Zoetwater Syndromen – Felix van der Marel

Na een lange radiostilte meldt Felix zich weer aan het front der karperauteurs. In zijn eerste bijdrage aan KWO vertelt hij waarom hij de luwte heeft opgezocht. Duidelijk is wel dat de passie voor het karpervissen inmiddels weer helemaal is opgelaaid! Kortom, hij is terug na een ‘klinische karperdood’!


Wikipedia:

Wat is een ‘syndroom’?

" Een syndroom is een ziektebeeld: een verzameling van steeds tezamen voorkomende klinische verschijnselen/symptomen. Aan een groot aantal syndromen is een eigennaam verbonden, meestal die van degene(n) die het syndroom het eerst beschreven heeft (hebben). "

Dat klinkt niet best he? En raad eens? Ik weet er alles van af. Ik was ook even ‘dood’, een klinische dood. Een klinische karper-dood. Maar dan in de omgekeerde zin.

Encyclo.nl:

Wat is ‘klinisch’?

" Klinisch bijv.naamw. Uitspraak: [ˈklinis] als iets met een ziekenhuis te maken heeft Voorbeeld: `klinisch onderzoek`klinisch dood (als je hart en ademhaling gestopt zijn maar je geest nog niet helemaal). "

Inderdaad andersom. Mijn hart en ademhaling deden het gelukkig nog wel maar mijn karper-geest liet het behoorlijk afweten. Maar laten we kappen met de medische termen, Wikipedia-wijsheid en andere intellectuele websites die ik zo nu en dan besurf…

Een frisse start

Want van dat alles heb ik geen last meer en de term zoetwater-syndromen klinkt nu eenmaal “lekker pakkend” voor een blog hier op KWO. Mijn eerste trouwens en zeker niet de laatste! Het duurde wel even om de juiste weg hier naar toe te vinden maar goed je weet ook wat ze zeggen… Wat van ver komt is een schone zaak en geduld is lekker. En vice versa!  😉

Wat ik hier wil gaan doen komende blogs is gewoon lekker ouderwets mijn visserij beschrijven, mijn dagelijkse beslommeringen, vaak hectisch, creatief en een tikkeltje eigenwijs. Ja, dat ben ik nou eenmaal. En dat begint al direct bij een eerste sessie dit jaar in het vroege voorjaar. Een nog te lage watertemperatuur, een kak voorbereiding en ook eigenlijk al weten dat dit het niet gaat worden. Juist, een blank dus met een te hoog zoetwater-syndroom. “Ik zou ze wel ff gaan vangen…”

Eigenwijs en creatief… dat ben ik nou eenmaal!

Eigenwijs en creatief… dat ben ik nou eenmaal!

Herkenbaar

Herkenbaar he? Inderdaad. En dat zelfs met mijn KWO-geluksmuts op die eerste sessie. Het wou niet baten. En ik had Pilaar nog zo gewaarschuwd. “O weee…als die muts niet werkt jonguhhh!” Gelukkig gaat de muts de tweede keer ook mee en blijkt hij wel te werken en hoe! Tijdens een sessie met goede vriend Maarten Ketting op groot water, in Nederland, fluit de verklikker, in de nacht, het keihard uit. Een poeier, een fluiter, een giller, een screamerrr…

Wel een vis uit 2014, maar niet gevangen in Nederland!

Wel een vis uit 2014, maar niet gevangen in Nederland!

