schubkarpers. Brede zwaargebouwde vissen die ik tijdens een twee tal vakanties al eens had weten te verschalken.
Het is de 3e avond van de trip als ik ontspannen voor mijn bivvy de zon langzaam zie wegzakken achter de heuvel . Een goudkleurige gloed achter de berg maakt het decor compleet. De avond maakt snel plaats voor een helder nachtelijk decor waarbij het licht van de volle maan duidelijk contrasteert met de heldere hemel. Velen mooie schubkarpers tot begin 20kg hadden het net al van binnen gezien, maar die ene echte grote vis waarvan ik tijdens de zomervakantie een foto had gezien was nog niet de mijne geweest. Ik viste al een topsessie dus alles wat nog komen zou, werd gezien als bonus. Een van die bonussen zou zeker de schubkarper van de bewuste foto zijn.
Een veertig plusser van het kraakheldere meertje!
Ze was van het type bulldozer, compleet voorzien van breed lijf en hoge knik achter de kop. Voor de nacht was alles zorgvuldig uitgevaren en de slappe lijnen volgden feilloos de oneffen contouren van de bodem. De boot en het schepnet lagen klaar, want de grotere vissen hadden allemaal de nare eigenschap om richting een onderwater staande boom te zwemmen. Vannacht komt ze, fluisterde ik mijzelf toe. Soms weet je dat gewoon. Herkenbaar he!
Het water wat enkele bakken van karpers bevat.
De drill van mijn leven…
Het is 01:00 uur. Een korte piep, een langzaam oplopende hanger en een toplood dat boven het wateroppervlak bungelt. Tik..tik..tik..tik. Yes! Iedere karpervisser weet dat trage aanbeten vaak garant staan voor zwaardere vissen! Ik pak mijn hengel op en in vergelijking met eerdere vissen van het water kan ik mijn hengel nu eens echt bijzonder goed krom trekken op het gewicht dat aan de andere kant van de lijn zwemt. Ik voel verder niets, geen kopschudden, geen staartslagen en zelfs geen krachtuitspattingen. Mooi, alle factoren voor een bak zijn aanwezig. De enige reactie op de prik van de haak is dat de lijn heel langzaam door het water snijd en naar rechts koerst in de richting van de onderwater staande boom. Dit is een klepper, dat weet je gewoon. Ik twijfel geen moment, stap in de rubberboot en vaar naar de vis. Eenmaal boven de vis aangekomen zwemt ze nog slechts 6 meter bij mij vandaan, op de bodem welteverstaan, want omhoog halen lukt nog niet. Natuurlijk gaat het door mijn gedachte. Zou dit haar zijn?
Rustig en behouden zet ik de dril voort. Het zal een minuut of tien zijn geweest wanneer ik in de lichtbundel, die metersdiep het heldere water door penetreert, een zilveren reflectie zie die mijn adem letterlijk kortstondig doet stokken. BAM, wat een enorme vis. Ik herken de vis van de foto die mij eerder eens werd getoond door de Franse visser. Met ruim 32,5 kg is ze een droom. Niet alleen omwille van het gewicht, maar ook door haar kleur en krachtige bouw. Een droom omdat ze een schubkarper is, dat ze leeft op een openbaar water en dat ze geniet van haar vrijheid, zonder naam en zonder de herhaaldelijke schending van haar portretrecht om met haar te mogen pronken. Dit laatste, zien we steeds vaker terug bij velen grote vissen die te vinden zijn op de bekendere betaalwateren.
Ik pak mijn schepnet en geloof er heilig in dat ze zo dadelijke de mijne zal zijn. Ik strek mijn arm, duw het net naar voren en zie dat zij zelfs even haar rechter flank aan mij toont op het moment dat ze aan het oppervlak ligt te happen. Zo een vis, en dan al zo snel al voor het net. Op het moment dat ik mijzelf dit bedenk is het BOEM!. Krachtige staartslagen, een gierende slip en een top die diep onder water getrokken wordt. Ik zit in de punt van de boot en bemerk dat ik over het water wordt voortgetrokken. De daaropvolgende 20 minuten gaan onveranderd op deze manier door. Ze was er duidelijk nog niet klaar voor. Hoe gek het ook klinkt, ik krijg de vis niet nogmaals van de bodem af.
