Wegsmelten met Erik en Juri – Deel 2 – Stalken vanuit de boot!

We zijn weer terug op het Franse stuwmeer waar Erik en Juri Froger in gevecht zijn met de taaie omstandigheden. Muggen, motten, brandende zonnestralen en een hoge waterstand maken het de heren niet makkelijk. ’s Nachts wordt er beroep gedaan op de statische hengels, overdag gaan de heren met den penhengel aan de slag. We zagen eerder hoe Erik zijn reis is vergaan, eens zien hoe Juri de trip ervaren heeft.

Net zoals bij de vorige update beginnen we ook dit stuk met wat bewegende beelden die de bro’s gemaakt hebben tijdens hun verblijf aan dit gave stuwmeer! #enjoy

Helaas geen mini-pellets!

We zijn onderweg naar het zuiden voor onze jaarlijkse voorjaarstrip en nt voor we de snelweg op rijden vraagt Erik: ?Heb jij de elektromotor nog gezien?? Shit. Gelukkig kunnen we nog keren? Een dagje Pinkpop met als gevolg maar 3,5 uur slaap blijkt niet de ideale voorbereiding te zijn.

Heb jij de elektromotor nog gezien?

Dat wordt nog even bevestigd als ik me bij Antwerpen realiseer dat ?we? ook de mini-pellets zijn vergeten. Die zetten we graag in bij het penvissen en dat is nou precies wat we hopen te kunnen doen de komende twaalf dagen. De rest van de rit kan ik gelukkig niets meer bedenken dat we verder vergeten kunnen zijn. Als we eenmaal aankomen bij het meer zijn de omstandigheden zoals we ze hebben willen, hoog water en geen mens te bekennen.

Stalkend vanuit de boot!

Ondanks de ideale omstandigheden gaat het de eerste dagen maar moeizaam. Na een paar ?losse nachtjes? hebben we inmiddels het basiskamp staan op een plek waar we onze spullen wel alleen durven laten en dus vrij zijn om op pad te gaan. De volgende ochtend tuig ik bij de koffie mijn penhengel op, leg mijn statische hengels op de stretcher en stap de boot in. Het enige dat ik bij me heb zijn een hengel, schepnet, mat, reservespul, een fles water en een emmertje voer dat bestaat uit gebroken boilies, gebroken tijgernoten en blikmais. Helaas geen mini-pellets?

Ik zet koers naar de ?Takkenkant?. Het ligt daar bezaaid met, inmiddels verzonken, boomstammen en ?stronken. In het verleden heb ik hier wel wat succesjes gehad op de pen, dus lijkt het me een prima startpunt. Als ik daar aankom loop ik tegen de eerste minpuntjes van de hoge waterstand op, het is nagenoeg niet te doen om hier vanaf de kant te vissen. Ik voer drie plekjes aan waarvan er eigenlijk maar n goed te bevissen is. Om de tijd wat te doden terwijl de voerplekjes rijpen peddel ik wat rond in de buurt van mijn voerplekjes.

?Hoppa!!! Ik vis nog ff een ander plekje af en dan ga ik terug?

Al vrij snel is het raak, in het baaitje naast mijn meest hoopvolle voerplekje spot ik de eerste karper! Deze lijkt onder een flinke plakkaat drijfhout vandaan te zijn gekomen, ik blijf hier even hangen en houd de boel in de gaten. Een paar minuutjes later schuift de volgende er onder vandaan, ik stuur Erik een appje dat ik er een paar gevonden heb en probeer te verzinnen hoe ik hier kan gaan vissen. Uiteindelijk kom ik tot het plan om morgen twee fietselastieken mee te nemen waarmee ik de boot vast kan leggen aan een boomstam om dan vanuit de boot te gaan vissen.

Succes!

Mijn perfect afgestelde dobber gaat plat liggen om vervolgens schitterend weg te lopen, hangen!