Weg zoetwater-syndroom. In een mum van tijd sta ik met een kromme hengel in mijn handen. Alles gaat heel smooth! Op de automatische piloot. Gewoon direct weer weten hoe het voelt, wat je wel moet doen en wat je juist, in zo’n situatie, niet moet doen. Geen stress, hou druk, hou controle, adem in, adem uit en wees de baas. Het lijkt als of het gisteren was. Maar ik weet dat het niet gisteren was. Sterker nog! Mijn laatste vangst in Nederland kan ik mij op dat specifieke moment even niet heugen. Heb ik eigenlijk in 2013/2014 wel gevist in Nederland? Heb ik eigenlijk toen überhaupt wel iets gevangen? Ik ben het kwijt. Er was teveel gebeurd. Ik had zelf even overal de stekker uit getrokken. Bewust! Er was tijd voor de rust op de plaats nodig. Maar nu ben ik terug gaat het in mijn gedachten rond terwijl de gehaakte vis in kwestie eigenlijk niet veel tegengas geeft.

Deze cirkelt wat rond in het pikkedonker en ik heb moeite met inschatten hoe ver de vis verwijderd is van het eiland waar wij vanaf vissen. Vijftig meter? Honderd meter? Gaat hij richting mijn andere lijn of die van Maarten. Het is echt donker en midden in de nacht. Ik heb mijn ogen open maar toch ben ik aan het dromen. Want het lukt weer, ik heb die drive en dat gevoel weer…

Lange tijd hield ik me enkel hier mee bezig: FLX INK.

Lange tijd hield ik me enkel hier mee bezig: FLX INK.

Vissen om het vissen. En niet vissen om jezelf met anderen te vergelijken. Geen syndroom meer van in de spotlights willen staan. Die tijd heb ik gehad. Natuurlijk ben ik terug in mijn ‘oude Deense nest’ en dat voelt goed maar zij laten mij vrij. Er is geen druk meer. Ik hoef mijzelf niet meer te bewijzen. Zij geven mij kansen. Unieke kansen. Toffe samenwerking. Er wordt geluisterd. Echt geluisterd! De term consultant of fieldtester heeft hier nog echt waarde en bestempeld je niet als iemand die eens per jaar, of als je pech hebt vaker, goed genoeg is om twee dagen te helpen op een beurs. Nee! Niets van dat. Hier tel je mee. En dat uit zich ook weer positief op andere fronten.

Mijn vriendin, familie of goede vrienden en andere vage bekenden hoeven niet meer te ‘lijden’ onder mijn zoetwater-syndroom. Niet alles hoeft meer te wijken voor karpervissen. En ook dat is inderdaad andere koek geweest. Van Gaal zou zeggen: “A different cook of another biscuit!” Gelukkig heb ik net zoveel verstand van voetbal als Lowietje van karpervissen. Met andere woorden het kan raar lopen. Je kunt teveel doordraaien. Denken dat je alles kunt zeggen, schrijven, het strategisch goed hebt opgesteld maar toch valt het dan als een kaartenhuis in elkaar. En vallen is dan nog zacht uitgedrukt. Het komt eerder aan op ‘storten’! En dan niet in karper-termen gezien. Iets waar ik mij ook schuldig aan hebt gemaakt in het verleden maar nu op letterlijk en figuurlijk instorten.

Maar ik dwaal weer af… Ik zou het er niet meer over hebben zoals ik in het begin, van deze blog, al aan gaf. Ik kan iedereen weer recht aan kijken, met iedereen door één deur, de hand schudden en ben weer terug zoals het hoort. Zoals mensen in de scene mij kennen en graag zien of spreken. Een enkele uitzondering daar gelaten. Want dat is het enige wat ik nog wel even kwijt wil naast dat ik enigszins ‘schuld beken’. Sommige bekenden, waarbij ik geen namen noem, waren blij dat ik hun weer recent als eerste de hand reikte en gaven mij achteraf toch wel gelijk. En sommigen, weer geen namen, krijgen nooit een hand maar weten ook dat ik gelijk had maar lopen zelf nog met een syndroom rond. Lekker door blijven ploeteren/dromen/schreeuwen en denken dat het wel goed komt. Geloof me…

Inmiddels gelukkig weer 'back on track'.

Inmiddels gelukkig weer ‘back on track’.