Minuten verstrijken en na ruim 30 minuten bekruipt mij het onmiskenbare gevoel dat het te lang duurt. Het moet afgelopen zijn nu, maar ik wil niets forceren. Een sterke haak, 35/00 nylon en een 25 lb onderlijn moeten geen probleem geven. Het enige wat er mis kan gaan is een haak die in de bek gaat lopen, uitbuigen of spontaan zal lossen. Ik krijg echter geen vat op de schub en ze trekt mij herhaaldelijk richting de in het water staande boom. Ik moet wat veranderen in de tactiek en weet een honderd meter van mijn stek de kant te bereiken. Ik stap uit de boot en zet de dril voort vanaf het vaste land. Langzaam weet ik meer en meer grip te krijgen en de vis tot onder de top te drillen. Het licht van mijn hoofdlamp penetreert het heldere water tot op de bodem. Letterlijk knikkende knieën en een onmiskenbare drang om deze vis te vangen maken mij onzeker. Ik hang mijn net weer in het water en voel dat het moment is gekomen, het moment om deze gigant te gaan scheppen. Ik verleng de lijn vanaf de top en trek de hengel iets naar achteren om de vis dichter naar de rand van mijn schepnet te brengen.
Nog even en de bekroning in mijn zoektocht zou een feit zijn. In mijn gedachten zie ik de vis al over de rand van mijn net glijden. Ik til de vis rustig omhoog en zie dat ze het wateroppervlak doorklieft. Ze hapt naar lucht en duikt voor haar vermoedelijk laatste maal met enkele korte staartslagen nog een halve meter terug de diepte in. De slip geeft lijn en je voelt dat het op is. Net als ik zelf is ze moe van het gevecht tussen twee titanen. Mijn gedachten blijken wederom rooskleuriger te zijn dan de werkelijkheid, want plotseling voel ik dan ook dat de levenslijn die mij het afgelopen half uur met de vis verbond abrupt wordt verbroken. De hengeltop buigt langzaam recht en ondanks dat mijn schepnet op slechts een halve meter van de vis verwijderd had zie ik dat ze langzaam dieper terug zakt in het heldere water. In de solitaire wereld waarin ik het afgelopen half uur heb geleefd stonden slechts twee wezens centraal. Zij en ik. Ik bleef letterlijk verslagen en verbijsterd achter. Ik was zo dichtbij. Zij was zo dichtbij, maar het is over. De haak vond gewoon niet langer houvast in de bek van de onwaarschijnlijk sterke vis.
Ik stap in de boot en neem plaats op het houten bankje. De hengel leg ik naast mij neer en slechts het geluid van nachtelijke insecten komen bij mij binnen. Een ZEN momentje waarin ik tot diep in mijzelf keer. Mijn maatje zou mij meerdere malen hebben geroepen, maar gehoord had ik hem niet. Vol ongeloof, verslagenheid en emotie zat ik ruim een half uur uitzichtloos en volledig in mijzelf gekeerd in een resume van de recente gebeurtenissen. Wel honderd keer zei ik tegen mijzelf dat dit ongelooflijk was. Ongelooflijk omdat ik zo dichtbij was naar mijn jacht naar een schubkarper van ongekend formaat.
De droom is over…
Ik wordt op mijn schouder getikt en schrik op uit mijn diepe gedachte vol zelfmedelijden. Het is mijn maat die ruim een kilometer heeft moeten omlopen om bij mij te komen. Hij ziet mijn lege schepnet en zegt niets. Hij begrijpt mij en vaart ons terug naar de landtong waar hij direct aan de slag gaat met wat Franse worst, kaas en andere lekkernij. Hij knijpt in mijn schouder en zegt Jordy, we hebben het naar ons zin, hebben prachtige grote vissen en we genieten. Wat willen we nog meer!
We vissen de sessie uit en vangen nog een aantal fraaie vissen.
En hij had gelijk. Ondanks het verspelen van deze ongelooflijk mooie vis maakten wij er nog een aantal prima dagen van waarin we nog diverse mooie vissen wisten te vangen. Uiteindelijk gaat het dan ook allemaal om het avontuur en het plezier. Dan is de vangst van een beer mooi, maar zeker geen hoofdzaak! Zolang vissen genieten blijft en de passie uit de hobby geen wedstrijd is om te presteren is de rest van ondergeschikt belang.
Jordy Op ’t Hof
Heb jij ook een uniek verhaal voor de rubriek ‘The One That Got Away’? Stuur dan een mailtje naar info@karperwereld.nl