Inmiddels zijn we wel een uurtje verder en is het tijd om te gaan vissen. Het eerste plekje is lastig te bereiken en ik maak te veel lawaai om er te komen. Voor de vorm laat ik m?n maiskorreltje nog even zakken om 10 minuutjes later naar het volgende plekje te vertrekken. Daar kom ik wel redelijk geruisloos aan en ik vind het er verdacht uitzien, hier en daar wat belletjes en best wel een beetje stoffig. Niet veel later ligt mijn haak met drie korreltjes mais op de bodem en zit ik te genieten. Nog tijdens het eerste sigaretje zie ik van rechts een bruine schim de plek op zwemmen.

Ik heb het pennen vanuit de boot ontdekt.

Mijn perfect afgestelde dobber gaat plat liggen om vervolgens schitterend weg te lopen, hangen! Het kleine schubje laat me alle kanten van de baai zien, vooral als hij een zooi drijfhout weet te bereiken wordt het nog even spannend, maar het 25/00 nylon lijntje houd het en ik mag het net er onder schuiven. Ik stuur Erik een fotootje: ?Hoppa!!! Ik vis nog ff een ander plekje af en dan kom ik terug?. Dat plekje levert niets op en de tweede ronde, die ik er stiekem toch achteraan plakte, ook niet.

Terug bij het kamp gaan gelijk de statische hengels weer op hun plek en ik maak mijn tentje vast klaar voor de nacht, wat vooral inhoud dat ik het muskietennet er overheen wil hebben. Aan het begin van de avond hebben we behoorlijk last van muggen en ?s nachts had ik last van motten, heel irritante beesten. Als Erik terug komt van zijn pensessie ziet hij het muskietennet en zegt: ?Zo, dat is zonde van het uitzicht?.Dat ben ik met hem eens en leg uit waarom ik het toch doe. Hij kijkt het wel even aan. ?s Avonds lig ik heerlijk bovenop mijn slaapzak na te gloeien van weer een hele dag in de zon zitten als de eerste motten zich laten zien.

Het eerste wat hij doet na het terugzetten van de vis is zijn muskietennet installeren.

Een half uur later zijn het er werkelijk honderden, alleen al op mijn muskietennet! Stilletjes lach ik Erik al een beetje uit. Als hij midden in de nacht beet krijgt en in z?n onderbroek staat te drillen vraag ik hem hoe de nacht tot nu toe is verlopen. Ik censureer het maar even tot ?moeizaam?. Het eerste wat hij doet na het terugzetten van de vis is zijn muskietennet installeren.

De motten die het gat in mijn muskietennet gevonden hebben?

De volgende dag staat mijn boot-avontuur op het programma. Alle spullen staan nog netjes bij het bootje en na de koffie ga ik er gelijk vandoor. De plek waar ik gister beet had en de plek waar ik ze gister spotte worden beiden stevig aangevoerd, zo geef ik mezelf wat tijd om op onderzoek uit te gaan. Ik peddel heerlijk langs de oever, er staat geen zuchtje wind en ik heb de zon schuin in de rug, perfect zicht dus! Toch valt er maar weinig te zien, op de adembenemende omgeving na dan. Tot ik na een uur een baai in vaar en direct het gevoel heb dat het hier eigenlijk niet kan missen. Na een minuut of tien ben ik dan ook redelijk teleurgesteld dat ik nog niets gezien heb, alles is er: mooi hoog gras onder water, flinke stukken met drijfhout en het spaarzame windje dat er staat blaast deze toch wel grote baai in.

Zodra ik wat verder de baai in vaar besef ik het ineens, die takken die ik in de verte zag drijven zijn helemaal geen takken! Zeker twintig karpers liggen er te genieten van de zon! Heel langzaam laat ik me hun kant op drijven, gek genoeg zijn ze helemaal niet bang voor boten, dat geeft mij de tijd om een paar maiskorrels op de haak te zetten. De vissen aan het oppervlak zijn niet aan het azen, maar nu ik dichterbij ben zie ik ze ook tussen het hoge gras scharrelen. Er komen er die het gras uit zwemmen en ik lig er goed genoeg voor om ze aan te werpen. En gaat er gelijk vandoor, een ander toont geen interesse, maar de derde gaat er vol voor!

We komen de mooiste plekjes tegen op onze ontdekkingstochten.