Boeiennn…

Dat komt het niet! Het begint bij jezelf en het eindigt bij jezelf. Wil je veranderen? Dat kan. Moet je het wel zelf in zien en doen! Punt! Weet je trouwens totaal niet waar ik het nu over heb. Ook goed! Gelukkig. Ook niet meer naar vragen. Zo boeiend was het ook al weer niet allemaal. Dubbele punt. Sluiten!! Terug naar de gehaakte vis. Maarten staat klaar met het net en opeens doemt er een gele schim op uit de diepte.

Het duurde even om de juiste weg hier naar toe te vinden.

Het duurde even om de juiste weg hier naar toe te vinden.

Blijkbaar zit hij toch wat dichterbij dan gedacht in eerste instantie. En blijkbaar is die eerste vis van 2015, 2013 en 2014 (zo voelt het nou eenmaal) ook niet zomaar een langgerekt, miezerig, dertien uit een dozijn schubje. “Don’t get me wrong!” Als er iemand is die de term: “Elke vis is er één, wees er blij mee, respecteer deze met de grootste zorg en hier gaat het ook om-visser is…” Dan ben ik het wel. Maar meteen een prachtige spiegel vangen van zo’n dergelijke lel water in het vroege voorjaar is toch iets wat je niet verwacht. Want het is een spiegel! Maart geeft het aan. Het is zo! Deze ga je binnen halen Flix!

Felix-van-der-Marel-blog-5

Even later poseer ik met een prachtige vis. Even later lig ik weer onder de slaapzak. Even later rook ik een peuk, en nog één, en nog één, en nog één, ik droom weer met mijn ogen open, ik ben er weer, weer, weer…

Wat doe ik nu wel goed spookt het door mijn hoofd? Is het de rust? De teruggekeerde rust. Kan ik het weer allemaal nuchter over zien? Het juiste materiaal? De hele aanbieding? Rig, haakmaat, diepte, locatie, voeren, het aas… en uiteraard wat hulp plus gezelschap van Maarten. Ik weet het niet! Karpervisssen moet voor mij ook een stukje ‘mysterie’ behouden anders zou ik het echt geen reet meer aan vinden. Hoe erg is het als je een schermpje hebt in je bivvy die verbonden is aan je onderwatercamera en zien dat er tien vissen rondom je aas en presentatie zitten? Die het oppakken maar geen enkele piep. Die gewoon een loopje met je nemen! “Dat mot ik nie hebben!” En begrijp me weer niet verkeerd a.u.b. want het heeft wel wat als je bijvoorbeeld ergens een week zit en bepaalde zaken echt wil uittesten maar soms en bij korte sessies, in Nederland, is dat toch allemaal niet nodig?

Maar dat is mijn mening. Voor mij blijft simpelweg vertrouwen hebben in wat je doet de grootste schakel om van het vissen te genieten. Te blijven genieten. Ook hier moet je niet in door draaien. Is ongezond! Echt waar…

Mattie Maarten…op en top gezelschap aan de waterkant!

Mattie Maarten…op en top gezelschap aan de waterkant!

Voor nu en deze prachtige vangst die heel wat goed heeft gemaakt na afgelopen jaren hou ik het op dat stukje vertrouwen. En dat stukje blijkt te werken. Ook in de sessies die daarna volgen weet ik op één sessie, in Nederland, na elke keer vis te vangen. Helaas word ik ook al weer geconfronteerd met hoe leuk het soms niet kan zijn. Niet voor mij hoor. Wees gerust! Maar daar over meer in mijn volgende blog. En van ‘Piel’ krijg ik niet meer dan 1500 woorden in één ‘syndroom blog‘ dus houd ik het hier bij.

Maak je niet druk. Is ongezond! Echt waar…

Maak je niet druk. Is ongezond! Echt waar…

Ik hoop dat jullie er next time ook weer allemaal bij zijn…Maak je niet druk…doe ik ook niet meer!

Cheers!

Felix van der Marel

Bekijk ook