Stalkend vanuit de boot op een kleine 2000 hectare water! Maar ik moet niet te vroeg juichen. Ook deze duikt het hoge gras weer in en weet feilloos het drijfhout te vinden. Het is duidelijk te merken dat ik een tijd niet uit de boot heb gedrild. In alle hectiek vergeet ik even dat ik tegen moet sturen met de hengel en draai als een malle rondjes boven de vis. Gelukkig heb ik mezelf snel weer onder controle en wonder boven wonder heb ik ook de vis weer onder controle. De rest van de dril gaat perfect en duurt lekker lang met dat lichte hengeltje. Het is een schubje van een pond of 17 en n van mijn meest memorabele vangsten. Erik wordt op de hoogte gesteld en ik vaar terug naar mijn voerplekjes.

Daar gaat het snel, ik gooi in in een grote stofwolk, dat kan nooit lang duren!

De plek waar ik er gister n ving ligt er doods bij. Voor de vorm laat ik heel even mijn haak zakken, maar met mijn hoofd ben ik al bij het volgende plekje. Na een paar minuten loop ik terug naar de boot om het laatste plekje van vandaag af te vissen als ik me bedenk dat ik de fietselastieken vergeten ben. Nou ja, ik hou me wel vast aan die boom? Daar gaat het snel, ik gooi in in een grote stofwolk, dat kan nooit lang duren! Dat doet het gevoelsmatig wel. Rond de plek zie ik er wel een paar zwemmen, maar op de plek zelf kan ik niets zien door al het stof. De beet kan niet uitblijven, als het eenmaal zo ver is blijkt het weer een kleintje, maar ook deze vecht voor wat hij waard is. Hij weet zich zelfs nog even vast te zwemmen. Een paar tellen de spanning van de lijn af halen is voldoende, direct komt de vis los en wordt ook gelijk geschept, wat een topdag!

Stalkend vanuit de boot!

Enkele dagen later staat het basiskamp op een andere plek van het meer, nieuwe visgronden dus! Overdag wil het statisch wederom niet lukken, het is ook niet zo heel raar met deze omstandigheden, windstil en bloedheet. Ik ga dus weer op avontuur, op een gedeelte van het meer dat we nog niet kennen. Op Google Earth heb ik een baaitje/armpje gevonden wat ik wil bekijken, maar het is wel even roeien. Het kan eigenlijk niet missen of er zit karper, ik voer hier twee plekjes aan en ga verder op onderzoek uit. Hoewel het overal schitterend is kan ik nergens een spoor van karper vinden en krijg ik ook de baai niet uit mijn hoofd. Ik vis kort enkele plekjes af die ik onderweg nog gemaakt heb, maar geen enkel teken van leven. Tijdens de oversteek naar ?mijn baai? wordt ik ingehaald door een Franse roofvisser die direct de baai in vaart. Shit. Een paar rietpluimpjes verderop ga ik maar even instant pennen, wat natuurlijk kansloos is, tot die Fransoos vertrekt.

Ik denk dat deze de 30 wel gaat halen.

Maar dan stuurt Erik een appje met een foto: ”Ik denk dat deze de 30 wel gaat halen.” Ik heb totaal geen bereik, de foto wil niet downloaden, maar ik weet natuurlijk donders goed hoe laat het is.

?Ik denk dat deze de 30 wel gaat halen?

Ik gooi mijn spullen de boot in, vervloek die Fransman en ga terug naar het kamp. Alleen waait het ineens behoorlijk en voor mij even niet de goede kant op. Ik roei de longen uit mijn lijf en besef dat dit windje de zaken wel eens kan veranderen, eigenlijk de eerste beet overdag en gelijk de grootste van de trip.

We keren meer dan tevreden huiswaarts.

Het penvissen zit er op voor deze trip. Vanaf nu alle aandacht voor de statische hengels op de voerplek. En dat is gelukkig niet voor niets, beide weten we naast de nachtelijke aanbeten nog een mooie spiegel te vangen, overdag!

Juri Froger

Erik en Juri Froger hebben de trip beide op hun eigen manier beleefd. Hoewel de broers samen op pad waren, hebben ze gescheiden gevist. Hoe Erik de reis heeft ervaren lees je in zijn eigen update en die vindt je hier.